The Break Up Plan (FINISHED)

Plan #42: Jean

----------------------------------

Huminto ako sa paglalakad ng marating ko ang pinto ng condo unit ni Benjo. Mabilis ang pagtibok ng puso ko. There were thoughts jostling inside my head and most of them ay mga katanungan na gusto kong mabigyan ng kasagutan. Huminga muna ako ng malalim bago ko sinimulan pindutin ang bawat letra ng passkey ng pinto. Sa bawat pagpindut ko ay hindi ko maiwasan ang kabahan. Kabahan sa mga puwedeng maging kahinatnan kapag makita ko siya sa kabilang banda ng pintong ito.

            Pagbukas ko ng pintuan ay tanging malawak na espasyo na binabalot ng kadiliman ang sumalubong sa akin. Dahan dahan akong naglakad papasok at awtomatikong bumukas ang mga ilaw – may motion sensor ang mga ito. Naglakad ako papunta sa may couch at umupo ako rito. Kahit na balot na ng liwanag ang bawat kanto ng sala ay katahimikan naman ang kalaban ko ngayon. Kalaban ko, sapagkat sa likod ng isip ko ay sumisigaw ang mga salitang gustong gusto kong sabihin but then silence is the only thing that lingers around the room. I heaved a deep sigh to calm myself.

            “I just have to wait for him,” I said as I take a deep sighed again. I just want to relax myself while looking at my hands and clasping it together as if praying for everything to be okay between me and Benjo.

            I am now playing with the silence and the sound of my soft breathe is only thing I hear, and that hoping that he would magically appear behind the front door.

Bakit nga ba ako pumunta dito ng walang kasiguraduhan kung makikita ko ba siya?

I honestly don’t know. Para bang  ang mga paa ko ay may sariling pag-iisip at dinala nila ako sa lugar na ito. I bowed my head at tinignan ko ang aking relos – alas otso y medya na. Isang oras makalipas akong makarating dito, isang oras na din akong naghihintay habang iba’t ibang bagay ang naglalaro sa loob ng aking isip. I just hate this. I hate this silence because it seems like my emotion is slowly draining. I want to cry. I want to give up because of this tight feeling inside my chest. I can’t ever barely breathe because of these thoughts. I can’t and I just can’t.

I wish I could just turn my back and walk around. Walk around while he’s watching me cry. There’s so much thing I want to say to him and so many reasons why. Dati akala ko kilala ko na siya ng lubusan. Akala ko lang pala ang lahat dahil may puwang pa pala sa gitna naming dalawa na hindi ko napansin. I didn’t dared to look and noticed those things which caused me this unbearable pain. I wish I could just walk away and shed my tears.

Maya maya ay may narinig ako, ang langitngit ng pinto habang ito’y dahan dahang bumubukas. Napatingin ako sa direksyong ‘yon. Halos gusto ko ng ibuhos ang nararamdaman ko. Gusto kong umiyak ng makita ko ang pigura ng katawan ni Benjo at ang nakangiti nitong mukha. Nanlaki ang dalawang mata nito ng makita ako na naka-upo sa sala. Mabilis itong naglakad palapit sa akin. Sa bawat hakbang ng kanyang paa ay nararamdaman ko din ang pagbilis ng pagtibok ng aking puso. Napahinto siya sa paglalakad ng bigla akong tumayo mula sa aking kinauupuan. He was a couple of meters away from me.

“How are you? You know Jean. I missed you,” sabi nito at dahan dahan naman itong naglakad palapit sa akin.

“I’m sorry about this past few days. Masyado kasi akong naging busy sa isang project eh.” Narinig ko siyang humagikhik. I wasn’t looking at him pero na kahit gano’n ay ramdam ko ang bawat tingin at ngiti niya sa akin. In my peripheral vision ay nakita kong inilapag niya ang kanyang bag sa upuan na malapit sa kanya.

Hindi ko gustong tumingin sa mga mata niya kasi kapag tumingin ako baka makalimutan ko ang mga katagang gusto kong itanong sa kanya.

Now, I slowly turned my head and looked at him intently in his eyes.