Getaway • Luke Hemmings

0.7

'Bel, je moet nu echt wakker worden! Je komt te laat!' schreeuwt iemand van beneden. Ik kijk verschrikt op mijn telefoon en zie dat ik me inderdaad verslapen heb. Mijn oortjes zaten nog in mijn iPhone van gisterenavond, dus ik heb mijn wekker helemaal niet gehoord.

Snel spring ik op uit bed en ren naar de badkamer. Ik besluit geen douche te nemen, aangezien ik die gisterenavond nog heb genomen en ik echt geen tijd heb. Over tien minuten vertrekt Anne naar haar werk en als ik dan niet klaar sta, zal ik moeten lopen. Zo snel als ik maar kan kleed ik mij aan en verzamel alle boeken op mijn bureau die ik nodig heb. Ik check nog één keer of ik geen huiswerk in mijn kamer vergeten ben en loop dan de trap af.

Als ik de keuken inloop, zie ik dat er al een bord met een boterham klaar ligt. Mijn lunch ligt er naast en snel prop ik alles in mijn tas. Ik pak een glas met water en giet die snel naar binnen, waarna ik mijn boterham pak.

De klok geeft aan dat ik nog precies één minuut heb en rustig loop ik naar de voordeur. Ashton staat daar al op me te wachten, met een grote grijns op zijn gezicht. Nog steeds een beetje chagrijnig door de jetlag en mijn ochtendhumeur, steek ik mijn tong naar hem uit. Hij slaat zijn arm om mij heen en geeft me een knuffel.

'Dit doe ik je niet na, Bel. Ik heb niemand zich zo snel zien klaar maken,' zegt Ashton in mijn oor. Ik trek een raar gezicht naar hem, waarna ik de volgende woorden bijna uitschreeuw.

'Dit overkomt mij echt heel vaak. Lach niet,' zeg ik, waarna ik Ashton een speels duwtje geef. Lauren en Harry staan nu ook klaar en Anne komt al met de autosleutels aanrijden. Tien minuten voor de bel komen we aan op school en ik kan het niet laten om triomfantelijk te kijken. Bel is lekker niet te laat op haar derde schooldag in Australië.

Gisteren heb ik nog een lange tijd zitten bellen met mijn moeder, maar ik moest echt ophangen wegens het tijdverschil. Maandag heb ik daar de tijd niet voor gehad, door het dansen. Met Ruth ben ik druk aan het communiceren met Whatsapp en ik mis haar heel erg. Ik heb haar over Noor en Noëlle verteld, maar haar duidelijk gemaakt dat zij voor altijd mijn beste vriendin blijft. Als antwoord hierop kreeg ik een foto van een rare Ruth, waarna ik in lachen uitbarst. Ze blijft de beste.

Doordat ik toch te lang bij mijn kluisje ben blijven staan, slaag ik er maar net in om op tijd de les geschiedenis in te lopen. Noor zit al op me te wachten.

'Goedemorgen allemaal. Aangezien we nu alweer twee weken bezig zijn, gaan we nu beginnen aan een project. Ik kom straks langs met een bakje met allemaal onderwerpen, waar jullie er één mogen uittrekken. Jullie mogen voor deze ene keer een partner uitkiezen,' zegt de lerares. Ze is uiteindelijk toch niet zo erg als ik dacht. De hele klas begint te juichen en Noor tikt me gelijk aan. Als antwoord geef ik haar een vette knipoog, want natuurlijk wil ik mijn project met haar doen. Langzaam begin ik een paar gezichten te herkennen van de lunch, maar die zitten aan de andere kant van de klas.

Zodra de lerares bij onze tafel is aangekomen, laat ik Noor trekken. We kreunen beiden om het onderwerp dat we hebben getrokken, aangezien we er beiden nog nooit van hebben gehoord.

'Ik zou maar niet te hard zuchten als ik jullie was, dames. Jullie hebben mijn favoriete onderwerp gekozen en dit is duidelijk één van de interessantste onderwerpen die jullie hadden kunnen trekken,' zegt de lerares lachend, waarna ze ons een papier geeft en naar de volgende tafel loopt.

Op het papier staat wat we moeten doen en wanneer het moet worden ingeleverd. Er staat in grote letters bij dat dit project heel hard mee telt en dat we veel onderzoek zullen moeten doen.

Terwijl we beginnen met het plannen van ons werkstuk, valt mijn blik op een jongen vooraan in de klas. Zijn blonde haren staan warrig overeind en hij zit over zijn werk gebogen. Iedereen zit met zijn partner te praten, maar hij zit daar maar in zijn eentje. Ik tel snel alle leerlingen in de klas en ik merk dat we oneven zijn. Ik voel een vlaag van medelijden, maar ik kan er niks tegen doen. Misschien werkt de jongen liever alleen.

'Noor, weet jij wie die jongen daar is?' vraag ik aan Noor. Noor bekijkt de jongen onderzoekend, maar schud haar hoofd.

'Nee, ik weet niet wie hij is. Ik weet wel dat hij hier al langer op school zit en dat hij liever alleen werkt, maar dat heb ik opgemerkt. Ik ben hier ook pas twee weken,' zegt Noor. Ze werpt nog één blik op de jongen, waarna we verder gaan met de takenverdeling. Al snel hebben we een heel plan en we besluiten om op vrijdag af te spreken.

Aangezien het vandaag woensdag is, moet ik even aan het idee wennen dat ik niet vroeger naar huis mag. Ik wil bijna naar buiten lopen, maar ik word nageroepen door een lachende Noor, die samen met mij naar Biologie voor gevorderden loopt.

Zodra we bij het lokaal zijn aangekomen, zwaait ze verontschuldigend en gaat naast een ander meisje zitten. Ik lach haar vriendelijk toe en knipoog, waarna ik Noëlle spot. Gelukkig zit ze alleen en ik merk dat ik haar echt heel aardig vind. We delen dezelfde hobby's en ze is gewoon een schat van een meid. Als de bel vlak voor de middagpauze bijna gaat, hoor ik gejoel op de gang. Door het raam zie ik Calum en twee andere jongens gekke bekken zien trekken naar Noëlle en mij. We doen ons best om onze lach in te houden, maar de leraar heeft ons door en geeft ons een preek. We durven elkaar niet aan te kijken, maar als de bel gaat doen we het toch en we barsten in lachen uit.

'Kom Bel, we moeten rennen. Anders zijn de beste plekken bezet aan de tafel!' zegt Noëlle, terwijl ze me mee naar buiten trekt. Hierdoor laten we de jongens achter en horen we verontwaardigde kreten achter ons. Lachend volg ik haar en ik ben haar dankbaar, want ik zou nooit opnieuw bij hen durven te gaan zitten zonder uitnodiging. Op dat punt ben ik echt een watje.

----------

Ik ga nu mijn laatste week van vakantie in en ik ga voor een paar dagen naar mijn grootouders in Nederland. Ik ga wel proberen te blijven updaten. Het verhaalprobleem komt eigenlijk pas rond H30, oeps. Enjoy!