Onverwachte terugkeer

11. Knuffelkonijntje

Na vlug nog eens te zwaaien naar Elly verliet ik het lokaal en liep richting de ingang van het schoolgebouw waar we nu al jaren iedere dag afspreekten om samen naar huis te gaan.

Met een vrolijk humeur sla ik de laatste hoek om en zie daar Olivier met mijn broer staan. Mijn goed humeur verdween voor de zon.

"Olivier loopt het eindje tot ons huis mee Isa. Het is maar zielig als hij het eindje alleen moet lopen, en hij eigenlijk ook perfect met ons mee kan lopen."

Zo als altijd was hij weer eens te lief geweest.

"Geen probleem! En vertel eens wat meer over jezelf!" richtte ik me naar Olivier.

"Je weet toch alles over me? Dus vertel jij het me maar." Aan zijn ogen kon ik nog steeds de ooit zo bekende twinkeling zien die altijd tevoorschijn kwam als hij iemand plaagde.

"Klopt, maar als ik dingen zeg word je vast boos," zei ik terwijl ik mijn schouders optrok en wat sneller doorliep.

"Ik zal niet boos zijn, dat beloof ik, vertel dus maar eens mijn grootste geheim, iets dat ik aan nog niemand verteld heb." Hij plaagde me, wat betekende dat hij niet geloofde dat ik zo veel over hem wist.

"Je hebt een knuffelkonijntje waarbij je slaapt: 'misses snuffel, als je haar kwijt bent huil je als een klein kind," flapte ik eruit, en ik kan je echt niet zeggen wie er het meeste schrok van mijn antwoord, Olivier, mijn broer of ik. Geschrokken stonden we elkaar aan te kijken, het was pas toen mijn broer: "Wow Isa, wat heb jij in vandaag? Dat was gewoon laag en kinderachtig," zei hij  terwijl hij de stilte verbrak. Spontaan draaide ik mijn ogen naar hem.

"Ik weet niet hoe je het weet, maar ja ik huil als een klein kind als ik haar zou kwijt geraken, maar weet je? Ik geraak haar niet kwijt. Niet zoals ik de persoon van wie ik het kreeg kwijtgeraakte. Gromde hij terwijl hij dreigend voor me kwam staan.

Het was pas op dat moment dat ik zag hoe erg hij veranderd was in die zes jaar, hij was gegroeid en had spieren ontwikkelt, en hij was bovendien knap geworden, echt knap.

Wow Isa echt? Concentreer je nu even op Olivier die dreigend voor je staat in plaats van zijn knapheid.

"Calm down gast. Je had beloofd niet kwaad te worden," zei ik op een toontje waar de arrogantie van afstraalde. Op wonderbaarlijke wijze kalmeerde hij hierdoor.

"We doen dat groepswerk een ander moment. Ik moet gaan." En weg was hij.

"Echt Isa wat bezield je?" Riep James naar me. Hij was kwaad op me, echt kwaad en dat gebeurd niet vaak. Eigenlijk nooit.

"Hij is het, mijn vroegere beste vriend, mijn broer." Langzaam vormden er zich tranen die zich langs mijn ooghoeken en weg naar beneden zochten. Meteen verzachtte zijn blik toen hij door had wat ik bedoelde.

"Hij weet het niet zeker?" zei hij terwijl hij me in een omhelzing nam. Voorzichtig schudde ik mijn hoofd van links naar rechts, waardoor we beiden genoeg wisten.

AN. Komaan toch wel schattig een jongen die met een knuffelkonijntje slaapt, niet? Laat zeker weten wat je van het hoofdstuk vond door te stemmen/reageren :) Liv x