Μία ώρα με είχε η μητέρα του στην αγκαλιά της και μου έδινε ευχές, μέχρι και τον πατέρα του πήρε τηλέφωνο και σε ανοιχτή ακρόαση του ανακοίνωσε πως θα γίνει παππούς. Πήρε τόση χαρά που δυο γιατροί τον ανάγκασαν με την βια να ξαπλώσει στο κρεβάτι του, γιατί ήθελε να έρθει να μας βρει. Του υποσχέθηκα εννοείται πως θα τον επισκεφτώ το απόγευμα. Εγώ και ο εγγονός. Γιατί αγόρι είναι, το έχουν σίγουρο..
Και μέσα σε όλες τις ευχές και τις αγκαλιές, ο Δημήτρης να κάθεται σε μια γωνιά και να μας παρατηρεί. Κάτι σαν θέατρο δηλαδή, παίζαμε εμείς και αυτός κοιτούσε.
Αν είναι χαρούμενος? Αν είναι προβληματισμένος? Δεν έχω ιδέα. Καθόταν ανέκφραστος και δεν έπαιρνε τα μάτια του απο πάνω μου. Εγώ πάλι σίγουρα δεν είμαι χαρούμενη και σίγουρα είμαι προβληματισμένη. Απέραντα.
Και τώρα που τα σκέφτομαι αυτά μου έρχεται πάλι να κλάψω. Νιώθω παγιδευμένη στο σπίτι αυτό, νιώθω πως θέλω να πατήσω ένα κουμπί και να σβήσω τους τελευταίους έξι μήνες της ζωής μου, αλλά όσο και να ψάχνω δεν βρίσκω κουμπί..
Και κάπως έτσι με αυτές τις σκέψεις αποκοιμιέμαι, όταν νιώθω ένα δυνατό θόρυβο .
Ανοίγω τα μάτια και το πώτο πράγμα που ακούω είναι το βρισίδι του Δημήτρη.
"Γαμώ την μαλακία μου μέσα"
Τον βλέπω να σηκώνει το φωτιστικό και να το τοποθετεί ξανά στο κομοδίνο. Κάθεται στην πολυθρόνα απέναντι απο το κρεβάτι και με κοιτά απογοητευμένος .
"Σε ξύπνησα ρε Μαρινάκι..Συγνώμη και κοιμόσουν τόση ώρα τόσο ήσυχα"
"Έχεις ώρα εδώ?"
"Ώρα ..ναι..μάλλον.."
Ανακάθομαι στο κρεβάτι μου και τραβάω την κουβέρτα μου ως το λαιμό. Θέλω να νιώθω οτι είμαι σε φωλίτσα..ξέρω τι συζήτηση έρχεται και καθόλου δεν μπορώ να την κάνω. Γίνεται να χώσω και το κεφάλι κάτω απο το σκέπασμα, να μην τον κοιτάω καθόλου?
Ναι ξέρω..ξεχιλίζω ωριμότητα..αλλά τι να κάνω ? Δεν περίμενα στα 19 μου να είμαι παντρεμένη, έγκυος και με άντρα το μεγαλύτερο σαβουρογάμη της πόλης.
Εννοώ το μεγαλύτερο εραστή της πόλης..ακούει και το μωράκι θεούλη μου..
"Λοιπόν?"
Μου λέει ήρεμα και παρατηρώ οτι φαίνεται πολύ κουρασμένος, αν και πολύ όμορφος. Οι φόρμες του είναι τέλειες πάνω του.
Πόσο ηλίθια είμαι που τα προσέχω ακόμη αυτά?
"Λοιπόν?" του λέω κι εγώ βαθυστόχαστα και τραβάω το σκέπασμα ως το πηγούνι μου.
