Losing My Mind

κεφ.6

Ξυπναω απο μια φωνη.Ανοίγω τα ματια μου και τον βλέπω να κάθεται δίπλα μου.
"Ελα,είναι ωρα να ξυπνήσεις."μου λέει και σηκωνομαι αργά απο το κρεβάτι.Το κεφάλι μου σταμάτησε να πονάει τόσο και μπορω να περπατησω χωρίς να το κραταω.Με οδηγει στην κουζίνα οπου βλέπω το άλλο αγόρι να κάθεται στον παγκο.Σηκώνει το κεφάλι του απο τα δημητριακά που τρώει και μας κοιτάει για λίγο,πριν ξανά αφοσιωθεί στο φαι του.
"Και πως σε λένε;"με ρωτάει ο ξανθος και καθόμαστε στο παγκο απέναντι απο το άλλο αγόρι.
"Βαλ,εμ,δηλαδή Βαλερι."διορθωνω τον εαυτό μου και στρωνω το μαλλί μου.
"Είμαι ο Ματ.Απο δω ο Ζεντ."λέει και δείχνει τον άλλο,ο οποίος ουτε που δίνει σημασία.
"Αγνόησε τον."προσθετει σαν να διαβάζει τις σκέψεις μου.
"Φάε κάτι."μου λέει και του νευω αμέσως όχι.
"Οχι,δεν πειράζει.Μπορείς απλως να με πας σπίτι;"του λέω και ανασηκώνει τους ώμους του.
"Καλά."
Μόλις φτάνουμε στην εξώπορτα, ακούγεται η φωνη του Ζεντ.
"Περιμενε!"φωνάζει και έρχεται κοντά μας.
"Ξεχασες τι σου είπε αυτός;"ρωτάει τον Ματ.
"Τι;Αχ ναι...γαμωτο."λέει και μουγκρίζει.
"Γαμωτο!Βαλερι,πω,το ξέχασα τελείως."λέει και με κοιτάει.
"Τι έγινε;"ρωταω και τους κοιτάζω εναν εναν.
"Εχω να κάνω μερικές δουλειές που μου είπε ο πατέρας."μου λέει και βρίζει μέσα απο τα δόντια του.
"Το ξέχασα τελείως.Δεν μπορω να σε πάω.Συγγνώμη."απολογείται και περνάει τα χέρια του μέσα απο τα μαλλια του.
"Δεν πειράζει.Απλως πες μου που βρίσκομαι και θα φτάσω μονη μου."του λέω ψύχραιμα και με κοιτάει.
"Αποκλείεται."λέει αμέσως και ξεφυσαει.Για λίγο στεκόμαστε χωρίς να μιλάμε και μετα σπάει την σιωπή ο Ζεντ.
"Εγώ μπορω να την πάω."λέει χωρίς να με κοιτάξει.Ο Ματ σηκώνει το κεφάλι του και τον κοιτάει.
"Σοβαρά;Τέλεια."λέει και γυρνάει να με κοιτάξει.Μου δίνει ενα χαρτάκι.
"Αυτό είναι το κινητό μου.Αμα γίνει κάτι, τηλεφώνησε μου.Οκευ;"ρωταει.
"Οκευ,αλλά το θέμα είναι πως δεν έχω το κινητό μου."του εξηγω και χτυπάει το μέτωπο του με την παλάμη του.
"Σωστα,το ξέχασα.Κρατά το έτσι κι αλλιως."μου λέει και ανοίγει την πόρτα για να βγούμε.Μπαίνουμε στον ανελκυστήρα και μαθαίνω πως το διαμέρισμα βρίσκεται στον δεύτερο όροφο.Κατεβαινουμε και βγαινουμε απο την πολυκατοικία.Εξω είναι ακόμη σκοτεινά,αλλα έχει αρκετό φως ώστε να δω πως φαίνεται η πολυκατοικία απ'εξω.Μια μπεζ παλιά,τίποτα ιδιαίτερο.
"Ελπίζω να μην χαθουμε,εξάλλου,μου χρωστάς χάρη."μου λέει ο Ματ και απομακρύνεται,με αποτέλεσμα να μείνω μονη μου με τον Ζεντ,στην μέση ενος πάρκινγκ,στο σκοταδακι.Δεν λέει τίποτα και απλώς τον ακολουθώ σε ενα μαυρο αυτοκίνητο, παρκαρισμένο παραπέρα.Μπαίνουμε μέσα και βγαίνουμε στον δρόμο.Για αρκετή ωρα δεν μιλάμε καθόλου,το μονο που με ρωτάει είναι το που μένω και του απανταω.Εχουμε φτασει περιπου στην μέση της διαδρομής και σπάω την σιωπή.
"Ξέρεις,αμα δεν ήθελες να με πας,θα μπορούσες να μην το κανεις."του λέω και τον κοιτάζω για λίγο,πριν γυρίσω παλι προς το παράθυρο.
"Ξέρουμε και οι δυο μας πολύ καλά πως ήθελες να σε πάμε σπίτι σου,οποτε κοψε τις μαλακιες."απαντάει,όχι και τόσο ευγενικά.Κάτι μέσα μου αρχίζει να εκρήγνυται και γυρίζω στο κάθισμα μου.
"Γιατί εισαι τόσο εχθρικός;Εχεις κάποιο θέμα μαζι μου;"φωνάζω και με κοιτάει στιγμιαία.
"Βουλωσε το!Μου πονάει ηδη το κεφάλι εξαιτίας σου."φωνάζει και αυτός.
"Και ναι,φυσικά και έχω!Ενας θεός ξέρει ποια στον πουτσο είσαι και ο άλλος ο μαλακας σε έφερε και στο διαμέρισμα."προσθέτει στον ίδιο τόνο.
"Ο μαλακας δεν είναι αυτός,αλλά εσύ!Αυτός με έσωσε απο τον Τρέβορ,ποιος ξέρει τι θα γινόταν εαν δεν ηταν ο Ματ!"
"Τι εννοεις ποιος ξέρει;Θα σε γαμαγε,οτι δηλαδή κανεις κάθε βράδυ!"λέει και μένω αναυδη.
"Τι ξέρεις εσύ για εμένα;"ψιθυριζω ενω τα δάκρυα κυλάνε τωρα καυτά πανω στα μάγουλα μου.
"Δεν χρειαζεται να σε ξέρω για να καταλάβω πως γαμιεσαι κάθε μέρα."λέει και γυριζω μπροστά μου.Αυτό είναι οτι πιο ντροπιαστικό μου έχει πει κανεις.
"Σταματα το αυτοκίνητο."ψιθυριζω και κάνω να σηκωθω.
"Τι;"
"ΣΤΑΜΑΤΑ το αναθεματισμενο το αυτοκίνητο!"ουρλιαζω όσο πιο δυνατά μπορω και το κανει.Βγαίνω γρήγορα και σκυβω στο παράθυρο.
"Και είμαι παρθένα."λέω σιγανα και γυριζει να με κοιτάξει.Απομακρυνομαι απο το αυτοκίνητο και στριβω στο φανάρι.Αυτός είναι ο πιο μαλακας και αγενής ανθρωπος που έχω γνωρίσει ποτε μου.