Losing My Mind

κεφ.26

"Φορα αυτό,σου παει γάντι."λέει και μου δίνει ενα κοκκινο κοντό φόρεμα.Είναι κολλητό με λεπτες τιραντες και έχει στρασακια πανω του.Κοιταζομαι στον καθρευτη και όντως μπορω να πω πως μου παει.
"Ωραία.Είμαστε έτοιμες για την εξοδο."λέει και αποχαιρεταμε την μαμα μου.Τελευταια είναι πολύ χαρούμενη,κάτι που σίγουρα οδηγει στο συμπέρασμα οτι βγαίνει με κάποιον.Την ρωτησα μια φορά,αλλά μου είπε όχι.
Βγαίνουμε και βλέπω τον Νταμ να μας περιμένει στο αυτοκίνητο.
"Επιτέλους!"λέει και βγαίνει στον δρόμο.Στο αυτοκίνητο μιλάμε για οποιοδήποτε θέμα εκτός απο τον Ζεντ.Η Τζας λέει πως θα βγει με τον Σαμ,έχει χωρίσει με τον Αλεξ,παρεμπιπτόντως.Κάποια στιγμη φτάνουμε και μπαίνουμε στο γυάλινο κτήριο.Εχει πολύχρωμα φώτα και μπορείς να δεις τους ανθρώπους να χορεύουν στον πρωτο όροφο,ενω στον δεύτερο επικρατεί ησυχία.Ολοι μας ξέρουμε που χρησιμεύει αυτός ο όροφος.Μπαίνουμε στο κτήριο και πάμε προς το μπαρ.Ζητάω μια μπύρα και μετα πίνουμε αυτό το ωραίο ποτό.Ο Νταμ μεθαει πολύ εύκολα και όταν είναι μεθυσμένος,είναι παρα,μα παρα πολύ αστείος.Χορευουμε αρκετη ωρα και οταν πια κουραζομαστε,παίζουμε θάρρος ή αλήθεια και όταν λέει θάρρος,του λέμε να παει να τα ζητήσει απο μια τυχαία κοπελα και το κανει.Περνάει το υπολοιπο της ώρας με εκείνη και δεν τον ενοχλουμε.
"Θάρρος ή αλήθεια;"με ρωτάει η Τζας,ενω κατεβαζει ενα σφινακι.
"Θάρρος!"φωνάζω και γελάει.
"Πήγαινε και φίλα εναν άγνωστο μπροστά στον Ζεντ."μου λέει στο αυτί.Γουρλωνω τα ματια μου.
"Ειναι εδώ;"λέω και νιώθω την αδρεναλίνη στα ύψη.
"Ναι,εδώ και ωρα.Τον είδα να σε κοιτάει πολλές φορες αλλά δεν στο είπα,επειδή ήθελα να περάσουμε χρόνο μαζί."λέει και την αγκαλιαζω.
"Δεν θα σε αφηνα."λέω και γελάει.
"Τέλος πάντων!Εχεις το θάρρος;"με ξαναρωταει και το σκέφτομαι για λιγο,αλλά μετα θυμάμαι όλα όσα μου έκανε και σηκωνομαι.
"Ναι.Που είναι;"λέω και ζητοκραυγαζει.
"Εκεί πέρα."μου λέει και δείχνει με το πηγούνι της ενα σημείο.Κοιτάζω και όντως τον εντοπιζω να κάθεται σε εναν καναπέ και να πίνει κάτι απο ενα κοκκινο ποτήρι.Κοιτάζω για κανένα διαθέσιμο αγόρι κοντά του και βρίσκω εναν ξανθό ψιλό.Τον πλησιαζω και αρχίζω να χορεύω μαζί του.Μου χαμογελάει και με πιάνει απο την μέση.Το αλκοόλ που κυλάει στις φλέβες μου με κανει να νιώθω τόσο ελευθερη.Ισως γι'αυτο το πίνουν τόσοι άνθρωποι.Κοιταζω κλεφτα εαν με κοιτάει και όντως το κανει.Το κοκκινο ποτήρι έχει εξαφανιστεί,όπως και η κοπελα που καθόταν δίπλα του.Το αγόρι σκύβει και μου ψιθυρίζει κάτι βρόμικο και του χαμογελαω.Τυλιγω τα χέρια μου γύρω απο τον λαιμό του και κολλάω τα χείλη μου πανω στα δικά του.Νιώθω την γλώσσα του να γλύφει την δική μου και αισθάνομαι χαλια.Είναι τόσο ξένο όλο αυτό,αλλά πρεπει να το κάνω.Κατεβάζει το ενα του χερι στον πισινό μου και τον ζουλαει μια φορά,αλλά μετα αποτραβιέται και ανοίγω τα ματια μου μπερδεμένη.Δεν είναι πια εδώ και κοιτάζω γύρω μου,όταν τον βλέπω κολλημένο στον τοίχο παραπέρα,με τον Ζεντ να τον γροθοκοπαει.
