Relacja między Harley a Jokerem była, jest i będzie specyficzna. Nieważne, jakimi oczyma widziana czy przez czyje usta opowiedziana. Ale czy na pewno? Słodko-gorzka historia Tej, która była najbliżej Królowej i Króla Gotham.
×
I co tam robi Jerome V...
Ochlapałam twarz wodą. Kim się stałam?Nie wiem. Bezradna odpowiedź bezradnej narkomanki. Żałuję każdej swojej decyzji. Każdej. Wytarłam twarz w miękki ręcznik. Musiałam upodobnić się do mrocznego i pełnego tajemnic Gotham.
Usłyszałam zgrzyt klucza w zamku. Wyszłam z łazienki i zobaczyłam Jokera. — A gdzie Harley? — zdziwiłam się. Zawsze wracali razem. Nie odpowiedział, tylko wszedł do swojego pokoju i zamknął za sobą drzwi. Podeszłam do nich i zapukałam. Cisza. Pociągnęłam za klamkę — były zamknięte od środka. Obróciłam się o sto osiemdziesiąt stopni. Na szafce leżała drogocenna szkatułka. Wzięłam ją do ręki i bezceremonialnie cisnęłam nią w szybę od drzwi. Rozbiła się w drobny mak.
— Mad! Opanuj się — mruknął Joker. Z triumfem weszłam do jego pokoju przez rozbitą szybę. — Gdzie Harley? — zapytałam. — Batman ją porwał — odpowiedział bez emocji. Znowu on! Chyba będę obwiniać go przez całe życie. Batman zmienił mi brata, a teraz porwał przyjaciółkę. Spojrzałam na Jokera. Widać było jego smutek. Może źle go oceniłam? Może źle postrzegam każdego? Może nawet siebie?
— Co chcesz zrobić? — spytałam. — Odszukać ich. Skinęłam głową, ale nadal stałam w jednym miejscu. Joker spojrzał na mnie zdziwiony: — Tak? — Chcesz się upić już teraz czy później? — Mad! — No co? Zwykłe pytanie. — Zrobiłam niewinną minę. — Aha. I przydałaby ci się nowa szyba. — Wskazałam na drzwi. — Spadaj! Chyba trochę poprawiłam mu humor.
Około północy Joker był już nieźle wstawiony i spał. Wstałam z łóżka, szybko się ubrałam i cicho wymknęłam z domu. Może jednak mój brat mnie nie nienawidzi skoro mogę z nim mieszkać? Postanowiłam zrobić coś dla niego. Odnajdę Harls. A później dostanę za to na dupę! Po godzinie byłam już w centrum Gotham. Czas zacząć show.
— Batman! Gdzie jesteś? Ratujesz małe biedne sierotki, hum? — wydarłam się. — A mnie uratujesz? — Umilkłam i nasłuchiwałam. W oddali zobaczyłam sklep jubilerski. Podbiegłam tam, podniosłam leżący pod moimi nogami kamień i wybiłam nim szybę. Dźwięk alarmu przeciął ciszę nocna. Chyba zacznę zawodowo wybijać szyby, pomyślałam w tamtym momencie.
— Pora na emeryturę — powiedziałam, gdy koło mnie świsnęła czarna peleryna. Spojrzałam na swój nadgarstek, udając, że znajduje się na nim zegarek. — Masz pięć minut spóźnienia — odparłam. — Co tu robisz? — zapytał Batman. — Szukam szczęścia. Pozory mylą, Batsy. Nie mam najfajniejszego życia. — Gdzie jest Joker? — Cholera! Ja tu o sobie, a wszystko sprowadza się do mojego brata. Ile można?!
— Chciałabyś porozmawiać o sobie? — zdziwił się Batman. — Tak. Tylko nie wyskakuj mi z numerem do jakiegoś psychologa! — ostrzegłam. — Możesz porozmawiać ze mną. Roześmiałam się. Już to widzę. Batsy wbija do mnie do domu, siadamy przy herbatce i ciasteczkach, ja opowiadam o sobie, a Nietoperek notuje coś w zeszycie.
— Nie osłabiaj mnie — powiedziałam. — Czasami zapominam, że jesteś jeszcze dzieckiem. — Nie jestem! Mam... — nie wiem dokładnie— Mam... ponad dwadzieścia cztery lata. Zapadła cisza, podczas której zbieraliśmy myśli.
— Moje życie jest do bani — powiedziałam i zaczęłam powoli iść do tyłu. — Ciągle ćpanie, balowanie, zabijanie na rozkaz Jokera. Szkoda, że się urodziłam. — Nie mów tak — powiedział Batman i ruszył w moją stronę. Ja cofałam się, on szedł do przodu. To był nasz dziwny taniec.
— Nigdy mnie nie zrozumiesz. — Uśmiechnęłam się smutno. — Rozumiem. Patrzę na ciebie i widzę, że nie jesteś zła. Mogę ci pomóc. Moje plecy dotknęły muru. Ślepy zaułek. Batman stał kilka centymetrów ode mnie. Patrzyliśmy sobie prosto w oczy. — Co teraz zrobisz? — wyszeptałam. Mężczyzna pokonał dzielącą nas odległość i złączył nasze usta.
Wow, zaleciało fanfiction'em! Chciałam go odepchnąć, ale wpadłam na diabelny pomysł. Uniosłam ręce do jego twarzy i palcami dotknęłam maski. Kilka sekund dzieliło mnie od zerwania jej i poznania prawdziwej tożsamości Batmana. Nagle silne ręce złapały mnie za nadgarstki. — Co teraz zrobisz? — powtórzył moje pytanie. — Nienawidzę cię — powiedziałam. — Ja ciebie też. Zaśmiałam się. Mimo całej powagi sytuacji — zaśmiała się. Anormalność na pierwszym miejscu, nieprawdaż?
— Zadzwonisz na GCPD i powiesz, gdzie jesteś — rozkazał. Nie chciało mi się nawet z nim sprzeczać. Wyciągnęłam telefon i wybrałam numer alarmowy. Odgłos łączenia. Kobiecy głos: — GCPD. W czym mogę pomóc?
Przewróciłam oczyma. W kupnie nowego samochodu może pani pomóc. — Batman znowu zebrał żniwo — powiedziałam. — Albo inaczej: złapał Mad. — To ta od Jokera? Prychnęłam. — Tak, ta sama. Jesteśmy na Crouch End. — Rozłączyłam się. Dostałam na dupę szybciej niż się spodziewałam.
×+×+×+× Witam! 😀 Za mną rozdziały, konkurs literacki. Teraz zmierzam do końca tego fanfiction, początku nowych, dwóch konkursów z języka polskiego i narodowego czytania.
Ale wiecie co? Lubię to.
Dziękuję wszystkim, którzy się do tego przyczynili:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
