The Girl I Was Looking For

CHAPTER 2

Clyde's POV

It's my first day in this University. And I think it started simply. I just met my new classmates and some of the professors that I might encounter. I also met this girl named Janel Davis. She is different from the girls that I've met. This girl is somewhat brave and know how to deal with anyone.

Nakita ko siya nung breaktime. I was about to enter the library nang nakita ko siya kasama ang kaibigan niya. I looked at her but she didn't noticed me.

Bago ako umupo, I walked to the book shelves to get some books to read. After I picked, pumunta ako sa dulo ng room. May isang bakanteng slot doon. And I saw Jacob. He is my cousin. Sabay kaming pumasok sa university na pinapasukan namin ngayon. Since we were in 1st year college, magkasama na kami ng pinsan ko.

"Hey bro!" He greeted me with loud voice. Everyone in the library was disturbed by him and I just smirked about it. Jacob is a bit ridiculous. He forgot we were at the library and he didn't control his voice. I went towards him and sat on the chair beside him.

"Bro. What the hell are you doing? You forgot that we are at the library? Atsaka nga pala, akala ko ba allergic ka sa lugar na'to?" bulong ko sa kanya habang patagong tumawa.

"Sorry bro. Alam mo naman ako. Hindi ako pumupunta sa mga lugar na ganito ever since we were in high school" he said. "Then why are you here then?"

"Pumunta ako dito dahil sa babaeng nakilala ko kanina sa canteen. She is wonderful bro! I think I already found mine" pabirong sabi nito. Well, hindi na ako magtataka sa pinsan kong ito kase ever since, malapit talaga siya sa mga babae and laging rinereklamo siya sa dati naming school. Lagi kase siyang napapa-away because of girls. At the same time pati parents niya, pinapatawag na rin. "Jacob, nasaan nga pala yung sinasabi mong babaeng nakilala mo?" tanong ko sa kanya habang hawak niya ang cellphone na tila may kausap ito. "Papunta na siya, Clyde. Sa lahat ng pwede naming meeting place, dito pa" tila walang gana nitong sagot.

"Aba! Malay mo bro, mahilig lang talagang magbasa yang babaeng yanat baka siya ang makakapagpabago sayo" sabay tapik sa braso neto. "Ano pa bang babaguhin sa akin bro? Konti nalang matatawag mo na akong perfect guy eh!" hindi ko alam kung anong naisip ng pinsan ko at nasabi niya ang bagay na ito. Hindi ko nalang pinansin dahil vaka kung saan pa mapunta ang usapan namin.

"Ikaw ba, Clyde. Wala kapa bang natitipuhan?" sabay smirk. "Bro, ever since naman hindi ako naghanap ng iba. Simula noong araw na hindi ko na nakita yung babaeng nakita ko noon sa park, hindi na ako tumigil sa kakahanap sa kanya." seryosong sagot ko sa pabiro niyang tanong.

------------------------------------------------------------------
Flashback

(3 years ago)

I was walking in the park and I saw a girl crying while sitting in a bench. Naisipan ko itong lapitan. Umupo ako sa tabi niya at akmang magtatanong ako bakit siya umiiyak, bigla siyang nagsalita.

"Ano bang kasalanan ko at kailangan niya pa akong saktan ng ganito!?" hindi ako kumibo at patuloy siyang umiyak. Iniabot ko sa kanya ang dala kong panyo para punasan ang luha niyang hindi mapigilan sa pagbaba mula sa namumula niyang mga mata. Kinuha niya naman ito at pinunasan ang luha niya.

"Hindi naman ako nagkulang sa kanya but why did he left me like a dumb-founded!?"  naintindihan ko na ang nangyari sa kanya kaya hindi na ako nagtanong. "I hope I could help you, miss." I lend her my hands but she just look at them. "Oh. Sorry. Gusto ko lang pagaanin ang nararamdaman mo. I think I already got your situation"

Hindi sumagot ang babae at sinuklian niya lang ako ng isang ngiti. Ngiti na napaka ganda kahit na umiiyak siya.

"You look even prettier when you smile. You should smile even more!" gusto kong pagaanin ang loob niya but she sobbed. "He left me and went to other girl! How can I smile?" she said while crying out loud with her both hands covering her face.

Kinuha ko yung panyo na iniabot ko sa kanya at pinunasan ko yung luha sa kanyang pisngi. I think she was shocked. But I can't let a girl to cry. It reminds me of my mom nung iniwan kami ng aking ama. My father died when I was still young, our company back then was bankrupt kaya naisipan na nilang isara ito and I can't stand looking at my mom while she was crying.

"You know, you might encountered me just awhile ago but I felt concerned about you. Hindi dapat pinapaiyak ang isang babaeng tulad mo. I would give a punch on his face yung lalaking gumanito sayo" I don't know kung paano ko nasabi yun sa isang babaeng hindi ko man lang alam ang pangalan.

"Thank you" is the only word na lumabas sa labi niya nung oras na yun. "May I know what is your name?" I asked her  but she didn't answer.

"I'm sorry. Ayaw kong mag involve ng ibang tao sa sitwasyon ko ngayon"

"Oh, I see.. Sorry about that"  i said with disappointment.

Tumayo siya at akmang aalis na nang bigla kong hinawakan ang kamay niya at binigay ang panyong hawak ko. "Keep this. Use it whenever you need something or someone to cry on"  sabay abot ng panyo. Kinuha niya naman ito at sabay ngumiti.

"Thankyou for your kindness. Kailangan ko ng umuwi"

Yun na ang last na salitang narinig ko sa kanya and after that, hindi na kami nagkita muli.

End of flashback
------------------------------------------------------------------

Iniwan ko na si Jacob sa loob ng library. Hihintayin niya pa daw yung babaeng imi-meet niya. Hindi ko alam kung paano nagagawa ni Jacob ang ganoong bagay. Isang bagay lang ang alam ko ngayon. Gusto kong mahanap yung babaeng matagal ko ng hinahanap. Pagkalabas ko sa pinto ng library, may isang nagmamadaling babae. She is that girl. Yung classmate ko na si Janel. I think sinusundan niya ako eh. Well, sa kakamadali niya, nagkabungguan kami. She even shouted at me na para bang kasalanan ko pa. I can't take her pride kase kung makapagsalita, akala mo wala siyang kasalanan. "Ouch! Ano ba, hindi mo ba tinitignan ang dinadaanan mo!?" pasigaw niyang sabi. Hindi ko nalang siya pinansin at tinuloy ko nalang ang paglalakad ko. "Rather than helping me, you will just leave like nothing happened!?" she shouted at me once more kaya tinignan ko siya ulit. "Next time, know your mistake, Ms. Davis. Hindi yung kaagad kang sumisigaw jan"

Kita ko sa mukha niya ang inis pero di ko nalang yun pinansin. It will just remind me of that girl na tinulungan ko sa park. From that time, umiwas ako sa pagtulong ng mga babae kase feeling ko kapag tumulong ako, matutulad sila sa babaeng nakilala ko noon. Bigla nalang nawala at hindi ko na nakita pa.

I didn't waste time at iniwan ko si Janel sa hallway. I walked away like nothing happened.