Για μια στιγμη παγώνω και δεν μπορω να περπατησω,αλλά μετα τρέχω και στέκομαι δίπλα τους.
"Ζεντ,σταματα!Μα τον Θεο,θα τον σκοτώσεις!"λέω και νιώθω δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα μου,για δεύτερη φορά σήμερα.Συνεχίζει να τον χτυπάει και τον πιάνω απο το μπρατσο.
"Ζεντ!"φωνάζω και τον τραβάω.Σταματάει να τον χτυπάει και με κοιτάει θυμωμένα.Δεν λέει τίποτα και παει γρήγορα προς την έξοδο.Αναγκάζομαι να τρεξω για να τον φτάσω.
"Ζεντ!Τι επαθες;"φωνάζω και γυρίζει να με κοιτάξει.Σηκώνει το χερι του και κλείνω τα ματια μου σφιχτά,αλλά δεν αισθάνομαι πόνο.Τα ανοίγω αργά και το έχει ακόμα σηκωμένο,αλλά το κατεβάζει σιγά σιγά.
"Γαμωτο!Μείνε μακρια μου!"φωνάζει και συνεχίζει να περπατάει προς το αυτοκίνητο του,με μένα να τρέχω πίσω του.
"Οχι.Αυτή τη φορά δεν θα με απομακρυνεις!Πες μου τι συμβαίνει επιτέλους!"φωνάζω,αλλά απλως μπαίνει στο αυτοκίνητο.Ανοίγω την πόρτα γρήγορα και κάθομαι δίπλα του.Με κοιτάζει.
"Βγες απο το αναθεματισμενο αυτοκίνητο!"φωνάζει και σφιγγει το τιμόνι.
"Οχι."λέω και συνεχιζω να κάθομαι ήρεμη.Βγαίνει απο το αυτοκίνητο και μου ανοίγει την πόρτα.
"Βγες!"ξαναφωναζει αλλά εγώ βολευομαι όλο και καλυτερα στην θέση μου.Βαρεθηκα να φεύγω συνέχεια.Σκύβει και κανει κάτι που σίγουρα δεν περίμενα.Με πιάνει απο την μέση και με τραβάει να βγω εξω,αλλά γραπωνομαι απο το κάθισμα.Βρίζει και ξανά προσπαθεί,αλλά έχω πιαστεί γερά και δεν μπορεί να με βγάλει χωρίς να με πονεσει.Ξαναβριζει και κάθεται στην θέση του.Βγαίνει απο το πάρκινγκ και οδηγει ήσυχα,αλλα μπορω να νιώσω την ενταση μέσα στον χώρο.Οι κλειδώσεις των δαχτύλων του έχουν γίνει κατασπρες και δεν με κοιτάει καθόλου.Αποφασιζω να περιμένω μέχρι να φτάσουμε σπίτι του,το τελευταιο που θέλω είναι να με πετάξει απο το αυτοκίνητο σαν μπαλάκι του τενις.Τον παρατηρώ ενω οδηγει,παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια του προσώπου του και τον τροπο που τα μαλλια του πέφτουν στο μέτωπο του.Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του δεν είναι απαλά και ωραία,όπως θα ήθελε μια κοπέλα.Είναι σκληρά και έχουν γωνίες.Συνεχώς θυμωμένα.Το ξέρω πως πολλά κορίτσια δεν θα τον θεωρούσαν κουκλο,αλλά όσο περισσότερο τον κοιτάζω,τόσο περισσότερο το βλέπω.Είναι πανέμορφος.Παρατηρώ τα τατουάζ που έχει στα χέρια του και τον γρήγορο ρυθμο με τον οποίο ανεβοκατεβαίνει το στήθος του.Παρατηρω το γεροδεμενο του σωμα,αλλα οχι σαν και αυτο που θα ονειρευοταν μια κοπελα,τουμπανο.Τα ποντίκια του δεν είναι τόσο μεγαλα όσο θα ήθελε κάποια,αλλά είναι γυμνασμενος και υπέροχος.Και ενω αυτός είναι σε ενταση,εγώ νιώθω τόσο ήρεμη.Και όταν τον κοιτάζω,μισώ τον εαυτό μου,επειδή καταλαβαίνω,το καταλαβαίνω πως έχω αισθήματα για αυτόν τον θυμωμένο εγωιστή.

                           ------------
Γεια σας παιδάκια...ζω!
Αυτό ήταν το κεφάλαιο λοιπόν και ελπίζω να σας άρεσε 😘