Öhöm,
Bir hikâyem bitti. İlk hikâyem bitti. Hikâyeye final yapmak biraz dokunsa da böyle olsa daha iyi olacakmış gibi geldi. Bekli başka hikâyelerde görüşürüz, belki başka sayfalara akıtırım mürekkebimi, bilmiyorum.
Ama bu hikâye bitti işte, sevdiniz mi, sıkıldınız mı bir fikrim yok ama benim keyif aldığım kesin.
Hikâyemin bitmiş olması biraz burksa da, bir hikâyenin son kelimelerini söylemek gurur verici olduğunu söylemeliyim…
Hikâyemi okuyan herkese teşekkür ediyorum.
Bana destek çıkan sınıf arkadaşlarıma teşekkür ediyorum. Wattpad’i onlardan öğrendiğim gibi Wattpad hakkında da bana çok yardımcı oldular.
Tüm arkadaşlarıma teşekkür ediyorum.
Eğer bir gün sessizlik gömülmüş bir kütüphanede tozlu raflardan birindeki bir kitabın üzerinde adım yazıyor olursa o da bana destek çıkan arkadaşlarımın ve annemin sayesinde olacağı kesin.
Sürekli arkamda oldukları için arkadaşlarıma, aileme ve anneme minnettarım herhalde.
Ben daha bir yazar değilim ama bu ilk hikâyemde bana destek olanlara teşekkür yazısı yazmak istedim.
Belki başardım yazmayı, belki başaramadım ama eğer keyif aldıysanız, ne mutlu bana.
Ve bir hikâye daha biterken hoşça kalın, kitap Melek’leri…
“Kalemin kırılana kadar mürekkep akıt!”
Kalemkâr…
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Siyah mı? Mavi mi?
Teen FictionYürüdüğü yolda asfaltın siyahıyla göğün mavisi arasında kaldı, Melek. Siyah asfalta uzanıp mavi göğü izleyemeyeceğini öğrendiği vakit, seçim vaktiydi. Hep renkler arasında kalmış renksiz bir kız, rengini seçmeliydi. Peki ya, ...sevmek hangi renkti...
