WİNDOW //don't talk about it (TAMAMLANDI)

☆32☆

'SONBAHAR RÜZGÂRI,

1 hafta sonra...

EYLÜL'DEN

" Ya bir durun aramayın şu an beni. Evet karşıya atıyoruz sonra..." diye bağırdım çalan telefonumla konsantrasyonumu bozmamak için.

İşlemi tekrar anlamış, devam ettiriyordum ki bir anlığına susan telefonum tekrar çalmaya başladı.

Çözmeye devam etmek için direnmiş olsam da sonunda pes edip sinirle telefona cevap verdim.

" Neden açmıyorsun?" dedi direkt Rüzgâr.

Sesi yüzünden sinir falan kalmamıştı resmen.

" Ders çalışıyordum." diye mırıldandım çekingence. Beni arayıp da ulaşamamaktan nefret ediyordu.

" Saatin kaç olduğunun farkında mısın peki yavrum?"

" Bilmem. Kaç?" derken kolumdaki saate baktım.

Ve sonra ağzımdan bir, " Oha!" feryadı çıktı.

" Bir de telefonlarımı açmıyorsun. Ben olmasam ne yapacaksın acaba?"

" Ayy Rüzgâr ben nasıl hazırlanacağım? Kapat çabuk kapat!"

Telefonu hızla kapatırken son anda gülüşünü duymuştum.

Ben nasıl derse bu kadar dalmıştım ya?!

Bugün çok aşırı önemli bir gündü.

Benim için yani.

Rüzgâr resmen arkadaşlarımla tanışmak için bir organizasyon ayarlamıştı; hatta grupça eğlenmeye gidiyorduk.

Siktir çok geç kalmıştım!

Masamdan Stev'in şaşkın bakışları altında kendimi fırlatırcasına kalktım ve banyoya koştum.

Saçlarımı kuruttuğum sırada aklımdan ne giyebileceğimi geçiriyordum.

Kaya birazdan beni almaya gelecekti ve ben bornozumlaydım!

Onu zaten zorla ikna etmiştim. Bir de bekletirsem hiç olmazdı.

Kısa askılı bluzumle ve file çorabımla bir kombin yapmış olmama rağmen üzerimde hiç de o kadar açık seçik durmamıştı.

Ama üşürüm diye üzerime daha sonra çıkarmak üzere yün bir ceket geçirdim ve son dakikalarımda yukarıdaki boş odalardan birinde fotoğraf çekilebildim.

Böyle bir hastalığım falan mı vardı acaba?

Her neyse... giydiklerimin fotoğrafını çekmeyi seviyordum.