Moja Historia Suzanne Snape

XIV

Stałam już spakowana koło Remusa. Kurczowo trzymałam go za rękę i szukałam wzrokiem mojego brata. Chciałam się z nim pożegnać.

Nagle w tłumie dostrzegłam dobrze mi znaną, czarną czuprynę. Ruszyłam tam od razu, po czym rzuciłam się chłopakowi na szyję.

- o jejku! Suz, nie strasz... - również mnie przytulił.

- Wiesz... Ja nie wracam na święta do domu - powiedziałam lekko zakłopotana. Miałam nadzieję, że mnie zrozumie.

- Okej... Rozumiem - uśmiechnął się słabo i mocno mnie przycisnął do siebie. - Mam nadzieję, że będziesz się dobrze, bawić, a teraz leć, bo widzę naszych rodziców! - Pocałował mnie w czoło i na odchodne zawołał - Wesołych świąt i Szczęśliwego Nowego Roku! - pomachał i ruszył przed siebie.

Razem z blondynem stanęliśmy pod ścianą, czekając na mamę chłopaka. Jeszcze nic nie było przesądzone. Jeśli nie uda mi się przekonać tej kobiety, będą zmuszona wrócić do naszego dworu.

- O, jest! - rzekł Lupin i zawołał wysoką panią.

- Tu jesteś Remusie. Szukałam cię - uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie i zlustrowała mnie wzrokiem. Jej oczy spoczęły na naszych rękach. Od razu chciałam puścić chłopaka, jednak on trzymał mnie mocno. - Pisałeś mi, że chciałbyś kogoś zabrać do nas na święta...

- Tak mamo, to jest Suzanne.

- Suzanne Snape - podałam jej rękę.

- Hope Lupin - uścisnęła moja dłoń. - Rodzice twoi wiedzą o tym?

- Mamo... To jest trochę trudniejsze niż myślisz... To tak jak z Syriuszem - próbował się wytłumaczyć.

- Rozumiem... -zapadła niezręczna cisza, która od razu została przerwana. - Idziemy, czy będziecie tak stali? - zachichotała pani Lupin. Chłopak tylko kiwnął głową, po czym mocno przytulił matkę.

*****

Kiedy tylko weszliśmy do domu, od razu przed nami stanął mężczyzna. Ze zdziwieniem patrzył co rusz na domniemaną żonę i na mnie.

- Cóż to się stało, że mamy teraz dwójkę, a nie jedno dziecko? - na jego twarz wpłynął lekki uśmiech.

- Tato, to jest Suzanne - powiedział Remus, pokazując na mnie.

- Lyall Lupin.

- Suzanne Snape.

- Remusie idź na górę, pokaż Suzanne swój pokój, a ja pogadam z twoim ojcem - powiedziała kobieta.

Oboje weszliśmy po schodach i skierowaliśmy się w stronę lekko podrapanych, ciemnych drzwi. Kiedy blondyn otworzył je, moim oczom ukazał się dość spory pokój. Ściany były białe, a podłoga w kolorze ciemnego dębu. W lewym rogu pokoju stało dość spore łoże, a na przeciw niego szafa. Wszystko tego samego koloru co podłoga. Na prawo od drzwi leżał materac.

- Ja będę spał tu - wskazał na piernat.

- Oj nie, nie. Ja ci się wepchałam do pokoju, nie mogę ci jeszcze zabrać łóżka! - oburzyłam się.

To, że zawsze spałam w moim dworze, nie znaczy, że cały czas muszę mieć wygodę i dużo miejsca. Zawsze brakowało mi tej normalności, a wręcz marzyłam o chwili ubóstwa. Kiedy to będziemy liczyć się wszyscy i nikt nie będzie patrzył na to, czy ma się czystą krew, czy nie. Znów się rozmarzyłam.

- Halo - pomachał mi przed oczami. - Jeszcze nie śpimy! -widziałam, że już ledwo powstrzymuje śmiech.

Położyłam się na materacu. Naprawdę lubiłam Remusa, a może i nie? Może to było coś więcej? Nie byłam pewna. Chłopak ruszył w moją stronę.

- Nie, nie, nie! To moje łó... - nie dokończył, bo zahaczył nogą o koniec materaca i upadł na moje biedne ciałko.

- Tak na mnie lecisz? - zapytałam ledwo oddychając.

Chłopak momentalnie poczerwieniał na policzkach. Uśmiechnęłam się i popatrzyłam w jego oczy. Te piękne miodowe oczy... Kochałam na nie patrzeć. Nasze twarze były tak blisko... Już mieliśmy złączyć nasze usta w długim namiętnym pocałunku...

- Obiad! - zawołała pani Lupin wyrywając nas z transu.

- Już idziemy! - zawołaliśmy w tym samym momencie, po czym zgodnie roześmialiśmy się.

Czy te święta, naprawdę mogą być świętami, których do tej pory nie znałam?