Getaway • Luke Hemmings

1.8

Het is alweer maandag ochtend en ik sta vlak naast mijn kluisje. Gapend doe ik deze open en pak mijn boeken voor de komende lessen. Ik heb verschrikkelijk slecht geslapen en heb de hele nacht wakker gelegen, zeker nadat Ruth me heeft gebeld. Zodra haar gezicht tevoorschijn kwam, brak mijn hart. Haar ogen waren opgezwollen en rood, alsof ze uren lang had zitten huilen. Ik heb het niet uit haar gekregen, maar ik maak me erg zorgen om haar. Normaal zou ik gelijk naar haar toe gegaan zijn, maar dat gaat moeilijk als je aan de andere kant van de wereld zit. Ik mis haar hierdoor alleen nog meer.

'Hey Bel,' zegt Calum, terwijl ik naast hem neer plof. Ik glimlach even naar hem, maar niet gemeend. Ik zie dat zijn ogen over mijn hele lichaam glijden en bij mijn ogen blijven hangen. Ik heb mijn wallen met make-up proberen te verbergen, maar aangezien het regent zijn ze vast alweer zichtbaar.

'Niet goed geslapen?' vraagt hij schaapachtig. Ik knik en geef een klein kneepje in zijn arm. Hierna sla ik mijn schrift open en begin wat neer te krabbelen.

Jared begint iets uit te leggen, maar mijn gedachten blijven maar afdwalen. Ik maak me echt heel veel zorgen om Ruth, maar dat is niet alles. Ik heb Luke nog steeds niet gevraagd waarom hij niet mee ging op de biologie uitstap. Mijn hoofd bonkt en ik neem mijn hoofd tussen mijn armen. Ik haal diep adem, maar het gebonk gaat niet weg.

Ik voel hoe Calum kleine kneepjes in mijn arm geeft en mij bezorgd aankijkt.

'Gaat het wel?' fluistert hij, waarna ik mijn schouders ophaal. Ik voel mij zeker niet goed, maar door dat te zeggen maak ik Calum alleen maar bezorgd.

Voordat ik het weet, gaat de bel en ik sta voorzichtig op. Mijn hoofd bonkt nog steeds, maar ik kan wel gewoon opstaan en langzaam de klas uitlopen. Ik hoor Calums voetstappen achter me, maar ik negeer hem. Ik voel hoe hij zijn arm rond mijn schouders legt.

'Bel, kan je niet beter naar huis gaan?' vraagt hij bezorgd. Ik schud mijn hoofd en kijk hem recht in de ogen.

'Nee, het gaat prima.'

Zonder nog iets te zeggen, loop ik weg van Calum en ga ik naar mijn volgende les. Ik weet dat het niet aardig van mij is, om hem zo in de gang te laten staan. Hij is alleen maar bezorgd en dat is precies wat ik nu niet kan gebruiken.

De hele lunchpauze zit ik naast Noëlle, maar ik hoor geen woord van wat ze zegt. De hoofdpijn is iets erger geworden en ik wil het liefste gewoon slapen. Ik heb mijn eten nog niet aangeraakt, niet dat ik het nog ga opeten. De misselijkheid is een uur geleden komen opdagen en ik weet niet of ik mijn eten binnen kan houden.

Ik krijg allemaal vragende blikken toegeworpen, maar Calum vraagt om alle aandacht. Ik denk dat hij het doet zodat de rest mij met rust laat en daar ben ik hem dankbaar voor. Ik weet dat ik het niet verdien, nadat ik hem in de gang heb laten staan. Ik ga het later met hem goed maken.

Plotseling voel ik dat mijn misselijkheid erger word en ik spring op. Ik grits mijn tas mee en ren de over volle kantine uit. Gelukkig is het toilet dichtbij en ik sluit mijzelf op in een vrij hokje. Voordat ik het weet sta ik hevig over te geven en ik probeer mijn haar weg te houden. Gelukkig kalmeert mijn maag na een kleine minuut, waardoor ik mijn haar in een staart kan doen. Ik spoel de wc door en ga er dan op zitten. Ik doe mijn hoofd tussen mijn knieën en sluit mijn ogen.

