Mutsuz Son \ UlRem

-5-

Hello💫

Geçen bölüm bazılarınızın çok hoşuna gitmiş anlaşılan, bu beni çok mutlu etti 😊 teşekkür ederim hepinize ❤

Iyi okumalaar🌸

Siz kadere inanır mısınız?

Ben inanmam mesela. Kader diye bir şey olmaz. Her şey insanın kendi elinde olur.

İnsan yolunu nasıl çiziyorsa öyle ilerliyor her şey. Nasıl istiyorsa öyle oluyor.

Bu sefer ben çizmedim, ama birisi benim yerime en güzel yolu seçti..

Ela gözlü çocuk.

Dudaklarımı o kadar nazik öpüyordu ki, sıcaklığı, tadı...

Peki ya sevgiye inanır mısınız?

Ben inanırım mesela. Aşka değil ama sevgiye evet. Aslında bakarsanız aşkta sevgi, saygının muhteşem birleşimi.

Dudağımın üzerinde ki baskı kaybolduğun da gözlerimi açmak istedim ama cesareti bulamadım kendim de.

Aslında cesaret değil de, korku diyelim biz ona.

Yine görememek korkusu.

Kulağımın arkasın da his ettiğim sıcaklıkla nefesimi tuttum.

"Tadını sevdim..." bir süre durdu. Devam ettiğin de dünyanın en güzel ismine sahipmişim gibi geldi. "...İrem."

Gözlerimi açmaya karar verdim.

Yavaş yavaş etrafim aydınlanırken karşımda adem elması nı gördüm.

Erkeksi kokusu burnuma dolarken derin bir iç çekmemek için kendimi zor tuttum diye biliriz aslında.

Kafamı hafif kaldırdığım da ela gözlü çocuğu gördüm.

İnsan görmediğini birini özleye blir mi sahi? Ben özledim.

Adımı nerede biliyor du peki?

Kaşlarımı çattım. Öptü beni?

Kendime gelmeye başlamıştım yavaş yavaş. İki adım geriledim ve büyüden çıkıp dış dünyaya karşı olan İrem'e büründüm.

"Delirdin mi sen? Kim oluyorsun da öpüyorsun beni?"

Belki sert bir karaktere sahip ola bilirdim, ama ilk öpücüğümün bir yabancıya kaptırmak istemiyordum.

Ne demek öptü?

Çocuk yarım ağız çapkınca gülümsedikten sonra üstünde ki kapşonlu hırkayı çıkardı ve omuzlarıma astıktan sonra kapşonu kafama taktı.

Bu nasıl koku böyle? Bir insan bu kadar güzel koka bilir mi peki?

Anneannem den sonra kimsenin kokusu içimi bu kadar doldurmamıştı doğrusu. Hele ki adını bile bilmediğim birisi.