Mieke... a one direction adopted story

H24

LOUIS POV

'Herken je mij niet?' Vraag ik haar verdrietig. Ze geeft antwoord en kijkt mij weer met die zielige lege blik aan. 'Mieke?' Vraag ik dan nog een keer. 'Ik ken je wel, jullie hebben mij geadopteerd vanochtend' zegt ze zachtjes. Ik kijk raar. We hebben haar namelijk 1 week geleden al geadopteerd. 'Liefje, dat was al een week geleden, je hebt last van geheugen verlies' zeg ik tegen haar, en ik pak haar hand vast. ' Hoe kom ik hier?' Vraagt ze zachtjes. En dan opeens trekt ze hard haar hand weg. 'Jullie....' zegt ze en verder zegt ze niets. Ze drukt op de alarm bel voor de zuster. 'Mieke rustig het is oke' leg ik haar uit. Er komt een zuster binnen rennen. 'Wat is hier aan de hand?' Vraagt ze geschokt. 'Hij moet weg, haal hem weg, alsjeblieft' begint Mieke te huilen. De zuster kijkt mij aan en ik zie dat ze twijfeld. 'Ik ga wel even' zeg ik tegen haar en ik loop weg.

'En hoe was het?' Vraagt Harry als ik de wacht kamer binnen kom lopen. Ik begin gelijk te huilen. 'Ze herkende me niet, ze was weer bang, en had weer moeite met praten, ze smeekte zelfs bij de zuster dat ze mij weg moest sturen' zeg ik al huilend. 'Het is dus erger dan verwacht' zegt Niall. Ik knik langzaam. 'Ja dat is het' zeg ik. En ik plof naast Niall neer. Liam wil net wat zeggen als de zuster binnen komt lopen. Ze neemt gelijk plaats aan de over kant van de tafel. 'Mieke is erg in de war, en ze denkt dat het door jullie komt dat ze hier in het ziekenhuis ligt.' Zegt ze. 'Wij weten van haar verleden af hier, omdat ze hier vaker is geweest met blauwe plekken, ik weet dat jullie goed voor haar zorgen!' Vervolgd ze haar zin. Ik kan alleen maar knikken.' Mag ik er even naar toe' vraagt Liam. Iedereen kijkt hem raar aan. 'Louis heeft de beste band met haar, dus voor hem is dit heel pijnlijk. Voor mij is het natuurlijk ook niet leuk maar weliets minder pijnlijk. Maar ik denk dat ik wel iets weet' zegt hij dan. Iedereen stemt mee en hij loopt weg.

LIAM POV
'Heey' zeg ik tegen Mieke als ik de kamer binnen kom lopen. Ze ziet er slecht uit. Ze is erg bleek en heeft rode ogen van het huilen. Ik kom naast haar zitten. En ik pak haar hand stevig vast. Ze verzet zich niets. Langzaam begin ik Little Things voor haar te zingen. Als ik klaar ben met zingen kijk ik haar aan. Ze is weer gaan huilen maar kijkt heel emotie loos voor zich uit. ' Ik geef het op' zegt ze dan. Raar kijk ik haar aan. 'Wat geef je op?' Vraag ik dan aan haar. ' Het feit dat ik bang ben voor jullie' zegt ze en ze knijpt hard in mijn hand en gaat over eind zitten. Boos kijkt ze me aan. 'Ik ben het meer dan zat om maar zielig te zijn, ik ben een persoon met even veel rechten als jullie. Ik ga vechten. Jullie hebben er waarschijnlijk voor gezorgd dat ik hier weer lig maar vanaf nu laat ik nooit maar dan ook echt nooit meer over mij heen lopen.' Zegt ze fel. Zo ben ik haar niet gewend. Ik ben blij dat ze opkomt voor haar zelf, maar dit is wel een beetje pittig. Wat moeten we hier nu mee doen....

Lieve lieve lieve lezertjes van mij, ik wil even zeggen dat ik jullie stuk voor stuk geweldig vind! Hoeveel steun ik van iedereen ontvang 💖 love naar jullie xo