Ik weet bijna zeker dat ik ziek ben, maar het kan ook door het slaap te kort zijn. Het duurt zeker vijf minuten voordat ik op sta en het hokje uitloop. Gelukkig ben ik alleen en heeft niemand anders mij over mijn nek horen gaan. Ook ben ik blij dat Noëlle niet achter mij aan is gekomen.

Ik spoel mijn mond met water en haal een stuk kauwgom uit mijn tas. Ik kauw er stevig op los en al snel is de vieze smaak niet meer in mijn mond. Ik haal nog even diep adem en loop dan het toilet uit. Noëlle staat buiten op mij te wachten, een bezorgde blik in haar ogen.

'Bel, weet je zeker dat het gaat?'

Ik knik en glimlach naar haar, waarna ik haar weer terug wil volgen naar de kantine.

'Ja, het gaat. Ik voel me een stuk beter,' zeg ik. Ik weet dat ik niet moet liegen, want ik voel me nog steeds beroerd.

Na nog een ellendige tien minuten in de kantine te hebben gezeten, loop ik naar mijn kluisje en haal ik mijn boeken tevoorschijn. Ik heb nog maar één lesuur en daarna mag ik eindelijk naar huis. Ik heb Noor al gezegd dat ik niet naar de dansles zal komen, want ik weet dat ik dat niet vol zou houden.

Ik loop de klas chemie in, maar ik blijf bij de leraar staan. Hij knikt vriendelijk naar me en gebaart naar de plek waar Luke normaal zit.

'Je mag van mij best naar Luke gaan zitten. Normaal wil ik dat iedereen op dezelfde plek blijft zitten, maar dit lijkt me een betere keus,' zegt hij vriendelijk.

Ik pers een glimlach op mijn gezicht en loop naar de twee lege stoelen. Ik ben de eerste, dus ik plof op de stoel neer en haal ons project tevoorschijn. Ik lever het snel in en ga dan weer op mijn nieuwe plek zitten.

Vijf seconden voordat de bel gaat, komt Luke langzaam binnen gelopen. Zijn ogen worden iets groter dan hij mij daar ziet zitten, waarna hij zijn hoofd schud. Hij komt snel op mij afgelopen, waarna hij naast mij neer ploft.

'Waarom zit je niet op je oude plek, Bel?'

Ik kijk hem even aan en rol met mijn ogen.

'Omdat ik vanaf nu naast jou zit. Heb je er een probleem mee?' vraag ik, terwijl ik hem uitdagend aankijk. Ik weet dat het niet eerlijk van mij is, maar ik geef de schuld aan mijn knallende hoofdpijn.

'Nee. Ik had gewoon niet gedacht dat je naast me zou willen zitten,' fluistert Luke zacht. De leraar is ondertussen alweer begonnen met de les, maar ik let niet op.

'Waarom zou ik niet naast jou willen zitten?' fluister ik terug. Luke haalt zijn schouders op en ik zie hoe zijn wangen licht roze kleuren. Op dat moment gaat er een stek door mijn hoofd heen en ik laat een zachte kreun.

Luke kijkt me bezorgd aan en ik neem mijn hoofd weer tussen mijn armen. Hij vraagt niet eens of het gaat, waar ik hem dankbaar voor ben. Ik merk het niet als hij mij overeind trekt en de klas uitduwt. Niemand kijkt ons aan, aangezien de meesten hun project nog niet afhebben.

'Wat doe je?' fluister ik, terwijl Luke zijn arm over mijn schouders heen slaat.

'Ik breng je naar huis,' antwoordt hij simpel, waarna mijn hoofdpijn weer komt opdagen. Voordat ik het merk, heeft Luke mij op zijn rug getrokken en is de school uitgelopen. Ik neem niet eens meer de moeite om te protesteren, want het ritme van zijn voetstappen doen mij al snel in slaap vallen.

----

Bedankt voor de 1k. <3