Onverwachte terugkeer

19. Uitleg

Een schaduw vloog over mijn lesboek toen dat er iemand naast me kwam zitten aan mijn bank. "Hey," begon de stem. Toen ik op keek zag ik dat Olivier naast me had plaats genomen. Hoe hard ik me voorgenomen had om me niet te verlagen naar zijn niveau kostte het me moeite om hem niet gewoon te negeren. In de plaats daarvan gaf ik hem een kleine glimlach. 

"Kunnen we straks ergens normaal spreken?" probeerde hij voorzichtig. "Hoe vaak stel je me deze vraag eigenlijk?" Ik probeerde het er als een grap te laten klinken, maar aan zijn mimiek was het voor hem alles behalve dat. 

"Ik weet het. Eigenlijk zou ik heel jullie gezin gewoon moeten loslaten, maar er is één of andere reden die ervoor zorgt dat ik het niet kan. Dus alstublieft?" smeekte hij bijna. "Ben je dan niet meer kwaad?" Ik begreep niet vanwaar de verandering in zijn gedrag kwam. Onderzoekend keek ik hem aan alsof ik het zo plots te weten zou komen. 

"Je broer heeft het uitgelegd aan me, maar kunnen we het gesprek niet gewoon straks doen? Probeer maar eerst de les te volgen. Ik weet hoe je belangrijk dat je dat vind." Hoe hij dit in die paar weken geobserveerd had, toonde aan dat hij me om de één of andere reden toch wel in de gaten houdt.

Gedurende de hele les kon ik me eigenlijk niet concentreren. Redens waarom hij me wou spreken spookten constant in mijn hoofd. Zou hij het ontdekt hebben?

Neen, dat kan ik niet vermaande ik mezelf. Ik zag er volledig anders uit dan vroeger. Mijn vroeger lange blonden lokken zijn nu een korte bruine bob geworden. Ook draag ik al enkele jaren een grote zwarte retrobril. Blijkbaar had ik al een lange tijd een bril nodig, maar hadden ze daar nooit aandacht aan besteed. Er was geen kans dat hij me nog zou herkennen, zeker niet door het lichte laagje make-up. 

Toen de les gedaan was, nam ik snel mijn boekentas in en wachtte tot hij klaar was. "Weet je wat. Kom anders mee naar mijn huis. Nadien kunnen we nog aan onze paper werken. Het spijt me dat ik het zeg, maar er is echt nog wat werk aan." Ik wist hoe onbeschoft dit klonk wegens dat hij heel de taak alleen gedaan had, en er duidelijk werk ik gestoken had. Alleen had ik niet verwacht dat hij er ging moeten om lachen. "Ik had wel gedacht dat je er niet mee akkoord ging zijn," zei hij terwijl er de o zo bekende glimlach zijn gezicht sierde. 

Gedurende de hele weg naar mijn huis ging er een gespannen sfeer in de lucht. Het was pas toen ik mijn voordeur opende en mijn overenthousiaste moeder ons begroette dat de druk wat verdween. "Je eet toch wel mee zeker?" vroeg mijn moeder enthousiast. Nog nooit had ik immers een jongen meegenomen. "Dat is zeer vriendelijk mevrouw, maar dat hoeft zeker niet." antwoordde Olivier beleefd. Verbaast staarde ik hem aan. Sinds wanneer is hij zelf beleefd? "Je kan geen neen zeggen tegen haar," fluisterde ik naar hem luid genoeg zodanig dat mijn moeder het kon horen. "Goed, graag dan," grinnikte hij. "Super! Ik ging net naar de winkel! Wat is je lievelingseten?" vroeg ze. "Balletjes in tomatensaus," antwoordde Olivier en ik tegelijk. Zowel mijn moeder als Olivier keken me verbaast aan. Toen de stilte ongemakkelijk begon te worden probeerde ik het te redden door te zeggen: "kom je mee naar boven Olivier?" ondertussen ging ik zelf al naar boven. 

"Wat was dat net?" vroeg hij bijna meteen toen hij mijn kamer binnenkwam. Toen ik stil bleef ging hij verder: "hoe komt het in godsnaam dat je alles van mij schijnt te kennen? Dat jullie mij beiden haten, zonder dat ik jullie ooit gezien heb. Leg het me alstublieft uit. Zelf mijn grootste geheimen ken je. Ik kan het echt niet meer aan Isa," zo hopeloos had ik hem al tijden niet gezien. Hij was enkel zo wanneer zijn ouders me weer geslagen hadden. Dan wou hij me helpen, maar wist dat hij dat niet kon. 

"Ik kan het je niet zeggen Olivier." Ik wou het hem zo graag zeggen, maar ik kon het gewoon niet.