HAYATIMA HAYAT (Tamamlandı)

BÖLÜM 8 *KAÇIŞ PLANI*

Erkek ve kızlara şunları söylüyorum:
"Allah evleneceğiniz kişileri çoktan sizin için yazdı. Yapmanız gereken Allah ile olan ilişkiniz üzerinde çalışmaktır. Hazır olduğunuzda sizi ona gönderecektir. Sadece zaman meselesi..."
( Sheikh mamdouh)                      

              
ZEYNEP'TEN

Kahvaltımı yaptıktan sonra bir süre boş boş dolanıp durdum. Sıkıntıdan patlamak üzereydim. Pencereden dışarı baktığımda korumaların hâlâ orada öylece durduklarını gördüm. Zaten gitmelerini de beklemiyordum.

Bu sıcakta tüm gün öylece bekliyorlardı. Üstelik fazla hareket de etmiyorlardı. Nasıl dayanıyorlardı orası muamma ama...

Ayrıca kapıyı da hala kilitli tutuyorlardı. Ne yapacağımı da bilmiyordum. Ama en kısa sürede burdan kurtulmak için bir plan yapacaktım.

Saat 12' ye geliyordu, bir süre sonra ezan okumuş olurdu muhtemelen. Leyla abla'dan hâlâ çıt çıkmamıştı.

Düşünmem gerekiyordu. Eğer Leyla abla'nın akşam kapıyı kilitlemesine engel olabilirsem gece yarısı en azından kaçmak için şansımı deneyebilirdim. Hem gece olduğunda korumaların yarısı gidiyordu. Ama asıl sorun da buydu.

Kalan 15 korumayı nasıl halledecektim. Dikkatlerini başka yöne nasıl çekecektim?

Onuda en kısa zamanda düşünmem gerekiyordu. Yoksa gerçekten de burdan kurtulma şansım yüzde birken, sıfıra düşebilirdi.

Planımı en ince ayrıntısına kadar düşünüp öyle harekete geçmeliydim.

Leyla ablayı halletsem korumaları nasıl halledecektim. Af Allah'ım af...

Kapının kilit sesi geldiğinde başımı çevirdim ve elinde Kuran'la duran Leyla ablayı gördüm. Şaşkınlığım bir süre sonra yerini mutluluğa bıraktı.

Heyecanlanmama engel olamıyordum. Ne ara Leyla abla'nın yanına koştum ve ne ara elinden aldım inanın bilmiyorum.

Kendime gelip karşıma baktığımda ise Leyla abla sırıtarak bana bakıyordu. Yanaklarını sıkıp sarıldım.

-" Teşekkür ederim, teşekkür ederim Leyla abla herşey için teşekkür ederim."

-"Ne yaptım ki. Hem bu kadar mutlu olacağını bilsem daha önce getirirdim."

-" İnan bana burdan kurtulsam en az bu kadar mutlu olurdum. Bana ne büyük iyilik yaptığını bir bilsen..."

Hızlıca yanağından öptüm, bunu yapmamla durgunlaşmıştı. Sanki hüzünlenmişti.

-" Birşey mi oldu abla?"

Bakışlarını tekrar bana çevirip hafiften güldü. Ama samimi bir gülüş değildi, buna emindim. Gözlerime bakıp elini yanağıma yasladı. Bu hareketinde kesinlikle bir art niyet yoktu. Saf şefkat barındırıyordu bu bakışlar. Aynı...

Aynı annem gibi bakıyordu. Bu duygulanmama sebep olmuştu. İster istemez gözlerimin dolduğunu hissediyordum. Dayanamayıp sıkı sıkı sarıldım Leyla ablaya.

-" Bişey mi oldu kızım?"

Söylediği kelime bardağı taşıran son damla olmuştu. Artık dayanamayıp ağlamaya başlamıştım. Sıkı sıkı sarılıp ağladım dakikalarca. O ise hiçbirşey söylemeyip başımı okşadı. Bu daha çok hıçkırmama sebep olmuştu.

-"Şşşş, ne oldu?"

İç çekip nefesimi dışarı verdim.

-" Annemi özledim abla. Kim bilir şimdi ne haldedir? Onun ağlamasına kıyamam ki ben. Şimdi sen öyle kızım diyince, sanki annemi gördüm. Dayanamadım kusura bakma senide üzdüm."