~Kafe~
Nefise Mert ve Erdem oturmuş kahvaltı ediyordu. Erdem Nefiseye bakar. Dalgın olduğunu fark eder.
Erdem: Nefise.
Nefise Muzafferi düşünüyordu. Evin önüne kadar gelmişti. Ve Erdemle ikisini gördüğünde kim bilir canı ne kadar yanmıştı. Aşıktı Muzaffer Nefiseye aşıktı. Ve aşık olduğu kadını başkasıyla görmüştü. Belki böyle zamanlarda insanlar ölmek için dua eder. Aşk acısı canını öyle yakar ki bir kez değil her gün ölürsün. Yaşarken ölürsün. Hayattasın nefes alıyorsun ama canından can gidiyor. Kalbinin acısını durduramıyorsun. Nefise Muzafferi aklından çıkaramıyordu. Bu bir kaç günde onu düşünüyordu. Muzafferin ona olan duyguları yüzündemi Nefise Muzafferi düşünüyordu ? Nefise ilk kez duymuyordu aşk sözlerini. Önceden de Erdem Nefiseye söylemişti. Onlar sevip evlenmiştiler. Ve Erdem Nefiseyi mutlu etmek için herşey yapıyordu.
Erdem:Nefise. Erdem Nefisenin elini tutar.
Nefise elinde hiss ettiği elin sıcaklığı ile kendine gelir. Erdeme bakar.
Erdem:noldu dalgınsın ? Bir sorunmu var ? Erdem merakla sorar.
Nefise: yo yok. Öyle düşünüyordum iş falan. Nefise hafif tebessümle söyler.
Erdem: kahvaltımızı yapalım. Sonra sinemaya gideriz. Haa Mert ? Erdem Merte bakar.
Mert: evet. Mert gülümseyerek söyler.
Nefise Merte bakar. Gülümser.
~Muzaffer şirket~
Muzaffer odasında oturmuştu. Ne kadar unutmak istesede unutamıyordu. Gördüğü o manzarayı aklından çıkaramıyordu.
Nefisenin Erdeme gülmesini sevgiyle bakması tüm aklını esir almıştı. Kıskançlıktan şimdi gidip Erdemi öldürene kadar döve bilirdi. Ama hangi hakkla yapacaktı bunu ? Nefise Erdemi seviyordu. Aralarında bir bağ vardı. Nolursa olsun onlar bir birlerinden ayrılsalarda Erdemle Nefiseyi birleştiren bir bağ vardı. Oğulları vardı. Muzaffer elini yüzüne götürür.
Nefes almaya çalışır.
Ama nefesi bile yarıda kalır. Muzaffer kravatını gevşetir. Ayağa kalkar. Ve şuan Nefiseyle Erdemin mutlu olduklarını biliyordu. Ikisini düşündükce gözünün önüne Nefisenin Erdeme sarılması Nefisenin Erdemi öpmesi gelir.
Muzaffer: çıkar. Çıkar artık şu kadını aklından. Sevmiyor anlasana. Sevmiyor. O şuan mutlu sevgisini yaşıyor. Sen napıyorsun ? Muzaffer hızla kapıya doğru yaklaşır. Odadan çıkar.
~Akşam olmuştur. ~
Erdem Nefiseleri eve bırakıp gitmiştir. Tüm gün birlikte vakit geçirmiştiler. Mert yorgunluktan hemen uyumuştu. Nefise ise uyuyamıyordu. Yatakta oturmuştu. Yine o adam. Yine onu düşünüyordu. Gözlerini kapatmasıyla o gözler aklına geliyordu. Aşkla bakan gözler. Ya kıskanırken Muzafferin bakışları nasıldı ? Nefise bunları tartıyordu kafasında. Ve sanki bu aşk kıskançlık Muzafferin ona karşı hiss ettiği duygular onun hoşuna gidiyordu. Ama acı çekiyordu. Ama Muzaffer acı çekiyordu. Aşk canını yakıyordu. Kıskançlık onu delirtiyordu. Nefise bir anda o anı hayal eder. Muzafferin onu öpmesini. Ve ister istemez parmaklarını dudaklarına dokundurur. Ve sonra hemen unutmaya çalışır. Erdemi düşünmeye çalışır. Evet Nefise Erdemi seviyordu. Muzafferin sadece ona olan duygularını düşünmüştü.
Nefise yatağa uzanır. Gözlerini kapatır.
Muzaffer yatağında uzanmıştır. Unutmak istiyordu. Unutmak. Dilde söylemek kolaydı. Unut gitsin. Unutucam biticek. Unutursan biter. Ama unutamazsın. Aşkını aşık olduğun insanı onun gözlerini onun kokusunu onunla kurduğun hayalleri asla unutamazsın. Ya ondan sana kalan o anılar. Bir bakışı bir gülüşü bir eşyası bir dokunuşu yanlışlıkla olsa bile eline dokunması öyle mutlu ederki seni. Dünyalar senin olur. Sana dokundu diye. O hep arzuladığın teni teninde hiss edince mutluluktan napacağını bilemezsin. Sanki dünyaları sana verirler. Ama Muzaffer Erdemle Nefiseyi düşündükce tüm o mutlu anıları yok olur.
Muzaffer yatağa uzanır. Başını yana çevirir. Ve ister istemez yüzünü tebessüm kaplar. Nefiseyi görüyordu yanında sanki o vardı. ( yani ikisi yüzyüze uzanmış. Muzaffer böyle hayal ediyor. Ama Nefise aslında yok. )
