Feels Like Hell

- ᴇɪɢʜᴛᴇᴇɴᴛʜ ᴅᴀʏ: -

Μ Ε Τ Α Α Π Ο 1 Μ Ε Ρ Α

Μια καινούργια μέρα ξεκίνησε. Κάπως πιο ευχάριστα θα έλεγα. Τα μάτια μου άνοιξαν και ένα απρόσμενο χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπο μου. Ήταν σαν να πέθανα και να ξαναγεννήθηκα δίχως προβλήματα, έννοεις και παντελώς όχι τυχαίους φόνους από όχι τόσο τυχαία άτομα τους οποίους θα μάθαινα ανά πάσα ώρα. Και ήταν καλό που μπορούσα να ξεχάσω. Τουλάχιστον για λίγο ακόμα.

Στάθηκα στα πόδια μου και κατεύθυνα τον εαυτό μου προς το μπάνιο. Τοποθετώντας τα χέρια μου στον νυπτήρα κοίταξα την αντανάκλαση μου στον καθρέπτη με έναν τρόπο που για πρώτη φορά έκανα. Κοιτάχτηκα και είπα: Όλα θα πάνε καλά.

Θα γυρνούσα πίσω στην κόλαση σήμερα και κατάλαβα πως αυτές οι 3 μέρες ξεκούρασης τελικά δεν με έκαναν να νιώσω και λιγότερο κουρασμένη. Έμαθα ωστόσο κάποια πράγματα που ίσως να με βοηθούσαν στην υπόθεση " D.L."

Ο Edward έριχνε συνέχεια κλεφτές ματιές προς το μέρος μου ενώ είμασταν στο αεροπλάνο πράγμα που από τη μια ήθελα και από την άλλη ήθελα να του πω να πάει να πνιγεί. Και να η διπολικότητα μου.

"Θα σε κάνω να θες να σε κρατήσω ασφσλή".

Υποσχέσεις. Μόνο αυτό το πράγμα ζήτησα να μην κάνει από μέσα μου και τελικά το έκανε. Άλλα ήθελα να μάθω επιτέλους. Που πήγαινε στο τέλος αυτή η...κατάσταση.

Εννοώ μου άρεσε. Όχι όμως τόσο πολύ ώστε να το συνεχίσω. Απλώς η λογική μου μου έλεγε να σταματήσω και να πάρω τον Άλεξ τρέχοντας και να περάσω όλη μου τη ζωή μαζί του. Από την άλλη όμως, ήθελα να ζήσω με τον Edward, έναν εγκλιματία δολοφόνο που λίγο καιρό πριν ισχορίζειται πως δουκεύεο για τον άνθρωπο που κυνηγώ εδώ και περίπου ενα μήνα.

Σε αυτό το σημείο κατάλαβα πως δεν ήμουν πια 17. Όχι ότι τώρα έχει αλλάξει κατι απλά είμαι πιο ώριμη όσων αφορά κάποια πράγματα και ήξερα πως έπρεπε να ξεκολλήσω απο τον Edward. Ήταν μονάχα ένας ενθουσιασμός και...μου θύμιζε αρκετά τον Harry.

Harry. 8 χρόνια. Είχαν περάσει όκτο χρόνια από την τελευταία φορά που τον είδα. Και περασα τσοο καιρλο νομίζοντας πως αυτός ο άνθρβπςο ήταν νεκρός ενώ...ζει. πρέπει να ζεί. Θυμάμαι λίγες πριν που παραλίγο να με πάνε στον Harry και αλήθεια για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να ακολουθίσω τον Nick. Μα δεν το έκανα επειδή μέσα μου ακόμα και αν τον έβλεπα τελικά, νομίζω πως φοβόμουν. Φοβόμουν να ξέρω πως θα αντιδρούσα αν τον έβλεπα ξανά ζωντανό.