Onverwachte terugkeer

5. Ik ken je

"Ik weet wat je van plan bent." God wat haatte ik die stem, ik draaide me om en staarde hem woedend aan. Hij was dus duidelijk achter me aan gekomen. "Tuurlijk want je kent me zo goed hé?" Arrogant staarde ik hem aan terwijl ik deze woorden uitsprak.

"Oké, je hebt daar een punt, maar je kent me ook niet dus er is geen enkele reden waarom je je zo moet gedragen," probeerde hij me voorzichtig duidelijk te maken. "Ik ken je beter dan je denkt," zei ik terwijl ik in zijn ogen bleef staren.

En ik moet eerlijk bekennen dat hij prachtige donkerbruine ogen had.

"Oh ja? Zeg eens wat weet je dan van mij?" De manier waarop hij grijnsde naar me toonde me aan dat hij er niets van geloofde. Dat had hij beter wel gedaan.

"Euhm, waar zullen we beginnen? Ten eerste dat je een rijkeluiskind bent, van school geschorst bent wegens je slecht gedrag, maar ik moet zeggen dat me dat niet verrast." Ik genoot van de manier waarop hij me aanstaarde het gaf me een soort gevoel van macht. Dit gevoel werd versterkt toen ik zag dat er een paar mensen meeluisterde naar onze ruzie. "Oh ja, je hebt de slechtste ouders ooit, misschien heb je je gedrag van hen?"

Ik zag meteen aan zijn blik dat ik een stap te ver gegaan was, maar raar genoeg had ik geen spijt.

Op het moment dat ik weg wilde lopen nam hij mijn arm stevig vast zodanig dat ik hiertoe geen kans had.

"Luister eens goed jij. Tot nu toe heb ik me tegenover je altijd vriendelijk gedragen, maar dit kan zeer snel veranderen. Trouwens als je me zo goed kende wist je dat ik totaal niet op mijn ouders lijk," siste hij mij razend toe.

Eerst keek ik naar zijn hand die mijn arm stevig omklemde. Pas daarna keek ik hem recht in de ogen toen ik zei: "kijk nu zelf naar de vlekken die je hand op mijn arm vormt en zeg me nog eens dat je niet op hen lijkt."

Meteen zag ik zijn blik van woede veranderen naar schuldbesef toen hij door had wat hij aan het doen was. Meteen liet hij me los en liet deze keer mij achter.