The Break Up Plan (FINISHED)

Plan #24: Jean

----------------

“Bes, she’s not even pretty,”  ngitngit na sabi ni Angel sa akin habang busy ako sa pag-aayos ng mga papel sa paper rack. I paused what I was doing then I shift my gaze to looked at her.

I released a deep sigh before I speak my mind. I tried to think rationally trying to look at the different side of this story. I don’t want to be biased in anyways.

“Baka naman kasi nagseselos ka lang kasi si Dahl ang nagustuhan ni Alphonse,” I said as I motioned toward the cabinet. Wala akong narinig na salita mula sa kanya. She leaned on the wall with her arms crossed and stayed silent instead. I paused in front of the cabinet at inilipag ko ang aking dala dalang rack ng mga papel sa sahig. Binuksan ko ito at ipinasok sa loob ang mga papel na kanina ay aking inayos. Wala pa din akong narinig na sagot mula sa kanya. Dahil sa kanyang katahimikan ay napaisip ako na baka ay nasaktan ko siya dahil sa aking mga sinabi.

Nang mailagay ko na ang lahat ng mga dapat ayusin ay tumalikod ako at humarap ulit sa kanya. Ipinagpag ko ang aking dalawang kamay na parang pumapalakpak. Nakita ko pari ang nakabusangot niyang mukha at ang mahigpit na nakabalot sa kanyang katawan ang kanyang mga bisig. Sa baba siya nakatingin na parang tinitignan niya ang kanyang sapatos na suot. Pero alam ko na hindi lang siya basta naka-tingin do’n kundi may malalim pa itong iniisip.

“Oh, bakit ka natahimik dyan?” I said breaking the silence between us.

She looked up at napatingin ito sa akin. Nakita ko ang kanyang mukha na parang isang manequin, it was expressionless. Hindi ko tuloy mawari kung na-offend ba siya dahil sa sinabi ko o tinanggap niya ng maluwag sa dibdib niya ang katotohanan na sinabi ko. Neither of the two ang choicees were perfectly fit for this very moment. Ang masasabi ko lang ay hindi ko maipinta ang kanyang mukha habang tinitignan ko ito.

“Napaisip lang ako dahil sa isang bagay.” She pressed her lips then after her words leave her lips,  she smiled wryly. Alam ko na peke lang ngiting ‘yon. She’s hurting, I guess.

“Bes, sa tingin mo ba may laban pa ako?” My eyes widen in a sudden with a jolt of what-the-heck expression.

“Makikipag-away ka ba bes?” tanong ko.

Kumunot ang noo nito at halos magtagpo ang magkabilang kilay nito.“Bes naman, huwag ka ngang magbibiro, hindi bagay sa’yo, promise.”

Everything was like, a moment of silence another joke was sent to heaven. Honestly, hindi ko talaga na gets sa una ang kanyang pinupunto.

I circled around. “E, ano gagawin mo?” I asked again.

“I will break them apart and make him fall in love with me,” she said straightforwardly. Napahinto ako sa aking ginagawa at halos ko na mabitawan ‘yong hawak hawak kong figurine na ilalapag ko sana sa aking desk.

Diretsu kong tinignan ang kanyang mga mata. Her expression was dead serious. I can’t even see a tiny hint of sarcasm in her eyes.

I took a deep sigh and raised both of my eyebrow. “Serious?” I ask as I cocked my head on one side.

“Dead serious,” she said, still, with her maked face written over as I watched at her. I cocked my head again to one side then I jerked my shoulder.

“No matter what you do, I will always be the one right behind you. Everyone of us has his or her own ways but what really matter is, you do something to make everything happen.”  I looked at her then I smiled sweetly. “Because when you find someone who makes your heart skips a beat. Take every chance, drop every fear and fall in love.”