Losing My Mind

κεφ.31

Εχουν περασει 5 ημερες.
Κοιτάζω για χιλιοστή φορά την φωτογραφία που τον εβγαλα όταν κοιμόταν και δεν μπορω να ξεκολλησω το βλέμμα μου απο το προσωπο του.Είναι χαλαρός,αν και διακρινω μια μικρή ρυτιδα αναμεσα απο τα φρύδια του.Οι μπούκλες του πέφτουν απαλά πανω στο μέτωπο του και είναι πανέμορφος,ως συνήθως.Ακούω βήματα στα σκαλιά και σκουπίζω γρήγορα τα ματια μου και ανασηκωνομαι απο το κρεβάτι.Είναι η μαμά,μπαίνει διστακτικά μέσα στο δωμάτιο μου και της χαμογελαω αχνά.Φαίνεται η κούραση στο προσωπο της και νιώθω ενοχές για όλα όσα έγιναν.Δεν πρεπει να αισθάνεται υπεύθυνη για τον τσακωμό μας.
"Είσαι εντάξει;"με ρωτάει και κάθεται δίπλα μου.
"Ναι,μια χαρά.Σου λεω για αλλη μια φορα,δεν φταις εσύ για όσα έγιναν,έτσι είναι ο Ζεντ.Παντα έτσι ηταν."λεω.
"Ισως εαν δεν έλεγα την αρλουμπα μου,να μην γινόντουσαν όλα αυτά."λέει και αναστεναζω.
"Μαμά,αργά ή γρήγορα θα γινόταν.Ο Ζεντ τσακώνεται συνέχεια,και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.Εσύ ρωτησες αυτά που δικαιουσουν να ξέρεις.Δεν φταις για την συμπεριφορα του."την υπερασπίζομαι και μου χαμογελάει για ενα δευτερόλεπτο.
"Μάλλον δεν διαλεξα τον σωστο."λέω,περισσότερο στον εαυτό μου,παρα σε αυτήν.Με πιάνει απο τους ώμους και με γυρίζει να την κοιτάξω.
"Δεν ξέρω εαν είναι ο σωστός για σένα,πάντως εσύ είσαι σίγουρα η σωστη για αυτον.Λες και είσαι φτιαγμένη για αυτον."λέει και την κοιτάζω μπερδεμένη.
"Οχι μαμά,δεν μοιαζουμε καθόλου και μου ειπε χθες πως δεν είμαι για αυτον."λεω γρήγορα κάπως θυμωμένη,δεν θέλω να μου δίνει και ελπίδες.
"Πίστεψε την γρια μαμά σου.Τον έβλεπα πως σε κοιτούσε όλη την ωρα.Λες και είσαι το είδωλο του ή κάποιο ακριβό έργο τεχνης που θαυμάζει."λέει και τα επεξεργάζομαι στο μυαλό μου.Οντως με κοιτούσε έτσι;Κουναω το κεφάλι μου.
"Οχι,σου φάνηκε.Και δεν είσαι γρια."λέω και ανασηκώνει τους ώμους της.
"Είδα πολλά στην ζωή μου,γλυκιά μου.Ο τροπος που σε κοιτούσε μου έδινε την αίσθηση πως είσαι ο μόνος άνθρωπος σε αυτον τον πλανήτη που αγαπάει.Δεν υπάρχει άλλος και δεν θα υπάρξει ποτε."λέει και νιώθω τα ματια μου να τσουζουν.Τα σκουπίζω γρήγορα.Δεν πρόκειται να συνεχίσω να ακούω αυτές τις μαλακιες.Σηκωνομαι όρθια και στέκομαι μπροστά της.
"Ολά αυτά είναι βλακειες!Δεν με αγαπάει,με μισεί για κάποιο λογο και παιζει μαζί μου!Σταματα να λες όλες αυτές τις μπούρδες και να μου δίνεις ηλιθιες ελπίδες!"φωνάζω και βγαινω απο το δωμάτιο.Κατεβαινω τα σκαλιά και ανοίγω την εξώπορτα.Κατεβαινω το δρόμο και στριβω για το σπίτι της Τζασμιν.Πρέπει να τα βγάλω απο μέσα μου.
Οτάν φτανω,μπαίνω μέσα και ανεβαίνω στο δωμάτιο της.Στέκεται κοντά στην ντουλάπα της και γυρίζει να με κοιτάξει.Βλέπω τον Νταμ να κάθεται στο κρεβάτι της και να παιζει με κάτι.Τέλεια,όλη η παρέα συγκεντρωμένη.
"Βαλ!Τι έγινε;"λέει και ο Νταμ σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάει.Αμέσως τα ματια του γίνονται δυο μεγάλα μπαλάκια του γκολφ.Σκουπίζω τα ματια μου και κάθομαι δίπλα του.Εκλαιγα στην διαδρομή προς το σπίτι της Τζας και τα ματια μου πρεπει να είναι πρισμενα.Επίσης είμαι με τις πιτζάμες μου.Η Τζας έρχεται και κάθεται δίπλα μου.Με κοιτάνε και οι δυο ανήσυχα.
"Τι έγινε;"με ξαναρωταει η φιλη μου και παίρνω μια βαθυα ανάσα.
"Νομιζω χωρίσαμε."λέω σιγανα και ο Νταμ με κοιτάει μπερδεμένος.
"Ε και;Σου υπενθυμιζω πως έχετε ξανά χωρίσει,αλλά μετα τα βρικατε."λέει.
"Αυτή την φορά ηταν διαφορετικά."λέω.
"Τι έγινε;Πες τα όλα."λέει η Τζας με σοβαρό ύφος και κάθομαι καλυτερα.
