Şiş-Man ve Öfkeli

11

İnsanların hakkında ne dediğini önemsemezdi Eftal. Artık önemsemiyordu yani.

Çocukluğundan beri hep çirkin olmuştu. İnsanlar ona bu şekilde söylerdi en azından. Üç kardeşlerdi ablası ve abisi gerçekten müthiş fiziklere sahiplerdi. Modellik bile yapmışlardı.

Ama kendisi onlar kadar şanslı değildi. Saçlarını asla uzatmazdı. Spor yüzünden çabucak yağlı görünürlerdi. Bu yüzden yaz kış üç numara olurdu saçları. Yüzünde cildini kaplayan sivilcelere kamuflaj olabilecek o dalgalı ve havalı saçlara sahip olamıyordu.

Spor yapsa dahi sağlıksız besleniyor ve vücudunda bunun karşılığı olan kilo artışı ve sivilceler bulunuyordu.

On dört on beş yaşlarında bunlara çok takıp kendini değiştirmeye çalıştı ama beceremeyince umursamamayı seçti. Umursamamak zorunda kaldı.

  Mutlu'nun resmini ve yorumlarını görünce ona bu yüzden yazmıştı. Çocuk hem güzel hem de yakışıklıydı. Etrafında bir sürü insanın olması normaldi.

İnsanlar her zaman ilk öncelik olarak dış görünüşe önem verirlerdi.

Eftal ise ne dışlarını ne de içlerini önemsiyordu artık insanların. Ne de kendinin... Yüzüm çirkin ruhumdan kime ne diyerek istediği gibi davranıyordu.

  Karakteri berbattı ve bunu umursamıyordu. Ama bu gün Mutlu ile konuştuğunda üzgün hissetti. Gerçekten dışı güzel olanların içi de güzel oluyordu. Ya da sadece Mutlu öyleydi bilmiyordu.

Onun hakkında çok fazla düşündüğünün farkındaydı.

Yatağında yatarken kalkıp dolabına yöneldi. Hava çoktan kararmıştı ama yürüyüşe çıkmak istiyordu. Üstelik uzunca bir yürüyüşe...

***
Kamu spotu: Herkesin iç güzelliği savunup dış güzelliğe yöneldiği tuhaf bir devirdeyiz. Allah yardım etsin.