Who is IT¿

11

نزدیک نیمه شب بود که تصمیم گرفتم بعد از رسوندن بیل به هتلش، خودم هم به خونه برگردم.

بیل بطرزی غیر طبیعی ساکت بود و با چشماش فقط چراغ های کنار خیابون رو دنبال میکرد.

از سکوت متنفرم...

چقدر به حرف زدن همیشگیش نیاز داشتم، چقدر نیاز داشتم تا با صحبت کردنش راجب موضوعات بدرد نخور باعث شه کمتر به این فکر کنم که چقدر امروز همه چی افتضاح پیش رفت...

بعد از فرار نیلسون، که حالا تبدیل به مضنون شماره ی یک پرونده شده بود، هر سه نگهبانی که در طول بازجویی به اتاق رفت و آمد داشتن بازداشت موقت شدن. گرچه از نظر من سوابق کاریشون پاک تر از اونی بود که بخوان مجرم باشن؛ همه در ظاهر مامور های زحمت کش و سخت کوشی بودن که حتی از مرخصی هاشون هم استفاده نمیکردن.

وقتی خواستم فیلم های رکورد شده از زمان بازجویی رو بازبینی کنم تا جزییات بیشتری دستگیرم بشه و مسئول تاسیسات اداره ی پلیس بهم گفت شبکه ی دوربین های مدار بسته مختل بوده و هیچ فیلمی ضبط نشده دیگه واقعا جوش آوردم.

پیچیدگیه اوضاع وقتی به اوج رسید که نتایج آزمایشات نیلسون مقدار زیادی کلروفرم تو بدنش نشون داد... ماده ای صنعتی که به علت عوارض جانبیه کشنده ش، سالها از منسوخ شدنش در پزشکی و اتاق های بیهوشی میگذشت..
برای بازرسی از انبارداریه کارخونه های یخچال سازی و کارگاه های تولیدی -تنها جایی که میشد درش کلروفرم پیدا کرد- در سانفرانسیسکو مجوز گرفتم و این تازه شروع معما بود.

نمیتونستم بفهمم اگه واقعا به نیلسون حمله شده.. اگه بیهوشش کردن و اتوبوس رو ازش دزدیدن، چرا باید مثل یه مجرم فرار کنه؟

طولی نکشید که حکم بازرسیه محل زندگیه 'نیلسون' صادر شد و عکس اون رو به عنوان مجرم فراری در اخبار پخش کردن. تمام کارت های اعتباریش مسدود و پاسپورتش باطل شد. خطش هم تحت کنترل دراومد... به محض روشن کردن گوشیش و برقراری تماس تلفنی میتونستیم ردیابیش کنیم. من که شک داشتم اونقدر احمق باشه که همچین کاری بکنه.
اما بدون ردیابی تلفنش هم نمیتونست جای دوری بره...

جعبه ای مقوایی به اتاق کارم فرستاده شد. جعبه ای که پس از برسیه محل زندگیه نیلسون مابین وسایل شخصیش پیدا شده بود.

داخل جعبه دو ردیف ۱۵ تایی سی‌دی بود. بر روی هر کدوم از سی‌دی ها با ماژیک مشکی رنگ یک اسم و تاریخ نوشته شده بود.

بعد از نگاه کردن به محتوای سی‌دی ها علت فرار کردن اون روانی روشن شد. فقط ۸ تا از سی‌دی هارو اجرا کردم و تاب نیاوردم از هرکدوم بیشتر از ۵ دقیقه نگاه کنم... محتوای همه یک چیز بود... همون قدر وحشیانه... همون قدر نفرت انگیز... فقط قربانی ها تغییر میکردن.

نیلسون حرومزاده ۲۰ سال تمام رئیس زندان استاکهولم بوده و به زندانیاش تجاوز میکرده.. و انقدر به کارش افتخار میکرده که از هر کدوم فیلم بگیره و یه کلکسیون یادگاری درست کنه.