"Ο Ζεντ μου είπε να μετακομισω σπίτι του."ξεφουρνιζω και με κοιτάνε έκπληκτοι.
"Και;Δεν ήθελες και γι'αυτό χωρισατε;"
"Οχι.Ηθελα,αλλά του είπα πως πρωτα πρεπει να γνωριστεί με την μαμά μου.Αυτός δεν είχε πρόβλημα και το κάναμε.Καθομασταν στο τραπέζι και όλα ηταν τέλεια,αλλά και φυσικά αυτό δεν θα κρατουσε για πολύ.Στο τέλος τσακωθηκαμε και έφυγε,και η μαμά τώρα πιστεύει πως είναι δικο της το φταίξιμο."λέω και με κοιτάνε σιωπηλοί.Μετα μιλάει η Τζας.
"Θεε μου,Βαλ.Αντιλαμβανεσαι καθόλου τι συμβαίνει;"με ρωτάει και ανασηκωνω τους ώμους μου.
"Πρωτα αυτή η σχέση,και μετα σου λέει να μείνεις μαζί του.Του αρεσεις.Του αρεσεις πραγματικα."λέει χαμογελώντας.
"Και εγώ αυτό θα έλεγα."λέει ο Νταμ κουνώντας το κεφάλι του.
"Οχι και εσείς!Το ίδιο λέει και η μαμά,γι'αυτο έφυγα."λέω και τριβω τους κροτάφους μου.
"Μακάρι να ηταν αλήθεια αυτό που λέτε,αλλά δεν είναι και δεν θέλω να έχω συναισθήματα για αυτον,θέλω απλως να τον ξεχάσω,όπως έκανε και αυτός."λέω και πεφτω πανω στο κρεβάτι.
"Γιατί δεν μας το ειπες αμέσως;"ρωτάει ο Νταμ και ξαπλώνει δίπλα μου.
"Ηθελα,αλλά σκέφτηκα πως θα σας έχω πριξει  πια με τον Ζεντ.Εχετε και εσείς τα δικά σας προβλήματα."λέω και γελάει.
"Τι μαλακιες λες;Είμαστε παντα εδώ για σένα.Θυμάσαι στο δημοτικό μας ελεγες ακόμα και την κάθε φορά που πηγαινες τουαλέτα;"λέει και καλυπτω το προσωπο μου με τα χερια μου.
"Ακόμα το θυμάσαι;"λέω.
"Η τοτε που..."αρχίζει να λέει η Τζας,αλλά την διακοπτω.
"Αρκετά!"λέω και γελάει.
"Εσείς τι νέα;"αλλαζω θέμα και ο Νταμ αρχίζει να μας μιλάει για την κοπελα την οποία γνωρισε όταν πήγαμε μαζί στο κλαμπ και λέει πως τα πραγματα μεταξύ τους σοβαρεψαν για τα καλά.Μιλησαμε και για πολλά αλλα θέματα και για πρωτη φορά μετα απο τόσες μέρες,γελασα με την καρδιά μου.Επίσης μου ειπαν πως γίνεται ενα πάρτι σήμερα και πως θα πάνε,αλλά εγώ αρνηθικα αμέσως.Φτάνουν τα πάρτι για μένα.Κάπως έτσι πέρασα την ωρα μου,μέχρι που σκοτείνιασε και ο Νταμ προσφέρθηκε να με παει σπίτι.Και ενω καθόμουν στο αυτοκίνητο και κοιτούσα εξω απο το παράθυρο,σκεφτόμουν ποσο τυχερή είμαι που έχω δίπλα μου ανθρώπους που με στηρίζουν.Ανθρώπους σαν την μαμά.Σαν τον Νταμ και την Τζας.Και πως πρεπει να τους δείχνουμε ποσο τους αγαπάμε.
Σε λίγο φτάνουμε στο σπίτι μου και τον αγκαλιαζω σφιχτά.
"Νταξει καλέ."λέει γελώντας και τον αφήνω.
"Σ'αγαπω!"λέω και μου τσιμπαει τα μάγουλα.
"Και γω μωρέ χαζουλα.Απλως σταματα να κυκλοφορεις σαν ζόμπι.Γυναίκες και περίοδος."ξεφυσαει και γελαω.
"Μαλιστα κύριε.Καλά να περάσετε στο πάρτι."λέω και μπαίνω στο σπίτι.Η μαμά βρίσκεται στην κουζίνα και διαβάζει ενα περιοδικο.Μόλις με ακούει να μπαίνω μέσα σηκώνεται και με πλησιάζει.
"Κορίτσι μου!Ανησυχουσα για σενα.Συγγνώμη που σε πληγωσα."λέει και με αγκαλιάζει.
"Εγώ είμαι αυτή που πρέπει να ζητήσει συγγνώμη.Δεν έπρεπε να αντιδρασω έτσι."λέω και μου χαϊδεύει την πλάτη.
"Είσαι μικρή ακόμα."λέει και ξανακαθεται.
"Μπορεί.Πάω να κοιμηθώ."λέω και σερνομαι προς τα σκαλιά.
"Απλώς μην ξαναφυγεις έτσι χωρίς να μου πεις που πας!"λέει η μαμά ενω ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου.Μπαίνω μέσα και πεφτω πανω στο κρεβάτι.Εχω αυτή τη ακατανίκητη θεληση να ξανακοιταξω την φωτογραφία του,αλλά κλείνω τα ματια αντί γι'αυτο και αποκοιμιεμαι.Τέρμα,ωρα να τον ξεχάσω.
______________________________________
Στο επόμενο πάλι μιλάει ο Ζεντ 🙄🙄❤