•Scary Holidays•

~25o κεφάλαιο~

Όταν γυρισαν σπιτι όλοι πηγαν για υπνο.. Στη μέση της νυχτας η Χαρά που είχε ξαπλώσει στον καναπέ μαζί με τα αγόρια άκουσε τον Στέλιο να κλαίει. Σηκώθηκε και πηγε να ξαπλώσει μαζί του. Τον αγκάλιασε και τον κοίταξε με ένα βλέμμα που του έλεγε "όλα θα πανε καλα". Έμειναν έτσι μέχρι το πρωι. Όταν ξυπνησε ο Θοδωρής και τους είδε άρχισε να ξεροβηχει για να τους ξυπνήσει. Ο Στέλιος άνοιξε σιγα-σιγα τα μάτια του και χασμουρηθηκε. Έριξε ενα βλέμμα στην Χαρά και ψιθύρισε στον Θοδωρή την ώρα που σηκωνόταν όσο πιο ήσυχα μπορουσε " Σιγά ρε βλακα θα την ξυπνήσεις... Δεν έχει κοιμηθεί σχεδόν  καθόλου! " Ο Θοδωρής του έκανε νόημα να πανε να μιλήσουν στην κουζίνα. Έτσι και έγινε.:
Σ - Τι έγινε ρε? *είπε τρίβοντας τα μάτια του*
Θ - Γιατί ξαπλωνατε μαζί...?
Σ - Εισαι σοβαρος?! Τι πηγες και σκέφτηκες! Απλά δεν ημουν καλά το βράδυ και η Χαρά ήρθε δίπλα μου και μας πηρε ο υπνος!! Το μόνο που σκέφτομαι ειναι να είναι καλά η Ντινα!
Θ - Σορυ ρε φίλε... Αλλά... Ξέρεις... Ήταν κάπως... Έχεις δίκιο δεν έπρεπε να το σκεφτώ ετσι....

Εκείνη την ώρα μπήκε στην κουζίνα η Χαρά αγουροξυπνημενη και τους διέκοψε:
Χα. - Τι δεν έπρεπε να σκεφτείς? *είπε και πλησιασε τον Θοδωρή*
Θ - Εε.. Να τιποτα.. Ξέρεις..
Σ - Να ξυπνήσουμε τους άλλους και να παμε ε??
Θ - Είναι 7 το πρωι...
Σ - Ε και?
Χα. - Στέλιο πηγαινε να ξυπνήσεις τους άλλους και ερχόμαστε και εμείς..
Σ - Καλά.. Μην αργησετε! *είπε και ως έβγαινε από την κουζίνα*
Χα. - Όλα καλά...? *είπε και τυλιξε τα χέρια της γυρω απο τον λαιμό του Θοδωρή*
Θ - Ναι... Αν εξαιρέσεις την Ντινα... Όλα καλά... *είπε καθώς περνουσε τα χέρια του γυρω απο την μέση της κοιτώντας την στα μάτια*
Χα. - Ναι... *είπε η Χαρά και τα μάτια της βουρκωσαν και κατέβασε το κεφάλι*
Θ - Εϊ... Μην στεναχωριέσαι.. Θα την βρουμε στο υπόσχομαι... *ειπε και σκουπισε τα δάκρυα της χαϊδευοντας απαλά το προσωπο της*
Την έφερε πιο κοντά στο προσωπο του και της έδωσε ενα γλυκο φιλί στο στόμα. "Χαίρομαι που σε έχω ξανα κοντά μου" Ψέλλισε η Χαρά καθώς είχε χωθεί στην αγκαλιά του.

Μετά από αυτό πηγαν να ετοιμαστούν μαζί με τους άλλους. Τα προσωπα τους ήταν γεμάτα θλίψη και απογοήτευση.  Τα βλέμματα τους ατενιζαν το κενό καθώς το κεφάλι τους ήταν γεμάτο σκέψεις. Άλλες αρνητικές και άλλες θετικές. Ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό τους. Ο στόχος ήταν ένας... Να βρουν την Ντινα με οποίο κόστος!
Βγήκαν από το σπίτι και μπήκαν στα αυτοκίνητα. Ξεκίνησαν από το σημείο που είχαν σταματήσει χθες το βράδυ. Οι ώρες κυλούσαν και τα σπίτια που είχαν απομείνει μαζί με τις ελπίδες τους λιγοστευαν. Έφτασαν έξω από ένα ακόμα σπίτι. Χτυπησαν το κουδούνι και την εμφάνιση της έκανε μια συμπαθέστατη ηλικιωμένη γυναίκα με ένα ζεστό και φιλοξενο χαμόγελο.:
Γ - Γεια σας και συγνώμη για την ενόχληση... Μια ερώτηση θέλουμε να κάνουμε...
Ηλικιωμένη - Παρακαλώ.. Σας ακουω..
Ι - Μήπως γνωρίζετε έναν άντρα ονόματι Διονύση Παπασταθόπουλο? Αν μένει εδώ στο νησί?

Το χαμόγελο της γυναίκας έσβησε μονομιάς. Το προσωπο της συνοφριωθηκε και τα μάτια της γεμισαν τρόμο και φόβο. Τραβηξε τον Στέλιο που ήταν μπροστά της να μπει μεσα και έκανε νόημα και στους άλλους. Μπήκαν όλοι και έκλεισε βιαστικά την πορτα. Πήρε μια βαθειά ανάσα και καθισε στην κουνιστη της καρεκλα που φάνηκε να ήταν η θέση της. Ακουστηκε ένα νιαουριζμα και μια γκρι φουντωτή γάτα εμφανίστηκε ελαφροπατώντας. Η ηλικιωμένη γυναίκα την πηρε στην αγκαλιά της και την χαϊδεψε απαλά. Τότε ξεκίνησε να μιλάει στα παιδια που είχαν καθίσει στριμωγμενα στους σκληρους καναπέδες και περιμεναν ανυπόμονα αυτά που είχε να τους πει η γριούλα...