Kara Kedi

Bölüm 15 / Patlama

Multimedya efsane mesajlaşma sahnesi; parçamız da Hurts-Blind!

Bu bölüm bana yardımlarından dolayı Beyza’ya gidiyor…

İyi okumalar dilerim!

“Lütfen başını sağa çevir Chery.”

Benden istenileni yavaşça yaptım. Boynuma takılan iğrenç boyunluk bana köpeklerinkini hatırlatıyor, iyice rahatsız ediyordu. İki haftadır bunu takıyordum ve dışarı çıkacak yüzüm yoktu. Bu boyunluk kafamı sürekli düz tutuyordu, eğer canım yanarsa zedelenmeden değil taktığım boyunluktan olduğu kesindi.

“Acı var mı?” sadece ajanlar için getirilen doktoru tanıyordum, bana daha önce de bakmıştı. Adı Joff’tu ve beni hep hoşgörü ile karşılardı.

Acı her yerde, demek istesem de kendimi tuttum. Fiziksel olarak hissetmesem de içimde gerçekten acıyı hissediyordum.

Cevaplanmayan soruların acısıydı bu. Kendi yalnızlığımda çıldırmak üzereyken kendime sürekli bunu neden yaptı, demiştim. Geçerli bir sebep arıyordum. Hayır, beni düşünmüş olması imkansızdı. Bu olmamalıydı. Beni görevimden alı koyması demek bir suçtu, sonra bunu çıkıp insanlara korktuğuyla açıklayamazdı.

Bende bu yüzden orada bayıldığımı ve adamın kaçtığını söylemiştim. Daniel’ın başına üşüşmelerini istemiyordum. Bir kez daha onun kıçını kurtarmıştım yani.

Ama evde oturduğum iki hafta boyunca beni aramamıştı bile. Ona bu halde bakmam imkânsızdı, bu yüzden peşine bir ordu adam takmışlardı. Daniel iki hafta boyuna bensiz yaşamış olmalıydı, o kadar ajanı kabul etmesinin tek şartı eve girmemeleriydi. Amelia her gün düzenli olarak gelip ayrıntıları anlatmıştı.

Ben ise tekrar evime dönmüştüm, burada oturuyor ve Amelia’nın dikkatli bakışları altında doktor muayenesinden geçiyordum.

“Acımıyor Joff,” dedim bıkkınlıkla, “hiçbir yerim acımıyor, tamam mı? Tek istediğim şu aptal boyunluğu çıkarman.”

“Sakin ol bakalım,” diye susturdu beni Joff, boyunluğu yavaşça çıkardı ve elleriyle boynumu tutarak belli noktalara baskı yapmaya başladı. Soğuk parmaklarını hissetim, ama bir yerim acımıyordu. Bu sürece hareketsiz durdum ve onu bekledim. Sonra bir sonuca varmış gibi durdu, “Zedelenme büyük ölçüde iyileşmiş gibi.”

“Ne zaman işe dönebilir?” diye sordu Amelia, bana bakmadan.

“Yarın,” dedi doktor, “bir gece daha evinde uyusun.”

Sıkıntıyla iç çektim, sanırım bir geceye daha katlanabilirdim.

Amelia ve doktoru uğurladım, evimde yalnız kaldığımda ilk yaptığım kendimi kanepeye atmak olmuştu. İki haftadır yaptığım gibi kafamı dinlemek istiyordum.

Hala beni aramamıştı. Ona olan öfkem o kadar büyüktü ki, bazen kendimi sakinleştiremiyordum. Beni öylece durdurmuştu. O herifi yakalamama sadece adımlar varken beni durdurmuştu. Zarar görmeni istemedim, geçerli bir sebep değildi. Evet, değildi.

O benim zarar görmemi isteyebilirdi. Zarar verebilirdi, aşağılayabilirdi. Eski Daniel ile uğraşmak çok daha kolaydı. Neden yerine böyle imalı konuşan biri gelmişti ki?

O geceki yakınlığımız aklımda geldiğinde, ürperdiğimi hissettim, öyle bir ürpermeydi ki soğuk suya girsem geçeceğini sanmıyordum. Bu histen kurtulmak istercesine hemen kanepeden kalktım. Ne zaman aklıma gelse uzaklaştırmaya çalışıyordum ama olmuyordu.