Getaway • Luke Hemmings

0.1

Zodra ik de parking oprij van mijn school, zie ik gelijk dat ik te laat ben. Niemand staat meer buiten te praten en mijn dashboard geeft aan dat ik al vijf minuten te laat ben.

'Shit,' mompel ik en stap uit de auto. Ik zwaai nog snel naar mijn moeder, waarna ik mijn tas wat ophijs. Ik was weer eens zo dom geweest om me te verslapen, net nu ik het eerste uur wiskunde heb. Het nieuwe schooljaar is nu pas twee weken begonnen en ik ben al twee keer te laat gekomen bij deze les. Lekkere start kan je het niet noemen.

Ik pak snel mijn boeken uit mijn kluisje en haast mij naar het juiste lokaal. Ruth staat niet meer op me te wachten, aangezien niemand te laat wil komen bij wiskunde. Onze lerares is echt een kreng en ze maakt van alles een heel groot drama. Ik kan zeker twee keer nablijven verwachten.

Ik klop op de deur en loop gelijk naar binnen, hopend dat de lerares me niet zal opmerken. Ze staat inderdaad met haar rug naar me toe en ik glip zo stil mogelijk naar mijn stoel. Ruth zit braaf aantekeningen te maken en grinnikt naar me.

'Ik zie dat Isabelle ook weer is komen opdagen. Waarom ben je deze keer te laat?' Zegt de lerares plotseling, waardoor ik bijna van mijn stoel val. Snel probeer ik een geloofwaardige smoes te bedenken.

'Wel, het zit zo-' zeg ik, terwijl mijn zin wordt onderbroken. door het kraken van de deur. Er staat een onbekende jongen in de deurpost, met een lijst in zijn handen.

'Willen diegenen die zich hebben ingeschreven voor het uitwisselingsproject met mij mee komen?'

Gelijk spring ik op en pak ik mijn tas mee, samen met Ruth. Zonder nog naar de lerares te kijk, loop ik het klaslokaal uit. Ik zie Ruth grinniken, aangezien ik altijd weer uit de problemen kan blijven. Meestal verzin ik een goede smoes of laat ik een briefje schrijven, maar deze keer ging alles vanzelf.

Ik was het uitwisselingsproject bijna vergeten. Aan het einde van het vorige schooljaar, hebben alle zestienjarigen die zich willen mee doen aan een uitwisselingsproject zich ingeschreven. Hieruit worden alleen de kinderen uitgekozen die goed hun best deden op school en goede punten halen. Daarna moet je worden ingeloot, wat met ons gebeurd is. In de zomervakantie heb ik de lijst met de mogelijke keuzes heel vaak door gelezen, maar niet omdat we mochten kiezen. Nee, het gaat helemaal eerlijk en je mag een top vijf doorgeven. Ik weet niet meer welke ik had ingevuld, aangezien Ruth dat voor mij had gedaan en ik die van haar. We konden beiden niet kiezen uit het twintigtal plekken.

Zodra de jongen ons twee stoelen wijst, zien we overal om ons heen enthousiaste gezichten. Het zijn alleen maar mensen uit ons jaar, wat ook wel weer fijn is.

'Beste leerlingen. We zijn er eindelijk uit, na een maand vol spanning, wie waar op uitwisseling zal gaan. Om de orde te behouden, vraag ik jullie om per twee naar voren te komen om jullie enveloppe op te halen. Hierin staan de nodige informatie en een paar foto's van de gastgezinnen. Om alles wat leuker te laten verlopen, mogen jullie jullie enveloppe pas open maken zodra ik dat zeg. De eerste twee mogen naar voren komen.'

Ik kijk naar Ruth en grijp haar hand. Het is echt heel spannend, aangezien ik echt geen benul heb waar ik heen zal gaan. Ik heb mijn lijstje niet eens gezien, maar ik weet zeker dat Ruth de besten heeft uitgekozen. Als ik maar ver weg terecht kom.

Zodra het onze beurt is, staan we op en krijgen we onze enveloppe in de hand gedrukt. Ik hoop zo hard dat ik niet een land in de buurt van Nederland heb, dat wil ik gewoon niet. Ruth daarin tegen hoopt op een plekje die wat dichterbij is, door haar heimwee. Ze weet het niet, maar ik heb Portugal op nummer één gezet. Ik wist honderd procent zeker dat ze daar dolgraag heen zou willen gaan.

'Jullie mogen je enveloppe nu open maken!'

Gelijk hoor je overal gegiechel en het gescheur van papier. Ik scheur mijn enveloppe open, maar zorg ervoor dat de brief niet breekt. Met trillende vingers plooi ik het papier open en begin de brief te lezen. Pas na een paar seconden zie ik mijn plek staan en ik kon niks anders doen dan mijn hand voor mijn mond. Om mij heen is iedereen aan het schreeuwen en aan het dansen, maar ik kan niks anders dan stil blijven staan. Naast mij staat Ruth helemaal op en neer te springen en rukt vervolgens mijn papier uit mijn handen.

'Bel, ik houd van je! Ik mag naar Portugal, kan je dat geloven? Ik ben zo blij! Waar ga jij heen?'

Het enige wat ik kan doen is wat voor me uit mompelen. Ik heb namelijk de plek waar ik al sinds kleins af aan heen wil en waar er maar drie personen heen kon gaan. Ik heb hier zo lang van gedroomd en nu gaat mijn droom eindelijk waar worden.

'Sydney baby!' schreeuw ik keihard, waarna ik mij eindelijk kan bewegen. Ik zie een aantal mensen wat jaloers naar mij kijken, maar dat kan me geen niets zeggen. Samen met Ruth doe ik allemaal rare pasjes en loop ik naar mijn andere vrienden toe. Ik ben toch wel benieuwd waar iedereen heen gaat, ook al heeft niemand het zo goed getroffen als ik. Die maand in Australië gaat gewoon perfect worden.

----------

Laat en reactie achter! Ik ben compleet nieuw op wattpad, dus ik moet alles nog even leren. Dit stuk is echt bar slecht, maar het gaat beter worden.

x