Hastaneye getirilmiştim herkesin suratında bir telaş vardı. Kızların yüzünde bir pişmanlık. Doktorlar başıma üşüşmüştü. İlk defa bu kadar ilgi görüyordum sanırım. Tekrardan gözlerimi açmaya çalıştım. Ne kadar zorlasamda bir faydasını göremiyordum. Bu kendimi zorlamam sadece bana zarar veriyordu. Parmağımı hareket etmeye çalıştım. Ama ortada sadece çaba vardı sonuç yoktu. Kızlar cama vuruyorlardı. Onları bu hale getirmeye hakkım yoktu. Gereksiz yere kızdım. Kim bilir benim için ne kadar endişeleniyorlardı? Hepsi buradaydı, yanımda. Onları duyabiliyordum ama gözlerimi açamıyordum. Kollarıma bir sürü iğne yaptılar. Kesin morarmıştır. Damarı bulamadıkları için tekrar tekrar iğne yapıyorlardı. Bu da canımın yanmasına sebebiyet veriyordu. Vücudum acıya karşın gözyaşıyla tepki veriyordu. Hemşire çıktı ve bizimkilere bir şeyler söyledi. Herhalde durumum iyiye gidiyordu ki kızlar birbirlerine sarılıyordu. Göremiyordum ama hissedebiliyordum. Herkes güçlü olduğumu söylüyordu. Bu sefer kendi ölümüme sebep olacaktım. Gülünç. Biri hızla kapıyı açtı ve kulağıma yaklaştı, buynuma verdiği nefesle irkildim. Kulağıma anlamadığım şeyler fısıldadı. Hangi dildi bu? Kokusundan anladım; babamdı bu. Yaşamımı sağlayacak kahramanım... Ardından Lisa girdi. Tabii ya o yaşam meleğiydi. Elimi tuttu, birkaç söz söyledi ardından da alnıma bir şey bastırdı. Bu bir mühürdü. Babama dönüp yüksek sesle konuşmaya başladı.
"Eğer o mühür bugün silinirse ölür ama eğer silinmezse yaşama devam edecektir."
Yanağıma sulu bir öpücük kondurup kulağıma yaklaştı.
"Şimdi gidersen yaptıklarım eşekliklere rağmen bize trip atacak biri kalmaz. Sakın diyeyim bizi bırakma yoksa seni de kendimi de asla affetmem."
Evet, tüm çabalarıma rağmen parmağımı oynatmıştım. Lisa bağırmaya başladı.
"Parmağını oynattı. Bizi bırakmadı."
Kızlar çığlık atmaya başladı. Doktor içeri birinin girebileceğini ama beni yormamaları gerektiğini söyledi. Yanıma kimlerin gelebileceğini merak ediyordum. Jisoo unniem geldi sesinden anladım.
"Jennie! Beni duyduğunu biliyorum. Bu yüzden beni iyi dinle. Bu eşek fikir benim planımdı. İçinden kesin başka kim olabilirdi diye geçiriyorsun. Çok üzgünüm"
Sesi gittikçe azalıp inceleniyordu,ağlıyordu kıyamam.
"Meleğim beni affedebilecek misin?"
Seni affettim bile. Doktor gelip Jisoo unnieme zamanın dolduğunu söyledi. Jisoo unniemde gitmişti. Kontrollerimi yapıp bir kişinin gelebileceğini söyledi. Kimin girdiğini anlamadım. Konuşmaya başladı.
"Jennie! Güçlüsündür sen bizi bırakmazsın. Sen eğer bizim yanımıza gelirsen beni yine tersleyebilirsin."
Jimindi bu. Kalbim benim dizginlememe rağmen depar atıyordu. Yoksa aşık mıydım? Olabilir ama biz olamayız. Bu çok acı verici. Bir düşünsenize aşıksınız birbirinize ama bir türlü kavuşamıyorsunuz. Ne kadar can yakıcı dime? Konuşmasına devam etti.
"Biliyor musun? Sen ne kadar beni terslesende ben senden kopamıyorum. Galiba, galiba ben seni seviyorum."
Ne düşüneceğimi bilmiyordum. Ben de onu seviyordum ama elden ne gelirdi ki? Eninde sonunda benden onu da öldürmem istenecekti.
"Belki sen sevmiyor olabilirsin ama unutma ben seni her zaman seveceğim. Sen her beni terslediğinde kalbimin ne kadar acıdığını bilemezsin ama me ne kadar acısa da o kadar mutlu oluyor. Çünkü ruhum sesini duyuyor."
Gözünden bir damla yaş geldi. Elime gözyaşı düştü. Gözlerim açıldı. Evet sonunda gözlerim açıldı. Gözleri kırmızı olmuştu Jiminin. Seviyorum seni ama olmuyor.
"DOKTOR!DOKTOR! Bu sefer uyandı!DOKTOR! DOKTOR!"
Doktor ve birkaç hemşire geldi. Kontrolleri yaptıktan sonra iyi olduğumu sadece 2-3 gün içersinde de yanımda 1 kişi kalacakmış. Merak ediyorum doğrusu. Kızlar birden odaya daldı. Lisa burnumu sıkıyor, Rose saçlarımı okşuyor. Jisoo unniemde tereddütlü adımlarla yanıma geliyordu.
-Affettim seni tavuğum...
Jisoo unnie bu sefer koşarak yanıma geldi ve bana sarıldı. Jungkook, Jimin, Jin ve Yoongi de odaya geldi.
"Merak etmeyin sizi de affettim.
5.BÖLÜM BİTTİ!
Umarım beğenmişsinizdir. Oy vermeyi unutmuyoruz.
ÖPÜLDÜNÜZ!...😘😘😘
Kelime sayısı: 539
