Πιάνει απο το γιακά τον άντρα με τα λευκά και τον κολλάει στον τοίχο με δύναμη.
"ΠΟΥ.ΕΙΝΑΙ.Η .ΓΥΝΑΙΚΑ.ΜΟΥ"
Ο άντρας πάει να ψελλίσει κάτι, όταν νιώθει το χέρι της νοσηλεύτριας στον ώμο του
"Σας παρακαλώ..είναι απο το σοκ..πολλοί το παθαίνουν..είναι η σύζυγος σας"
Γυρνά και την κοιτά και τα μάτια του βγάζουν σπίθες.
Πισωπατά η γυναίκα και κοντεύει το φορείο.
"Σας παρακαλώ ..διαβάστε τα στοιχεία της.."
Του δείχνει ένα μικρό καρτελάκι
"Μαρίνα Σταλαμίτη" διαβάζει με ήρεμη φωνή.
Ο Δημήτρης παίρνει μια βαθιά ανάσα και νιώθει για ακόμη μια φορά η καρδιά του να χτυπά με δύναμη. Την πλησιάζει απειλητικά.
"Δεν είναι το όνομα της γυναίκας μου αυτό" της γρυλίζει και εκείνη για ακόμη μια φορά πισωπατά τρομαγμένα.
"ΠΟΥ ΣΚΑΤΑ ΕΧΕΤΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ?" ουρλιάζει, δεν ξέρει τι να κάνει, περνά τα χέρια μέσα απο τα μαλλιά του , γυρνά και κοιτά τον άντρα με τα λευκά , τον κοιτάει έκπληκτα, γυρνά ξανακοιτά την νοσηλεύτρια
Δεν μπορεί να την κάνει την ερώτηση. Δεν μπορεί να το ελπίσει.
Σκατά. σκατά.
"Μπορεί...μπορεί να είναι ζωντανή? να έγινε...να έγινε μπέρδεμα? μήπως .." τα γόνατα του λυγίζουν.
"Εμ..μπορεί..δεν ξέρω τι να πω.."
"Θα το σπάσω το μπουρδέλο σας γαμώ την μαλακία μου..ΡΩΤΑΩ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ?"
Οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν.
Η μητέρα του ξεπροβάλλει αναστατωμένη, τρέχοντας προς εκείνον.
"Μαμά.." πέφτει στα γόνατα ο Δημήτρης, πέφτει στα γόνατα και κλαίει όσο δεν έκλαψε σε όλη την ζωή του.
"Μην κλαίς καλέ μου..σε έπαιρνα τηλέφωνο..δεν το σήκωνες..σε ψάχναμε..ο γιατρός που μας ενημέρωσε επέστρεψε ..επέστρεψε μετά απο πέντε λεπτά αλλά είχες ήδη φύγει.."
Οι λυγμοί τραντάζουν το κορμί του.
"Μην μου το κάνεις αυτό μαμά..απλά..πές το..πες το μαμά να το ακούσω.."
Του σηκώνει το κεφάλι. Του σκουπίζει τα δάκρυα.
"Μην κλαίς καλέ μου..η Μαρίνα δεν πέθανε ποτέ"
...
Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Όχι γιατί φιλούσα μια άγνωστη νεκρή..αλλά δεν θέλω να με δει σε αυτά τα χάλια.
