Getaway • Luke Hemmings

1.0

Het voorprogramma is zojuist gestopt met hun optreden, wat betekent dat Coldplay elk moment kan beginnen. Ik friemel nerveus aan mijn ketting en pak mijn iPhone. Ik besluit om de mensen in Nederland even jaloers te maken en open Twitter.

@bellie_bel: Ik kan niet geloven dat het moment hier eindelijk is. Coldplay is de beste!

Gelijk krijg ik een paar notificaties binnen, allemaal jaloerse berichten van mijn vrienden. Ook zie ik dat Ruth zegt dat ik haar heb wakker gemaakt. Lang leven het tijdsverschil!

Zodra ik mijn telefoon heb opgeborgen, gaan de lichten weer uit. De schermen lichten op en ik kan het niet laten om even te schreeuwen. Ik grijp Noëlle vast en begin samen met haar op en neer te springen. Op dat moment komt Coldplay op en ze zwaaien allemaal naar het publiek. Terwijl ze allemaal hun plekken innemen op het podium, gaat er een opgewonden rilling door het publiek.

Voordat we het door hebben, beginnen ze aan hun eerste lied. Hun aller nieuwste album is gewoon geweldig en ik draai praktisch niks anders. Mijn heupen wiegen al snel mee op de muziek en ik zing de lyrics hard mee.

'Bel, kijk!' roept Noëlle uit en wijst naar Will, de drummer. Die kijkt ons lachend aan knipoogt. Aangezien het lied net is afgelopen, kan hij ook zijn duim opsteken.

'Will, we houden van je!' roep ik dwaas, wat twee lachende blikken oplevert van Calum en Michael.

'En ik houd van jullie. Jullie zijn de besten!' klinkt het door het hele stadium. Noëlle en ik staan gewoon met onze mond wagen wijd open. Ik kijk naar de schermen, waar onze gezichten geprojecteerd staan. Ik ontdooi en begin te zwaaien, terwijl iedereen ook op het beeld probeert te komen.

'Heeft Will ons net de liefde bekend?' vraagt een stille Noëlle. Als antwoord geef ik haar een dikke knuffel en begin weer te dansen op de muziek. Adrenaline giert door mijn lijf en ik geniet er met volle teugen van. Het gebeurt niet elke dag dat de drummer van je favoriete band je hoort.

Na een klein half uur, neemt de band even een pauze. Iedereen blijft teleurgesteld staan, maar ik glip tussen alle mensen door naar het kleine winkeltje. Ik voel mijn benen niet meer, maar ik loop rond met een grote glimlach op mijn gezicht. Bij het winkeltje koop ik vier flesjes water, die ik aan Noëlle geef. Ik besluit ook nog wat eten te kopen, aangezien ik nog niks heb gegeten.

Ik koop een zak chips en wil weer terug naar mijn plek lopen. Helaas ben ik weer eens zo onhandig om over een loshangende snoer te struikelen en ik val op de grond. Ik blijf even beduusd liggen, maar een paar handen grijpen mijn schouders beet. Ik word omhoog getrokken en kijk recht omhoog in de ogen van Luke.

Het duurt een paar seconden voordat ik hem herken, aangezien hij zijn brillen niet opheeft. Ook heb ik hem nooit echt goed kunnen bekijken, maar ik herken hem door zijn blonde haar, dat alle kanten opstaat.

'Gaat het? Ik wilde je nog waarschuwen, maar ik was te laat,' zegt Luke verlegen. Ik zie dat hij licht bloost, maar hij kijkt me aan. Ik besef nu pas hoe groot Luke wel niets is, zeker vergeleken bij mijn lengte.

'Ja, het gaat. Bedankt voor het oprapen, trouwens. Ik ben Bel,' zeg ik en ik steek mijn hand uit. Luke neemt deze aan en lacht in zich zelf.

'Ik ben Luke, maar ik weet heus wel wie jij bent. Je zit bij mij in geschiedenis, biologie en chemie,' zegt Luke lachend. Ik lach verlegen, aangezien ik hem alleen bij geschiedenis heb opgemerkt.

'Hoe vind je het concert tot nu toe?' vraagt Luke en voordat we het weten zijn we druk aan het praten. We zijn het er beiden over eens dat Viva La Vida gezongen moet worden. Oom al is dit lied wat ouder, het blijft fantastisch en het hoort er gewoon bij. Dat we allebei ongelooflijke fan zijn van Coldplay is eigenlijk best logisch, aangezien we midden in een concert van hen zitten.

Op het grote scherm verschijnt er dat het concert binnen twee minuten weer gaat beginnen en ik kijk Luke vragend aan.

'Wil je soms bij mij en mijn vrienden komen staan?'

Luke zijn ogen krijgen een uitdrukking die ik niet herken, maar ik zie wel dat hij na denkt.

'Met wie ben je hier eigenlijk?' vraagt Luke, waarna hij zijn hand door zijn haren haalt. Hij kijkt de hele tijd om zich heen en het lijkt als of hij bang is om iemand tegen te komen.

'Ik ben hier met Noëlle, Calum en Michael. Volgens mij moet je hen wel kennen, ze zitten ook bij ons in de klas,' antwoord ik. Op het moment dat ik hun namen uitspreek, betrekt zijn gezicht. Hij kijkt naar de grond, waarna hij aan zijn T-shirt frommelt. Precies hetgeen wat ik doe als ik zenuwachtig ben.

'Nee, ik kan beter terug gaan naar mijn broer. Toch bedankt, Bel,' zegt Luke zacht, waarna hij zijn hand uitsteekt en een richting op wijst. Ik knik en zwaai naar Luke, waarna ik terug loop naar Noëlle.

Ik beleef de tijd van mijn leven en geniet met volle teugen. Ik dans met Aline en Noëlle en lach naar Calum en Michael. Je ziet dat ze ontzettend van het concert genieten en stiekem ook willen fangirlen, maar dat gaat hun trots te boven.

Voordat we het weten, breekt het aller laatste lied uit. Ik heb geen tijd gehad om de tracklist te bekijken en ik heb geen flauw idee welk lied nu gaat komen.

'Het aller laatste lied dragen wij op aan de personen die van het leven genieten,' begint Chris, de zanger. Gelijk begint mijn hart sneller te slaan en een nog grotere glimlach verschijnt op mijn gezicht. Viva La Vida.

Het publiek gaat nog één keer uit zijn dak en ik zing de lyrics hard mee.

"I used to rule the world

Seas would rise when I gave the world"

Op dat moment zie ik rechts van mij een jongen met een grote glimlach op zijn gezicht. Ik herken Luke en ik lach naar hem, maar hij ziet me niet. Ik draai me om naar het podium en ga nog één keer los, waarna het concert is afgelopen. Ik ben doodop, maar zielsgelukkig. Mijn droom is eindelijk uitgekomen en ze hebben zelfs mijn favoriete lied gezongen. Ik weet zeker dat ik deze dag nooit zal vergeten.

---------

Laat een reactie achter! x