The Break Up Plan (FINISHED)

Plan #31: Angel

----------------

It’s our last night here in Palawan. Alphonse wanted to spend this last night to something memorable. This day had been so much fun and wonderful for the both of us. Hindi ko talaga ini-expect na magiging gan’to kasaya at ka-memorable para sa aming dalawa ang stay namin dito.

Tinignan ako ni Alphonse at kasabay nito ang matamis na ngiti na nakapinta sa kanyang mukha ang bumugad sa akin. We sat across each other kaya naman kapag tinitignan niya ako ay nararamdaman ko na parang kinukuryente ako sa kilig na abot hanggang buto pati na rin sa aking internal organs. Binigyan ko din siya ng matamis na ngiti. Hindi dahil kinikilig ako pero dahil sa mga mapungay at nangungusap nitong mata. Pakiramdam ko nga ay hihimatayin ako sa aking kina-uupuan habang kaharap ko siya. The feeling is just so heavenly.

By the way, narito kami sa isang restaurant sa Puerto Princesa. Hinihintay na lang namin ang mga inorder namin. Kanina pagpasok namin sa restaurant na ito ay halos manliit ako sa sarili ko habang ginagala ko ang aking mata sa paligid. Maganda ang interior design nito at halatang pangmayaman talaga ang restaurant na ‘to. Mas lalong nanlaki ang mata ko ng makita ko ang presyo ng mga pagkain. Mabuti na lamang ay libre lahat ni Alphonse ang dinner namin ngayon. Syempre, I’m his girlfriend now. Na-realize ko wala naman palang silbi ‘yong plan number seven ko, since wala naman talaga akong dapat paghiwalayin.

The romantic music start to fill the space in the room. It was soothing. Hindi ko talaga mapigilan ang kiligin, swear. Gan’to ba talaga kapag first love? O gan’to lang talaga ‘yong feeling kapag alam mong mas mahal ka ng taong mahal mo? I can’t take it anymore. I mean the kilig factor that I feel in my bone marrow.

Iginala ko ulit ang aking mata sa paligid. Napansin ko na mangilan-ngilan lang kami ang nasa loob nito. May grupo na sa tingin ko ay magkakaibigan at mayro’n din naman mga couples. Inobserbahan ko ang dalawang tao na nasa kaliwang table hindi kalayuan sa amin. They were sweet at nakikita ko sa kanilang mga mata kung paano nila tignan ang dalawa. Kapag nagtatama ay kanilang mga tinginan ay para bang nangiti ang kanilang mga mata kahit di naman nagalaw ang kanilang mga labi. Ngayon mas na-realize ko at natanto ko sa aking sarili na may salitang forever at ito ay nag-e-exist. Hindi naman porke’t forever eh hanggang sa magpawalang hanggang na - it’s more on a lifetime. Beacause a lifetime is the only forever we, humans have. And I think it’s enough. Inobserbahan ko naman ang mag-asawa sa gawing kanan namin na sa tingin ko ay nasa mid-70’s na. Sinubuan ng matandang lalaki ang babae. It’s kind of romantic. Kahit na gaano man nila sabihin na walang happily ever after ay may mga tao talagang magpapatunay sayo na may’ron pa rin talagang klase ng taong nagmamahal ng tunay, in their own version of forever. Kaya ang bawat taong nabubuhay dito sa mundo ay may kanya kanyang kahulugan ng forever at kung paano nila ito maipakikita.

“Hey!” Marahang sabi ni Alphonse as if dragging the sound on his tongue. Napatingin ako diretsu sa kanyang dalawang mapupungay na mata. Nginitian ko siya when while staring at him.

He smiled back.  “Are you okay?” he asked sabay na inabot ang aking kamay at marahan niya itona pinisil na para bang ayaw niyag bitawan ang aking kamay kahit na sandali. I glanced down on the table and stared at our hands tightly clasped that was seemed to be imposible to unravel. I felt a touch of adrenaline in my veins. I felt my chest starts to tighten. I shift back my eyes on him.

His eyes were seemed like stars that are bursting inside a vast space of galaxy. I saw the stars twinkling, glittering ang shimmering. While watching him, I realized that if it takes a star to fall in love with this man across me then the galaxy would be within my grasped. Slowly, I fell in love with this man harder than I could ever imagine.