Τρέχω πίσω απο τον Δημήτρη και τον βρίσκω στο δωμάτιο μας να φοράει ένα άσπρο πουκάμισο. Με γρήγορες κινήσεις βγάζω ένα απλό μαύρο φόρεμα και προσπαθώ να πιάσω τα μαλλιά μου ψηλά όταν τον βλέπω να βγαίνει και πάλι απο το δωμάτιο χωρίς να με κοιτάξει.
-Στάσου! του φωνάζω καθώς επιταχύνει το βήμα του. Τρέχω απο πίσω του και πάλι ενώ αρπάζω στα χέρια μου ένα ζευγάρι σταράκια. Άσχετα με το φόρεμα αλλά δεν έχω χρόνο για να βάλω κάτι καλύτερο.
Καθώς ενεργοποιεί την πόρτα του γκαράζ ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου και χώνομαι στο κάθισμα λαχανιασμένη.
"Δεν θέλω να έρθεις μαζί μου" γρυλίζει και με κοιτάει θυμωμένα.
"δεν σε ρώτησα, θα έρθω, με χρειάζεσαι στο πλευρό σου" του λέω ενώ σταυρώνω τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου πεισμωμένα
Ξεφυσάει.
"δεν σε χρειάζομαι ..και απο πότε έχεις γίνει τόσο ισχυρογνώμων? κατέβα απο το αυτοκίνητο!"
"Θα έρθω οτι και να πεις, θέλω να είμαι στο πλευρό σου κι επίσης νοιάζομαι κι εγώ τον πατέρα σου" επιμένω ενώ το πόδι μου κινείται νευρικά.
"πρώτα μου ρίχνεις κέρατο κι έπειτα σε πιάνει ο πόνος.." μουρμουρίζει ενώ βάζει μπροστά το αυτοκίνητο και ξεκινά με μεγάλη ταχύτητα.
"βάλε ζώνη " γρυλίζει μέσα απο τα δόντια του και τον υπακούω.
"Έπαθα αλλεργικό σοκ και μου χορήγησε αδρεναλίνη και αυτό γίνεται μόνο στους γλουτούς και.."
"Θα σε πετάξω έξω απο το αυτοκίνητο αν συνεχίσεις το παραμύθι"
λέει ενώ κοιτά προσηλωμένος στο δρόμο. Οι αρθρώσεις του έχουν γίνει λευκές καθώς σφίγγει με δύναμη το τιμόνι.
"έχεις δίκιο..δεν θα έπρεπε να συζητάμε για την σχέση μας την στιγμή που ο πατέρας σου είναι στο νοσοκομείο..έχουμε..έχουμε όλο το χρόνο δικό μας να λύσουμε την παρεξήγηση" του λέω με όσο ήρεμο ύφος μπορώ.
Νοερά με συγχαίρω για την ωριμότητα μου. Και όντως δεν θα τα βάλω κάτω, θα παλέψω για την αγάπη μας αλλά αυτή την στιγμή ξέρω πως δεν μπορεί να σκεφτεί αυτά που του λέω.
Του αγγίζω το χέρι και με κοιτά ανέκφραστος.
"Σ'αγαπώ " σχεδόν ψιθυρίζω και του χαμογελώ ζεστά.
"Σου ρίχνω κέρατο κοπέλα μου , δεν σε θέλω " λέει αγανακτισμένα.
Του χαμογελώ ξανά.