Losing My Mind

κεφ.32

Κάποιος με ταρακουναει δυνατά και με βγάζει απο τον ύπνο μου.Τριβω τα ματια μου και βλέπω την μαμά,με το νυχτικό της,να με κοιτάει αγχωμενη και να μου λέει να ξυπνησω.
"Μαμά,τι στο καλό;"λέω και ανασηκωνομαι.
"Αντε,σήκω!Η Τζασμιν είναι στο νοσοκομειο!"μου λέει και τιναζομαι αμέσως απο το κρεβάτι.
"Τι έκανε λέει;"λέω και αρπάζω ενα φουτερ και ενα τζιν που είχα πανω στην καρέκλα μου και τα φοραω.
"Τι έγινε;Που είναι ο Νταμ;"ρωταω και μαζεύω τα μαλλια μου σε εναν κότσο.Κατεβαινω γρήγορα τα σκαλιά και με ακολουθεί.
"Δεν ξέρω."λέει και γυριζω να την κοιτάξω.
"Τι;Τοτε απο που..;"ρωταω,αλλά βρίσκω μονη μου την απάντηση.Στέκεται στην πόρτα,μπροστά μου,με τα καθημερινά του απλα ρουχα και οι ματιές μας κλειδωνουν για λίγο.Νιωθω εναν μικρο ελεκτρισμο να περναει αναμεσα μας και ανατριχιαζω.Σταματάω να περπαταω και κοιτάζω την μαμά,η οποία έχει ενα ένοχο βλέμμα,λες και είναι ενα μικρό παιδάκι και έκανε κάποια ζαβολιά και εγώ είμαι ο γονέας και την μαλωνω.Αποφασιζω να ξεχάσω για λίγο τα προσωπικά μας και να επικεντρωθω στην Τζασμιν,πράγμα που σημαίνει πως πρεπει να πάω μαζί του.Τον προσπερναω και παω και κάθομαι στον συνοδηγό.Μπαίνει και αυτός και βάζει μπρος σιωπηλός.Κοιτάζω εξω απο το παράθυρο και σκέφτομαι τι μπορεί να έπαθε η Τζας.Δεν είναι απο τα αδύναμα κορίτσια.Οτάν φτάνουμε,βγαινω γρήγορα απο το αυτοκίνητο και με οδηγει ήσυχος στο δωμάτιο της.Αρα ήταν και αυτός στο πάρτι.Με αλλά εβδομήντα κορίτσια που θα έχουν σίγουρα την διάθεση να του την πέσουν.Θεέ μου,σταματά να το σκέφτεσαι!Αποδιωχνω αυτές τις σκέψεις και ανοίγω την πόρτα.
Καθεται στο κρεβάτι με κάτι περασμένο γύρω απο το κεφάλι της και μιλάει με τον Νταμ.Τους πλησιαζω και γυρίζουν να με κοιτάξουν.
"Βαλ!Απο που ηξερες πως είμαι εδώ;"με ρωτάει έκπληκτη και κάθομαι δίπλα της.
"Με έφερε ο Ζεντ."λέω και κοιτάζει πίσω μου την πόρτα,οπου στέκεται σιωπηλός.
"Α"λέει απλα και την εξετάζω.
"Τι έγινε λοιπον;"την ρωταω και ανασηκώνει τους ώμους της.
"Τίποτα το σπουδαίο.Μεθυσα και έπεσα απο το σκαμπο."λέει και ο Νταμ αρχιζει να γελάει.Για κάποιο λογο το μεταδοτικο γέλιο του με επηρεάζει και δεν μπορω να συγκρατηθω να μην γελασω.Αρχίζω να γελαω δυνατά και μας κοιτάει με ανοιχτό το στόμα.
"Είστε σοβαροί;"λέει και γελαμε ακόμα περισσότερο.
"Συ-συγγνωμη αλήθεια."λέω μετα βίας μέσα απο το γέλιο και ξεφυσαει,αλλά γελάει μαζί μας.

                          --ΖΕΝΤ--

Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάνε,αλλά αυτή γελάει.Θεέ μου,θέλω τόσο πολύ να την αρπαξω και να την φιλαω έως το τέλος της ζωής μου.Καθε εκατοστο της.Μου λείπει τόσο γαμημενα πολύ.Τι πρεπει να κάνω για να με θελήσει όπως την θέλω εγώ;Δεν μπορω να μείνω μακρια της και αυτό με τρελαινει.Δοκιμασα τα παντα,όλα τα χάπια που μου έδωσε ο άλλος και μου είπε πως θα με κανουν να νιώσω γαματα,τίποτα δεν με φτιάχνει όπως αυτή.Θα κάνω ο,τι θέλει,ο,τι θέλει απολύτως.Διαολε,αυτό δεν το είχα αισθανθεί ποτε μου πριν την συναντησω.Αμα ήξερε μόνο ποσο πολύ την χρειάζομαι.Εχει τον απόλυτο έλεγχο πανω μου.Της ανηκω,και το παράξενο είναι πως θέλω να της ανηκω.Το θέλω τοσο γαμημενα πολύ.Δεν μπορω να συγκεντρωθω σε τίποτα άλλο εκτός απο αυτήν.Δεν νομιζω να το αντεξω αμα δεν την ξαναγγιξω ποτε μου.Αυτό το βλέμμα που μου έριξε όταν με είδε μπροστά της...δεν θα το αντεξω αμα την ξαναδώ να με κοιτάει έτσι.