Onverwachte terugkeer

21. Veranderd

"Gaat het?" vroeg ik voorzichtig. Nadat er al enkele minuten verstreken waren zonder dat iemand iets gezegd had. "Wat wil je nu eigenlijk dat ik zeg Isa? Dat het goed met me gaat? Neen, het gaat niet goed met me. Wat verwacht je nu? Ik heb in mijn verleden zoveel fouten gemaakt. Dat weet ik. Iedere fout probeer ik goed te zetten. Voor sommige fouten zal ik nooit de kans krijgen om het goed te maken. Dat weet ik ook. Maar ik krijg gewoon geen kans. Ik blijf maar smeken maar het heeft geen nut. Dan is er nog het feit dat jullie schijnbaar alles weten, en iedereen weet wat er gebeurd behalve ik. Hoe zou jij je voelen?" De woorden dat hij nu zei, zijn de dingen dat hij al zo vaak herhaald had. Alleen alles in een keer. 

Het is de eerste keer dat ik ook daadwerkelijk spijt voel voor hem. Hij heeft gelijk. Misschien heeft hij inderdaad zijn leven veranderd. Hij heeft mijn jeugd verknalt, maar moet ik daarvoor zijn jongvolwassenheid verpesten? 

"Soms wou ik gewoon dat je een compleet vreemde voor me was. Dat ik niets wist van je. Dat ik je kon leren kennen als de jongeman dat je nu bent," zei ik meer in mijn gedachten dan dat het tegen hem bedoeld was. 

"Waarom probeer je het dan niet? Geef je me deze keer een oprechte kans Isa. Ik zou je er zo dankbaar voor zijn. Ik zal je bewijzen dat ik veranderd ben. Dat ik niet meer de jongen ben dat ik vroeger was," met volle overtuiging probeerde hij het, maar ik moest eerlijk zijn tegen hem. Hoe hard ik ook in zijn plan wou meestappen. "Ik denk dat het daarvoor te laat is Olivier. Hoe graag ik dat ook wil.  

"Neen, het is niet te laat Isa. Geef me één kans. Kom met me mee morgen. Als je me dan nog niet geloofd dat ik veranderd ben, zal ik je gerust laten. Ik beloof het je. 

Na heel lang twijfelen keek ik hem recht in de ogen aan en zei: "goed je krijgt één kans. Meer niet." Ik wist dat ik waarschijnlijk de grootste fout in mijn leven aan het maken was, maar aan zijn oprechte glimlach te zien betwijfelde ik het. "Je zal het je niet beklagen, dat meen ik. Doe iets leuks aan oké?" glimlachte hij. "Oh, zeg je nu dat ik er anders niet leuk uitzie?" plaagde ik hem. Meteen zag ik aan zijn mimiek dat hij dacht dat ik het echt meende. "Neen! Zo bedoel ik het niet! Maar het is iets speciaals! Ik wil niet dat je uit de toon valt," zei hij meteen. "Je beseft dat je het nog erger maakt," zei ik vals geërgerd. Alleen had hij het nog altijd niet door dat ik hem maar aan het plagen was. Het was pas toen hij mijn grijns op mijn gezicht had dat hij het door had. 

"Eten!" hoorde ik mijn moeder roepen vanuit de keuken. Meteen sprong Olivier op en liep richting de deur. Met wijd opengesperde ogen keek ik hem aan. Toen hij achter zich keek om te kijken waar ik bleef, zag hij me zo zitten. "Sorry, het is echt mijn lievelingseten," verklaarde hij. De manier dat zijn ogen gretig richting de deur keken was alsof het een klein kind was die een snoepje ging krijgen. Het was gewoon te schattig om te zien

Stop Isabelle. Vergeet niet wat er gebeurd is! Gaf ik mezelf een standje.

Toen we aan de keukentafel kwamen - wat voor hem waarschijnlijk een eeuwigheid geduurd heeft - zag ik meteen mijn broer zijn gezicht vertrekken. Knarsetandend zei hij: "wat doet hij hier." De nadruk was duidelijk op de 'hij' gelegd. Met de grootste walging werd dit uitgesproken. "James! Wat is dat nu met je! Ofwel ga je je gedragen ofwel kan je gewoon vertrekken!" reageerde zijn moeder meteen. 

James moest er geen seconde over nadenken en schoof zijn stoel met een luid geluid achteruit. Niet zonder Olivier nog een duw te geven tegen zijn schouder vertrok hij met stampende voeten de keuken. "Ik ga wel even kijken naar hem," mompelde ik terwijl ik aanstalten deed om hem achterna te gaan tot de vader reageerde: "laat hem maar even afkoelen Isa. Probeer je er niet teveel van aan te trekken jongen. Je bent hardstikke welkom! Pak een stoel en schuif aan tafel," zei mijn vader hartelijk. 

"Dankje," zei Olivier totaal uit zijn lood geslagen, en nam terwijl de stoel naast me. Mijn moeder nam meteen zijn bord en begon zijn bord vol te leggen met voedsel. Bij iedere schep dat mijn moeder op zijn bord legde, zag ik dat Oliviers ogen groter werden. Met een lach zei ik: "mama, wat denk je? Dat hij vijf porties opeet?" Ze keek richting Olivier, dan terug naar het bord, terug naar Olivier terwijl ik haar gewoon zag denken: 'die jongen moet nog groeien!' terwijl ik wel zeker wist dat hij volgroeid was. Maar gelukkig besloot ze dat het misschien toch inderdaad genoeg was. 

Met iedere hap dat Olivier van het eten nam, hoe stiller hij werd. Tot op een moment dat ik naast me keek en ik zag dat er een traan over zijn wang liep. Geschokt keek ik hem aan en legde voorzichtig mijn hand op zijn arm. "Hey Olivier, gaat het?". Het was alsof hij na mijn woorden pas uit een trance kwam. "Excuseer me," kwam er uit zijn mond en hij verliet de tafel. 

Mijn beide ouders keken me aan voor de uitleg, maar ik keek ze even stomverbaasd aan. Ik had echt geen idee wat er aan de hand was. "Een momentje," zei ik zacht en liet mijn ouders alleen achter aan de tafel. 

Voorzichtig klopte ik aan, aan mijn kamer. Ik had hem immers daarin zien gaan. Toen ik niets hoorde, ging ik naar binnen, en vond hem hard verscheurend huilend terug. "Olivier toch," reageerde ik totaal in shock, ging naast hem zitten en nam hem voorzichtig vast. 

Ik wist echt niet wat ik moest doen. Het was pas toen het snikken wat minder werd dat ik iets probeerde zeggen: "heb ik iets verkeerd gedaan?" maar meteen schudde hij zijn hoofd ter teken dat ik mis zat. "Neen, het is ik dat iets mis gedaan heb," zei hij terwijl hij zich een klein beetje terug van me afwende. 

"Wat dan? Leg het me alstublieft uit?" smeekte ik bijna. "De gehaktballen van je moeder. Ze doen me herinneren aan iemand. Ze maakte ze precies zoals je moeder. Ze was mijn beste vriendin, en ik heb haar als stront behandeld. Ze is de enige fout die ik niet kan rechtzetten. Ik ben haar kwijt voor altijd, en dat zal ik mezelf nooit vergeven. 

Het pas toen dat hij dit zei dat ik besefte wat er misgegaan was. Mijn moeder had mijn recept gebruikt.