Yeşim operasyon odasının önünde bekliyordu. ( aslında ameliyyathanedemi yoksa özel oda gibimi yerde oluyor diye baktım. Ameliyyathanede olmuyormuş galiba bilmiyorum tam 😟 😶 hikayeler için öğrenmediğim şey kalmadı 😂😂)
Nefise artık içerdeydi. Yeşim Nefisenin vazgeçmesi için dua ediyordu. O sırada Muzafferin sesini duyar.
Muzaffer: nerde? Muzaffer bağırarak Yeşimin yanına gelir.
Muzaffer: Nefise nerde ? Gitmedi dimi? Vazgeçti Nefise. Muzaffer Yeşimin kollarından tutmuştu. Umutla ona bakıyordu.
Muzaffer: dokunmadı evladımıza. Yapmaz. Nefise yapmaz. Kıyamaz. Küçük o daha küçük bizim hatamız yüzünden ona kıymaz. Muzaffer ağlıyordu. Yeşimin konuşmaması her saniye daha çok onu umutsuzluğa itiyordu.
Muzaffer: söyle. Vazgeçti. Nefise vazgeçti de. Yapmadı de. Yeşimde ağlıyordu.
Yeşim: içerde. Yeşim zorlanarak konuşuyordu. Bir babaya nasıl evladın öldü denirdi. Evet küçüktü belki doğmamıştı. Ama Muzafferin gözündeki o sevgi ? Bir saat bile olmamıştı belki evladının varlığını öğreneli. Onu kurtarmak için buraya gelmişti.
Yeşim: Vazgeçiremedim. Üzgünüm.
Muzaffer Yeşimin kolunu bırakıp iter.
Muzaffer:ha hayır. Hayır hayır. Muzaffer hızla gidip elini duvara vurur.
Yeşim: engelliyemedim. Be ben özür dilerim.
Muzaffer öfkeyle Yeşime döner. Belkide şuan aldığı en ağır karardı bu. Ama şuan hiss ettiği duygu onu böyle yönlendiriyordu.
Yeşim: ya yapamadım. Yeşim Muzafferin gözlerindeki öfkeyi gördüğünde daha birşey diyemez.
Muzaffer: bir daha karşıma çıkmasın. Elini kaldırarak odayı gösterir. Ağlamamaya çalışıyordu. Yeşim Muzafferi dinler.
Muzaffer: bana yakın durmasın o. Bir daha bana yakın durmasın. Canımı yaktı. Canını yakarım. Muzaffer bunu söyleyip hızla arkasını döner.
Yeşim: naptın Nefise. Yeşim ellerini başına götürür.
Yeşim: naptın kuzum sen Yeşim napıcağını bilmiyordu.
Muzaffer hızlı adımlarla hastanenin çıkış kapısına yürüyordu. Nefiseyi bu hastanede bırakıp gidiyordu. Her adımında gözündeki yaşlar çoğalırken konuşmadan edemiyordu.
Muzaffer: özür dilerim. Özür dilerim. Yetişemedim. Yine başaramadım. Be ben yine başaramadım. Yine kurtaramadım. Muzaffer arabasının yanına gelir. Iki elinide arabaya yaslar. Nefes almaya çalışır. Ama sanki nefes alamıyordu.
Muzaffer: niye Nefise ? Niye kıydın ona. O suçsuzdu. Ben suçluydum evet. Ama o değildi. En masumumuzdu o. Muzaffer ellerini arabaya vurur.
Muzaffer: Allah kahr etsin. Allah kahr etsin.
Yeşim Nefisenin yanındaydı.
Nefise: nerde ? Nerde o Yeşim? Nefise yatakta uzanmıştı.
Yeşim: gitti. Kötü. Çok kötüydü Nefise. Ben hiç bir zaman Muzafferi öyle görmedim.
Nefise: vazgeçemedim Yeşim. Kıyamadım ona.
Yeşim: niye bu kadar bekledin Nefise? Niye?
Nefise: ilk düşündüm. Ama sonra kararımı vermiştim. O ana kadar. Sesini duydum. Muzafferin sesini duydum. ( şöyle söyliyimki oda birazcık önde olduğu için ve sadece bağırmalı konuşmaları duymuştu Nefise. Birde kürtaj zamanı anestezi oluyor. Anestezi olucak anda vazgeçmiş Nefise. Yani Muzafferin sesini duyup vazgeçmiş. O çıkana kadar artık gitmişti konuşmalarıda çok fazla sürmemiştir.)
