Relacja między Harley a Jokerem była, jest i będzie specyficzna. Nieważne, jakimi oczyma widziana czy przez czyje usta opowiedziana. Ale czy na pewno? Słodko-gorzka historia Tej, która była najbliżej Królowej i Króla Gotham.
×
I co tam robi Jerome V...
Opuściłam Gotham. Moje ukochane miasto. Mój dom, jedyny azyl. Ale nie z własnego wyboru tylko za sprawą Batmana. Po tym, jak zawiózł mnie na komendę GCPD i po tym, jak miła pani psychiatra zdiagnozowała mój przypadek — trafiłam tu.
Bethlehem. Dokładniej: Szpital Bethlehem Royal*. Tak, to ten szpital psychiatryczny w Londynie! Gotham — Londyn. Gotham — Londyn. Arkham Asylum — Bedlam. Arkham Asylum — Bedlam.
Słowo bedlam oznacza wrzask, zamieszanie i dom wariatów. Szpital stał się historycznym reprezentantem najgorszych ekscesów w szpitalach w czasach leczenia obłędu. I ja tutaj trafiłam!
Czy to jest prawdziwe życie? Czy tylko fantazja?**
— Anne Catherick.
Dlaczego? Dlaczego znowu to samo?!
— Anne Catherick.
Nie mów tak do mnie.
— Anne.
Zamknij się. Błagam cię, zamknij się. Zrobię ci krzywdę. Zrobię. Obiecuję.
Złapana w lawinę. Nie ma ucieczki przed rzeczywistością.
Nie ma ucieczki z Bedlam. Nie ma, nie ma. — Anne, Anne, Anne.
Nienawidzę, gdy tak do mnie mówisz. Mam na imię Mad. Jestem Mad.
— ANNE! Podrywam się z podłogi i dobiegam do krat dzielących moją celę z korytarzem. Wyciągam ręce przez przerwy między prętami, aby dosięgnąć strażnika i pielęgniarki. Na marne.
Znęcają się nade mną. Mówią do mnie, jak do kogoś innego. Tracę siebie. Nienawidzę ich. Nienawidzę ich wszystkich. Nienawidzę Bedlam. Całego świata. Całego życia. Nienawidzę siebie. Chcę zniknąć.
To jak piekło na ziemi. Boję się. Wiem, że płacę za błędy przeszłości. Boję się tego, co zrobiłam i tego, co przyniesie przyszłość.
Mamo, właśnie zabiłam człowieka. Przyłożyłam pistolet do jego głowy, pociągnąłam spust i jest martwy.
Najpierw Arkham, teraz Bedlam. To za błędy przeszłości. To na przekór przyszłości.
Mamo (moja matka nie żyje), życie się dopiero zaczęło, lecz teraz, zrobiłam to i wszystko przepadło. Nie chciałam sprawić, żebyś płakała. Jeśli nie wrócę do tego czasu jutro, idź dalej, idź dalej, jakby nic nie miało znaczenia.
Codziennie jestem budzona przez krzyki sąsiadów z cel. Bębenki mi krwawią. Ale to pielęgniarki są najgorsze. Gorsze od wariatów! Jestem wariatką, więc czasami ja też krzyczę, płaczę, szarpię się. Wieczorami podają mi prochy. Nieznany skład, nieodmierzona ilość. Zwidy.
Czy to ja się śmieję, czy wariaci?
Widzę sylwetkę człowieka. Scaramouch, Scaramouch, czy zatańczysz fandango? Grzmot i błyskawica — bardzo, bardzo przerażają mnie. Galileo, Galileo, Galileo, Galileo, Galileo Figaro — magnifico.
Pielęgniarka probuje ubrać mnie w białą sukienkę. Spoglądam na imię wyszyte na rękawie: Anne Catherick. — To nie moje*** — mówię i zaczynam szarpać za materiał. — Zostaw to, Anne. Rozerwiesz! — Pielęgniarka łapie mnie za ręce. — Nie jestem Anne Catherick! Nie jestem nią! — Anne, przestań! — powtarza pielęgniarka.
— Nie jestem Anne! Nie będę tego nosić, słyszysz mnie? Zabierz to ode mnie! — Musisz się zachowywać! — Zabierz to! — krzyczę. Dostaję w twarz z otwartej dłoni. — Są gorsze miejsca niż to, Anne! Powinnaś być wdzięczna. Jeśli nie przerwiesz tego zamieszania, czy wiesz, gdzie cię zaprowadzą? Tam, gdzie nikt Cię nie usłyszy. — Kobieta zniża głos.
W ilozatce jest tak ciemno.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nikt mnie nie kocha. Wypuścicie mnie. Nie wypuścimy cię. Wypuśćcie mnie. Belzebub odłożył już diabła dla mnie.
Kilka razy zostałam pobita przez strażników lub pielęgniarki. Ot, codzienność w tym miejscu. Próbuję ich kopać, gryźć i drapać. Zazwyczaj jest remis. Gorzej dla mnie, gdy jestem na prochach.
Za późno, nadszedł mój czas. Ciarki przechodzą mnie po kręgosłupie, ciało boli cały czas. Mamo, nie chcę umierać. Czasem chciałabym w ogóle się nie urodzić.
Jestem sama ze swoimi myślami. Ich też się boję. Kim jestem? Madeline? Mad? Anne? Gubię się, tracę siebie.
Gdziekolwiek wiatr powieje...
×+×+×+× * Szpital Bethlehem Royal — prawdziwy szpital psychiatryczny znajdujący się w Londynie. Jego słynna historia zainspirowała twórców kilku horrorów, filmów i seriali telewizyjnych (w szczególności Bedlam).
** Moje tłumaczenie piosenki pt. Bohemian Rhapsody zespołu Queen (media).
*** Dialog z serialu The Woman In White; odcinek czwarty, scena ze szpitala Bedlam (zdjęcie).
