Losing My Mind

κεφ.2

"Τι ωρα σου είπα να είσαι εδώ;"μου λέει μόλις τον πλησιαζω.
"Στις εφτά."απανταω στην ερωτηση του,που ηταν γεμάτη ειρωνεια,και τον αγκαλιαζω.
"Και εσύ τι ωρα ήρθες;"συνεχίζει στον ίδιο τόνο.
"Στις οχτώμιση."του λέω με το πιο γλυκό μου χαμόγελο.
"Ακριβως."μου λέει και το παίζει θυμωμένος.
"Ελα,μην κανεις έτσι.Η μαμά με μάθαινε να βάζω το πλυντήριο πιάτων."του λέω και γελάει.
"Ξέρεις τι θέλω."μου λέει ξαφνικα με μια βαθυα φωνη και γυρίζει να με κοιτάξει.
"Οχι,δεν ξέρω."του λέω και αρχίζω να περπαταω,αλλα με πιάνει απο τον ώμο και με γυρίζει να τον κοιτάξω.
"Ξέρεις."ψυθιριζει και αρχίζει να ρουφάει τον λαιμό μου.Για μια στιγμη δεν μπορω να κουνηθω απο το σοκ,αλλά μετα συνερχομαι και τον απομακρυνω με ενα σπρώξιμο.
"Τι κανεις;"ουρλιαζω και κάνω δυο βήματα πίσω.Τα μάγουλα του έχουν αναψοκοκκινισει και με κοιτάει με χαμένο βλέμμα.
"Τι κάνω;Νόμιζα ηταν η κατάλληλη στιγμη..."λέει και κουνάει τα χέρια του νευρικα.
"Τι;"τον ρωταω ενω αρχίζω να θυμωνω.
"Απλως,απλως μ'αρεσεις.Αυτό είναι όλο.Εδω και τρια χρονια."παραδέχεται και γουρλωνω τα ματια μου.
"Και σου φανηκε τώρα η κατάλληλη στιγμη;Αφού ήσουν θυμωμένος."του λέω και νιώθω το κεφάλι μου να βουιζει.
"Απλως είχες αυτό το βλέμμα...ενιωσα πως με κοιτουσες κάπως διαφορετικά."εξηγεί και τώρα έχει γίνει κόκκινος σαν πατζαρι.
"Τίποτα δεν είχε.Ηταν ενα κανονικο βλέμμα."του λέω και κοιτάζω αλλου.
"Συγγνώμη για αυτό."λέει και νευει προς τον λαιμό μου.
"Τουλαχιστον τώρα ξέρεις την αλήθεια.Νιώθω ενα τεράστιο βαρος να έφυγε απο πανω μου."προσθέτει και με κοιτά.Αναγκαζω τον εαυτό μου να τον κοιτάξει και του χαμογελαω αδυναμα.
"Νταμ,σ'αγαπω τόσο πολύ,αλλα όχι έτσι.Συγγνώμη."του λέω και τον πλησιαζω.
"Λοιπον,αυτή ηταν μεγάλη χυλοπιτα,ε;"λέει υστερα απο λίγο και γελαμε.
"Νταμ,θέλω να συνεχίσουμε να είμαστε φιλοι."λέω και μου χαμογελάει.Τεντώνει το χερι του μπροστα μου.
"Φιλοι λοιπον;"ρωτάει και πιάνω το χερι του.
"Φιλοι."