Myrrh's POV
I woke up a bit dizzy and as if my head is going to cut into two.
Iminulat ko ang mata ko pero agad din akong pumikit nang tumama sa akin ang sikat ng araw mula sa siwang ng bintana.
Sh*t. Anong nangyari?
I try to recall what had happened last night..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Pero wala.
Wala akong matandaan.
Muli kong iminulat ang aking mga mata.
Only to found out that I slept to a familiar room.
Yes. Pamilyar sa akin ang kwartong ito.
Bakit ang hindi?
May ilang pagkakataon ng dito ako nakakatulog.
Bumangon ako, but to my surprise, I feel a pain deep down inside.
And what more surprise me ay ang maramdaman ko na wala akong kahit na anong suot sa ilalim ng makapal na kumot.
Bigla akong binundol ng kakaibang kaba.
Oh no! Bakit-
Kusa akong natigilan ng may maramdaman akong yumakap sa aking bewang.
Nilingon ko ito.
Napatuptop ako sa aking bibig upang di lumabas ang ingay na mula sa aking impit na sigaw.
Drei! Oh gosh? What I have done?
Yes. I had a boyfriend.
Pero hanggang kiss and hug lang ang pinaka-intimate moments namin.
At hindi ako ipinanganak kahapon para di maisip ang mga nangyari.
Muli akong pumikit dahil sa naramdaman kong sakit mula sa private part ko.
Then a vivid memories flash back...
I was crying.
I went to a bar.
I got drunk.
Then cried again.
When I was feeling all dizzy, I dialed the first number in my call log.
"I'm glad you came.."
"You look like a real mess this time sweety."
"Am I? Oh.. sorry.."
"C'mon, kailangan mo ng umuwi."
But I refused to go home.
Then he took me here dahil ayaw ko pang umuwi.
Uminom kami... no.. pinilit ko siyang uminom kami.
Then I cried again.
He hugged me to comfort me.
I kissed him.
He seem shocked, but after a minute, he kissed me back.. then we end up here.
D*mn it self!
Muli kong tinitigan ang katabi ko.
Marahan kong inalis ang braso nito na nakayakap sa akin.
May iniinda mang sakit ay pinilit kong tumayo dahil kailangan kong makaalis sa lugar na ito.
Hindi ko kayang harapin ang lalaking ito ngayong nasa tamang pag-iisip na ako.
Marahan ang mga galaw ko para di makagawa ng ingay.
Nang makapagbihis ako ay muli kong sinulyapan ang lalaking mahimbing paring natutulog.
Heck. What should I do now?
Hindi ko namalayan ang pagtulo ng aking luha, umiling ako at mabilis nang lumabas para tuluyan ng umalis.
I must be crazy. Anong kagagahan itong pinasok ko?
Lutang na lutang ang isip ko at di ko namalayan na nakarating na ako sa condo unit ko kung hindi lang nagsalita ang driver ng taxi na sinakyan ko.
Naligo ako at nagbihis.
Hindi ako pwedeng magtagal dito sa condo. Anytime soon posibleng pumunta dito si Renzo.. or si.. Drei.
Sinabunutan ko ang sarili ko ng maalala kung paano akong nagising kanina.
Hinanap ko ang susi ng bago kong kotse.
Pero hindi ko ito makita.
Kaya naman iyong isang kotse ko na lang ang gagamitin ko.
I drove fast.
After 2 hours, ay narating ko ang ancestral house / rest house na ipinamana sa akin ng Lolo ko.
This is my hide out whenever I feel stress.
Dito ako nagtatago kapag gusto ko munang makapag-isip-isip para makapagsulat.
It's only Lyn who knew this place.
I checked my phone.
Good thing wala pa namang violent reaction ang mga kaibigan ko.
The last messages were all about last night.
Minabuti ko na lang din na magtext na lang sa mga ito na huwag mag-alala at pansamantala lang akong umalis.
I know they will understand dahil aware silang may problema ako.
But not the other fact of what really happened to me last night.
Ang g*g* mo Myrrh.
Kastigo ko sa sarili ko.
And again, I received text messages from Renzo. I deleted the messages without even reading it. He even called five times today pero hindi ko iyon pinansin.
Hindi ko na lang in-off ang phone ko. I just put it in a silent mode.
Mahirap na, baka kung ano pa isipin nung mga bruha.
As soon as I went inside my room here, padapa akong bumagsak sa kama at muli na namang umiyak.
Paano na? Hindi pa ako nakakamove on sa una kong problema, may ginawa pa akong pagkakamali. I'm such a fool.
Nakita ko ang led light para sa alert message ng phone ko and it's consecutively followed by two misscalls.
I try to ignore it first pero makulit ang kung sinumang tumatawag.
Tiningnan ko ang caller ID.
7 missed calls Drei (Sungit)
Napapikit ako.
Binuksan ko ang inbox message ko.
Drei (Sungit)
'Where on this earth are you?'
Drei (Sungit)
'Canary?'
Drei (Sungit)
'Let's talk.'
Drei (Sungit)
'Answer that d*mn phone!'
Drei (Sungit)
'Don't do anything stupid Canary.'
Drei (Sungit)
'Tell me where you are.'
Drei (Sungit)
'D*mnit!'
Napangiwi ako sa nabasa kong text nito.
Alam kong galit talaga ito this time.
Pero anong magagawa ko? Hindi ko siya kayang harapin ngayon.
Not today.
Muli akong napaiyak the moment I remember the my crazy action last night.
I am blaming Renzo because he caused me too much heartache that made me do such thing. But then, alam ko na niloloko ko lang din ang sarili ko.
It was partly my fault.
Hindi ko man maalala ang buong detalye, but I know for a fact na ako talaga ang nagsimula.
At hindi ko makuhang magalit kay Drei.
Ang mas nararamdaman ko sa mga oras na ito ay kaba at hiya.
Ano pang mukha ang maihaharap ko sa kanya?
At paano na lang kung malaman ng barkada?
Nakakahiya. Nakakahiya ako.
