Getaway • Luke Hemmings

0.3

Ik besluit om een film op te starten, zodra we niet meer stijgen. Het lichtje van de gordels springt uit, maar ik blijf braaf zitten. Ik heb het geluk dat ik naast een raam zit en naast me zitten twee mannen, beiden in nette kostuums. Dat gaat nog moeilijk worden als ik naar het toilet moet.

Ik stop mijn telefoon weg en scrol door de tientallen films. Doordat de vlucht zolang duurt, heeft iedereen een eigen tv-scherm. Zodra ik de film My Sister's Keeper tegen kom, klik ik deze aan. Hoe zielig deze film ook is, het blijft één van de mooiste films ter wereld. Terwijl ik de taal installeer, besef ik dat ik niet neig naar een huilbui. Daarnet kon ik in tranen uitbarsten, maar nu had dat plaats gemaakt voor enthousiasme. Ik kan gewoon niet meer wachten tot ik eindelijk aankom in Australië.

Het lukt me niet om niet te huilen bij de film en ik huil aan één stuk door. De film is gewoon te zielig, maar de waarheid. Ik voel ontzettend mee met de hoofdpersonages, hoe vaak ik de film ook kijk. Ik heb nog nooit niet gehuild.

Ik sla de deken, die ik van de stewardess heb gekregen, wat strakker over mij heen en bedek mijn gezicht van de twee mannen naast me. Ik snuit mijn neus zachtjes en blijf naar de film kijken.

Na drie uur, voel ik dat ik moet plassen. De meneer naast me is in slaap gevallen en dus sluip ik langs hem heen, maar ik had niet gerekend op de tas, die op de grond lag. Ik struikel over de grote tas en val over de niet slapende meneer heen. Ik mompel een verontschuldiging, terwijl de meneer me lachend aankijkt. Gelukkig ben ik niet over die brompot naast mee gevallen.

De tijd gaat steeds langzamer voorbij, totdat ik mijn oogleden zwaar voel worden. Ik besef dat Ruth al een uur geleden is aangekomen in Portugal en nu waarschijnlijk haar bagage ophaalt. Voordat ik het vliegtuig inliep, heb ik een timer gezet en ik zie dat ik nu al zes uur in dit vliegtuig zit. Nog meer dan twaalf uur te gaan.

De stewardessen zijn al twee keer langs gekomen met drankjes en nog maar een minuut geleden heb ik een maaltijd naar binnen geschrokt. Hierbij heb ik per ongeluk wat saus op de slapende meneer naast me gemorst, maar ik doe net alsof ik niks heb gedaan. Tegen de tijd dat hij er achterkomt, lig ik onschuldig te slapen.

'Beste passagiers. Als u zo min mogelijk last wilt hebben van een jetlag, kunt u nu het beste gaan slapen.'

Ik besluit om mijn tv-scherm af te sluiten en haal mijn iPhone weer te voorschijn. Ik prop mijn oortjes in mijn oren en doe mijn muziek aan. Ik doe mijn ogen dicht en sla de deken over mij heen, terwijl de lichten in het vliegtuig uit gaan. Met de klanken van een lied van The Script val ik toch uiteindelijk in slaap.

'Beste passagiers, binnen veertig minuten komen wij aan in Sydney. Het is daar net ochtend en daarom komen wij nog even rond met een ontbijt, voordat we gaan landen.'

Ik word wakker door dit bericht en kijk verbaast om mij heen. De meneer naast mij werpt een boze blik op mij, terwijl ik mij uitrek. Zodra ik hem aankijk, weet ik dat hij weet wat ik heb gedaan. Die vlek op zijn broek is immers niet uit de lucht komen vallen.

Ik schrok het kleine ontbijt naar binnen en kijk naar het uitzicht. Op dit moment zie ik alleen maar wolken, maar dat zal snel veranderen.

De adrenaline schiet door mijn lijf als het vliegtuig begint aan de landing en voordat ik het weet sta ik alweer bij de uitgang van het vliegtuig. Ik herken mijn koffers makkelijk uit de grote massa van koffers, mede door de linten die ik er aan heb gehangen. Ik ga nog even snel naar het toilet, terwijl mijn koffers nog vrolijk ronddraaien op de band. Hierna pak ik mijn koffers en loop naar de uitgang van het vliegveld.

Al snel zie ik een vrouw, die ik herken van de foto. Ze houdt een klein spandoek vast met 'Welkom Isabelle!'

Ik loop aarzelend naar de vrouw toe, die mij gelijk een knuffel geeft. Ik ben hier een beetje verbaast over, maar ik knuffel haar terug. De vrouw begint vrolijk, maar rustig tegen me te praten. Het Australische accent is gewoon prachtig, hopelijk krijg ik die ook een beetje.

'Jij moet Isabelle zijn. Welkom in Australië! Noem mij maar Anne. Kom, je zal wel moe zijn.'

Ik laat Anne één van mijn koffers dragen, aangezien de jetlag nu begint in te slaan. Ook al heb ik net lang geslapen, ik voel dat ik elk moment in slaap kan vallen. Gelukkig is de rit naar het huis net iets meer dan een halfuur, waardoor ik mijn ogen weet open te houden. Zodra we de oprit oprijden, kijk ik mijn ogen uit. Het huis is net iets groter als thuis in Nederland, maar de tuin is totaal anders. Ik kijk mijn ogen uit en zodra ik uitstap, voel ik de warmte. Ook al is het hier oktober, is het hier in Sydney bijna zomer en gelijk ben ik blij over de keuze van mijn kleren. Ik draag gelukkig een vest, die ik gelijk uit doe. Aan mijn lange broek kan ik niets doen, maar ik ben toch van plan om gelijk te gaan slapen.

Anne is gestopt met praten en kijkt me lief aan, waarna ze me naar binnen leidt. Ik heb geen tijd om rond te kijken, aangezien ze gelijk naar boven loopt. Ze brengt me naar een grote kamer, waar er een tweepersoonsbed voor me klaar staat.

'Je moet vast doodmoe zijn. Ik zou lekker gaan slapen als ik jou was en dan maak ik je over een aantal uurtjes wakker. School begint morgen en we willen geen oververmoeid meisje!'

Anne geeft me een knuffel en loopt de deur uit, waarna ik niet eens de moeite neem om mijn koffers uit te pakken. Ik glip in mijn pyjama en sleep mijzelf naar mijn eigen badkamer, waarna ik mijn tanden poets. Een minuut later laat ik mijzelf op bed vallen en voordat ik het weet ben ik in een diepe slaap.

----------

Ik kom er dus net achter dat ik de hoofdpersonage niet heb laten overstappen in Kuala Lumpur, maar ik ben te lui om het te verbeteren. In mijn verhaal kan je dus rechtsstreeks naar Sydney vliegen. Enjoy.

X