FERAY

12. BÖLÜM

"Ne demek kafede çalışacakmış? Madem iş arıyor bana neden söylemiyor Alp? Ben ona uygun bir iş ayarlayamaz mıydım burada?" derken burnundan soluyordu resmen Yekta.

Güç geçtikçe onu sahiplenen benliği, sorununu onunla paylaşmamış olmasını, onu hala kendinden uzak tutuyor olmasını kabullenemiyordu. Sırf onu başında patronu gibi hissediyor diye odasına sık sık gidip rahatsız etmek istememiş, kendi haline bırakmıştı. Aslında en çok da kendine öfkeliydi Yekta, hoşlandığı kadının sıkıntılarının farkında olamadığı için. Annesi ve Feray, başka bir şehirden gelmiş, geliri olmayan yalnız iki kadındı. Tabii ki geçimlerini sağlamak için paraya ihtiyaçları olacaktı. O neden bunu düşünememiş, bir çare bulamamıştı ki?

"Umarım bu tepkini Feray'a da göstermezsin dostum, yoksa kız arkasına bakmadan kaçar."

"Daha neler Alp? Off... tabii ki tepki gösteremem ona, zaten bir türlü yaklaşamıyorum.... nasıl birşey anlamadım." diyerek sıkıntılı nefesler alıp verdi Yekta. Ne yapsa olmuyordu, bir türlü aşamıyordu Feray'ın koyduğu mesafeyi.

Alp, arkadaşının sıkıntılı haline iç geçirdi. Arkadaşlıkları çok eskiye dayanıyor olmasa da birlikte çalışmaya başladıkları zaman içinde yeterince tanımıştı Yekta'yı. Hayatına çok kadın girdiğini görmemişti ama ilgi duyduğu bir kadın tarafından karşılıksız bırakıldığını ilk kez görüyordu. Haliyle bu da Yekta'yı birazcık sarsıyordu.

"Ne zaman başlayacakmış çalışmaya?

"Bu haftasonu. Sadece haftasonları çalışacakmış zaten, sergi hazırlığına vakit ayırmak için hafta içi burada olacakmış."

"Peki, tamam. Haber verdiğin için teşekkür ederim." dedikten sonra, şimdilik Feray'a birşey belli etmeyip haftasonu çalışacağı kafeye ufak bir ziyaret yapmaya karar verdi.

Alp kendi işleri için ofisine dönerken, Yekta da telefonunu eline alarak Adana'daki şirketin müdürünü aradı. Oradaki işleri gidemediği zamanlar telefonla da olsa kontrol etmesi gerekiyordu. Neyse ki onun imzası olmadan her hangi bir anlaşma ya da değişiklik yapamıyorlardı. Buyüzden de herşeyden haberi oluyordu genç adamın.

Ertesi sabah Feray galeriye gelip, odasına girdikten onbeş dakika sonra Yekta yanına gelmiş, havadan sudan konuşarak genç kızın çalışacağıyla ilgili birşeyler anlatmasını ummuştu. Ancak Feray bu konuyla ilgili tek kelime etmemiş, Yekta'nın sohbet açma girişimlerini birer cümlelik cevaplarla sabote etmişti. Bu davranışları genç adamın içinde canlı tutmaya çalıştığı umutlarını örselemiş, Yekta'nın içten içe canını yakmıştı. Daha ne kadar sabredebilirdi Feray'ın bu uzak tavırlarına bilmiyordu Yekta ama sabrının da sonuna geliyordu artık.

"Ünlü bir heykeltraş sergisi için cumartesi gününe bizim salonu kiraladı. Akşamında da kokteyl verilecek. Senin de katılmanı istiyorum, en azından bizim sergi günü nasıl bir ortam olacağını görür, kendini ona göre hazırlarsın. Hem seni önemli birkaç kişiyle de tanıştırırım, resimlerine merak duymalarını sağlarız. Ne dersin?" diye sorarken son kez çabalıyordu Yekta. Genç kız yine sessiz kalır ve onu geçiştirmeye çalışırsa bu andan itibaren bir daha asla onun için hiçbirşey umut etmeyecek, hislerine ket vurup Feray'dan tamamen kopacaktı. Boşa kürek çekmekten çok yorulmuştu artık, ufacık bir umut olsa yine de sabredebilirdi ama genç kız hiç umut vermiyordu ona.

Feray, Yekta'nın sorusunu bir süre kafasında evirip çevirdi. Şimdi nasıl diyecekti ki ben haftasonları kafede çalışacağım, gelemem diye. Onun için harika bir fırsattı Yekta'nın bahsettiği ama birlikte resimlerini sergileyeceği, ortağım dediği kızın küçük bir kafede garsonluk yapacak olmasını nasıl karşılayacağını bilemiyordu. Kendisi yapacağı işten utanmıyordu elbette ama Yekta gibi tanınmış birinin çevresine karşı bu durumdan hoşlanmayacağını düşünüyordu. Ne söyleyeceğini bilemeden, bakışlarını odanın içinde gezdirerek bocaladı bir müddet. Doğruyu söylemesi gerekiyordu, farkındaydı. Ondan duymasa Alp'ten ya da Leyla'dan muhakkak duyacak, bu defa da yalancı konumuna düşecekti. Feray, kendi içinde vereceği cevabın muhasebesini yaparken Yekta'nın sesini duydu tekrar.