Hayran Sevgili | UlRem

Hayran Sevgili-Bölüm 6

Ulaş'tan

İçim hafif buruk bugün. Çünkü Selim olamayacağım artık. Körfezin son sahnesini de bitirdik. Ve ben Rüya nın sözleşmesini imzaladım. 1 yıl sonra çekimler başlayacak. Güzel bi proje olacağını düşünüyorum. Kötü karakterler oynamadığım için biraz da garipti benim için. Yani Orhan biraz dengesizdi. Ama Alaz öyle değil. Onun kötülüğü içten geliyo.

Şimdi sıra benim de içimden gelen şeylerde. Dün akşam görkemle konuştum. Bi şey sormak için aramıştım ama konu farklı yerlere gitti. Daha doğrusu İrem'e. Geçen kendi kendime söyleyip sonra da inkar ettiğim şeyleri yüzüme vurdu. Aşık olduğumu söyledi. Aşık mıydım ki?

Flashback

'Ulaş sana bişey sorucam ben'

'Sor görkem'

'Sen İrem'e aşık oldun dimi?'

'Yok artık görkem. Bir kere görmekle aşık mı olunurmuş' Düşüncelerim gerçek mi bilmiyorum. Etkilendiğimi kabul ediyorum.

'kabul et be abi. Gördük nasıl baktığını. Sen kime böyle baktın ki şimdiye kadar'

'aşk öyle hemen olunacak bir şey değil ki. Etkilendim, evet. Sabah kalktığımda değişik hissettim, evet. Ama tüm bunlar aşık olduğum anlamına gelmez'

'Ulaş beni kızdırma. Kız kaç yıldır seviyo zaten seni. İrem sana aşık değil mi sanıyosun sen?'

'evet öyle sanıyorum. İnsan hiç konuşmadığı birine aşık olmaz. Belki pisliğin tekiyim ben Hem demedi mi yemekte benim ki diğerleri gibi saplantılı aşk değil büyük bi hayranlık diye'

'sende bunu yedin. Git bir şey yap. Ara et. Ya bir şeyler yap işte. Böyle durucak mısın? Etkilendim dedin zaten. Davetiye mi bekliyorsun'

'neye davetiye'

'idrak damarlarına kan gidiyo mu? Beklemene gerek yok dal konuya diyorum.'

'off görkem git işine. Kapat hadi boş yapma'

Flashback son

Kendime bile itiraf etmişken görkeme söylemenin bi anlamı yoktu. Zaten hislerim aşk değildi. Etkilendiğimi kabul edip, güzelliğine düştüğümü söyledim sadece. Ama aramaktan zarar gelmez. Sesini duyarım.

İrem'den

Dün geceden beri hastanedeyiz. Gece annemin çığlıklarıyla uyandım. Babam su içmeye inmiş. Geri dönmeyince annem de gitmiş. Babam mutfakta yerde öylece yatıyomuş. Çığlık attı annem. Ona uyandım. Babamın o hali geceden beri gözümün önünde. Elif, Faruk amcam ve Nehir yengem de burda. Bekliyoruz geceden beri.

***

Telefonumun çalmasıyla başımı Elif'in omzundan kaldırdım. En fazla 1 saattir uyuyorumdur heralde. Uyuyakalmışım. Ekrana baktığım da Ulaş'ın aradığını gördüm. Normal şartlarda hoplayıp zıplamam gerekirdi ama içimden gelmiyordu işte.

'Efendim Tuna?'

'İrem, müsait misin?'

'Çok değil ama sen söyle yine de'

'Şey, ben bir şeyler yapalım mı diycektim de. Sahildeyim ben alıyım istersen seni. Kumpir falan yeriz.' nasıl denir ki babam kalp krizi geçirdi yoğun bakımda diye. Ama başka çarem yok. Ona yalan söylemek istemiyorum.

'Biz hastanedeyiz Ulaş. Evde kimse yok'

'Ne hastanesi ya? İyi misin sen. Bekle geliyorum hemen. Hangi hastane?'

'Gerek yok gelmene. Ben iyiyim. Babam kalp krizi geçirdi. Yoğun bakımda'

'Gerçekten gerek yokmuş. Hangi hastane?'

'Dokuz Eylül. Kardiyoloji bölümündeyiz. Sor tarif ederler.'

'Tamam. Yarım saate kadar ordayım'

'Bekliyorum'

Gelmesi bana iyi gelebilirdi. Çünkü bugüne kadar başıma ne gelse onda, yani resimlerinde teselli bulmuştum.

İ- Elif, ulaş gelicekte. Ben dışardayım.

E- Tamam canım.

Ulaşı beklemek için bahçeye çıktım ve gördüğüm ilk boş banka oturdum.

***

U- İrem?

İ- Ulaş!

Ulaş'tan

Koşup sıkıca sarıldı. Hüngür hüngür ağladı omzumda. Başını okşadım.

U- Tamam, ben burdayım. Yanındayım İrem. Geçicek. İyileşicek baban

İ- İyileşicek dimi Ulaş?

U- Yine ulaş olduk öyle mi irem hanım?

İ- Tuna güzel anlara kalsın istiyorum. Bu günlerde ulaşsın sen. Mutlu olduğum zamanlarda tuna

U- Nasıl istersen. Biraz uyumak ister misin peki?

"Dedem öldüğünde ben 6 yaşında falandım. Ölmeden 1 ay önce hastaneye yatırmışlardı tedavi için. Ben babaannemlere gidince dedemi arardım. Bulamayınca ağlamaya başlardım. Bir gece babaannemi eve getirim babam kaldı hastanede. Biz birlikte yattık. Gece bir rüya gördüm. Biz bütün aile bembeyaz kıyafetlerle sıralanmışız, karşımızda dedem bize el sallıyor. Babaannemin dediğine göre dede bizi bırakma diye ağlayarak sıçramışım uykumdan.

Ben ağlamaktan uyuyamadım sabaha kadar. Saat 7.30 gibi hastaneden haber geldi. Dedemi kaybetmişiz. Babaannem hep deden sadece sana veda etmek istemiş, o yüzden senin rüyana girmiş derdi. Bana hep değerlim diye seslenirdi.

Dedemden 7 ay kadar sonra babaannem öldü. Dedemi çok severdi. Dayanamadı onsuzluğa. Onu rüyamda görmediğim için çok kızmıştım kendime. Ben babaanneme kötü davranmışım o yüzden bana veda etmeden gitti diye her gün ağlamışım. Sonra hep babam teselli etmiş beni.

Ben uyumuyorum çünkü aynı rüyayı görmekten korkuyorum. Ben uyumuyorum çünkü babamın gitmesinden korkuyorum."