Onverwachte terugkeer

18. Feest

- 6 jaar geleden -

"Ik heb hier echt geen zin in Isabelle," fluisterde Olivier zacht naar me, zodanig dat zijn ouders het niet zouden horen.

"Niet klagen, jij bent de lieveling van iedereen, en ik de zondebok van je familie. Soms is je familie gewoon nog erger dan je beide ouders samen," klaagde ik terug.

"Inderdaad, je hebt een punt. Gaan we niet gewoon proberen elkaar de dag door te sleuren? Misschien wordt het dan toch een klein beetje beter," stelde hij voor.

Sinds het gesprek van vanochtend merkte je duidelijk dat hij zijn best deed. Alleen het voelde op de ene manier zo natuurlijk, aan de andere kant helemaal niet. Mijn ooit onverwoestbare vertrouwen heeft een gat gekregen. Geen kleintje dat je met een excuus kan dichten, maar een hele grote. Het vertrouwen zal weer moeten groeien. "Het komt goed zus, ik zal je vertrouwen weer voor me winnen." Om de één of andere reden klonk het alsof hij mijn gedachten kon lezen. 

"Olivier! Schatje! Mijn moeder is er. Kom je haar begroeten in plaats van tegen dat misbaksels te spreken?" terwijl de moeder dit zei keek ze me met een giftige blik aan. "Dat 'misbaksel' heeft een naam moeder. Leer haar toch eens te respecteren?" kwam Olivier meteen voor me op. "Kijk in de spiegel, mijn jongen. Alsof jij haar met respect hebt behandeld de afgelopen maanden," dat ze zo gemeen kon zijn, wist we al langer. Alleen was het de eerste keer dat ze zo deed tegen Olivier. Het was bijna alsof ze tegen mij sprak.

"Ah, kind. Luister eens. Ik heb er met je vader over gesproken. We waren zo trots op je, dat je haar eindelijk had laten zitten. Alleen besproken we dat als je je terug inlaat met haar, we je minder zullen verwennen." Zowel Olivier en ik keken haar met open mond aan. Meent ze dit nu? Ze was zot op Olivier. Toen ze onze verbaasde gezichten zag, sprak ze me voor de eerste keer niet aan over mijn 'slechte manieren', maar zei: "ooit zul je me dankbaar zijn. Ga nu maar naar je grootouders!" 

Uit beleefdheid volgde ik Olivier om zijn grootouders te begroeten. Toen het mijn beurt was om drie kussen te geven, werd ik meteen weggeduwd door een over geparfumeerde vrouw. "Ah, Elinore, wat zie je er weer lelijk uit vandaag! Ben je zeker dat er geen luizen in dat kind haar haar zitten Natascha?" vroeg ze aan de moeder van Olivier. Hoe ze iedere keer mijn naam weet verkeerd te zeggen, kan ik niet op antwoorden. Het leek niet eens op mijn naam. Aan de ene kant was ik blij dat ze me wegduwde. Anders zat ik weer met een portret van haar gezicht op me. Ik ben bijna zeker dat ze een wedstrijd van het meeste make-up dragen kon winnen. Jammer genoeg bestond dit niet. Ik had ze anders nog ingeschreven. 

"Je denkt toch niet dat ik dat kind met een vinger aanraak zeker? Wil geen ziekten krijgen hoor! Vraag anders eens na aan Olivier. Ze zijn weer bevriend. Ik weet het echt niet meer met hem. Hoe kan hij het nu niet inzien?" antwoordde de moeder van Olivier. Hoe ze het liet klinken, klonk bijna alsof ik echt een probleem vormde. Of toch een probleem dat de rest van de wereld ook zou inzien. 

"Het zal waarschijnlijk één van die puberstreken zijn, om hun ouders uit te testen. Gewoon negeren Natascha. Gaat wel over," richtte de vrouw zich naar de moeder. "Ik ging hem hem zijn privéleges afpakken, is dat niet goed?" vroeg de moeder weer. Zowel Olivier als ik stonden hierbij zonder dat we raad wisten met onszelf. 

"Dochter toch, dat werkt toch niet. Leer eens je kind op te voeden! Bij mij zou dat nooit gebeurd zijn! Ik heb altijd al gezegd dat die jongen beter bij mij zou wonen," siste ze naar de moeder. "Daar gaan we weer fluisterde Olivier zachtjes zodat wij tweeën de enige waren die het konden horen. Iedere keer dat de grootmoeder van Olivier over de vloer kwam, was er ruzie in het huis. 

De grootmoeder had commentaar op alles, en meestal eindigde het dat het mijn schuld was. Niet eens meestal, eigenlijk altijd. Alsof ik eraan kan doen dat de grootmoeder het cadeau van Olivier vergeten was. 

Niet veel later verschenen ook de ouders van de vader, en kon het feestje van start gaan. Of toch feest. Ik denk dat van de vijf uur dat ze hier waren. Er vier uur geropen is geweest. Van de appel valt niet ver van de boom gesproken.