•Scary Holidays•

~24ο κεφάλαιο~

Τα παιδιά μάζεψαν τις δυνάμεις τους και μπήκαν μέσα. Κάθισαν όλοι μαζί στο σαλόνι χωρίς να μιλάνε. Τι να έλεγαν? Αυτό που είχε συμβεί ήταν τραγικό και δεν ανήκε σε μία παραισθηση.. Δεν ήταν ένας άσχημος εφιάλτης.. Ήταν η απαίσια, σκληρή και συνάμα τρομακτική πραγματικοτητα! Ο Στέλιος δεν άντεξε. Ξέσπασε σε κλάματα με λυγμούς σκεπαζοντας το προσωπο του με τα χέρια του. Ο Λευτέρης πηγε κοντά του και τον αγκάλιασε συμπονετικα. Η Χαρά έβαλε και εκείνη τα κλάματα και έτρεξε επάνω.:
Ι - Θα πας ή θα παω..? *είπε μιλώντας στον Θοδωρή*
Θ - Πήγαινε.. Θα κάτσω με τον Στέλιο..
Ι - Καλά...

Η Ιωάννα πηγε στο δωμάτιο που ήταν η Χαρά και την αγκάλιασε στοργικά προσπαθωντας να κρατήσει τα δάκρυα της και να είναι δυνατή... Κάποιος έπρεπε να είναι...:
Χα. - Τι... Θα κάνουμε..? *είπε με λυγμούς την ώρα που ένα καυτό δάκρυ κυλουσε στο ροδαλο μάγουλο της*
Ι - Καταρχάς πρεπει όλοι να ηρεμήσουμε και να μείνουμε ψύχραιμοι!
Χα. - Την ώρα που η Ντινα μπορεί να μην είναι καν... Ζωντανή... Εσυ μου ζητάς να μείνω ψυχραιμη???!
Ι - Σταματα! Είναι ζωντανή και είναι καλά! Σε ποια ταινία ο δολοφόνος σκοτώνει κατευθείαν? Σε καμία!
Χα. - Ξέχασες μια μικρή λεπτομέρεια..
Ι - Τι?
Χα. - Εμείς δεν παιζουμε σε ταινία!!
Ι - Ναι αλλά πρεπει να είμαστε δυνατοί! Σήκω! Πάμε κάτω! Πρέπει να βρουμε ένα σχέδιο! Όσο περναει η ώρα η Ντινα μπορεί να κινδυνεύει!!
Χα. - Έχεις δίκιο! *είπε σκουπιζοντας τα μάτια της*

Έτσι τα δυο κοριτσια κατέβηκαν κάτω μαζί με τους άλλους. Η Χαρά πηγε δίπλα στον Στέλιο και τον αγκάλιασε. Ο Γιάννης κοιτουσε ξανά και ξανά την συνομιλία. Η Χριστίνα που καθόταν δίπλα του βουτηγμένη στις σκέψεις της είχε κολλήσει το βλέμμα της στο κινητό. Μετά από λίγο πετάχτηκε και είπε:
Χρ. - Παιδιά!!
Γ - Τι έγινε? *είπε ξαφνιασμενος*
Χρ. - Η συνομιλία!
Θ - Ναι τι?
Χρ. - Έχουμε τον αριθμό τους!!!

Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξυ τους και τα μάτια όλων γεμισαν ελπίδες... Σίγουρα θα μπορουσαν να το χρησιμοποιησουν κάπως αυτό!.

Χα. - Τι??
Γ - Αλήθεια λέει! Πως δεν το προσεξα τόση ώρα!?
Ι - Και τώρα τι κάνουμε??
Σ - Τους παιρνουμε τηλεφωνο και τους λέμε να την φέρουν πισω αλλιώς.....
Λ - Ηρεμησε λίγο Στέλιο! Όλοι την θέλουμε πισω... Αλλά πρεπει να χειριστούμε καλά αυτό που έχουμε στα χέρια μας...
Θ - Συμφωνώ... Με το να τους πουμε να την φέρουν πισω δεν κερδίζουμε τιποτα! Ουτως ή άλλως δεν θα το κάνουν..!
Ι - Να φωνάξουμε την αστυνομία...?
Χα. - Δεν νομίζεις ότι είναι επικίνδυνο?
Χρ. - Γιατί?...
Χα. - Δεν ξέρω.. Φοβάμαι ότι αν το μάθουν μπορεί...
Σ - Να της κάνουν κακό??!! Όχι!! Το καλό που τους θέλω να μην πειραξουν ουτε μια τρίχα απο τα μαλλιά της!
Γ - Ηρεμησε Στέλιο... Άλλο είναι αυτό που πρεπει να κάνουμε αλλά τι?..
Θ - Το βρήκα! Θα βρουμε τα στοιχεία του από το τηλέφωνο! Θα παρουμε και θα ρωτήσουμε ποιος έχει αυτόν τον αριθμό!
Χα. - Ναιι!!
Ι - Τέλεια! Παίρνω τώρα κιόλας!

Μετά το τηλέφωνο....:

Σ - Λοιπόν!? *είπε ο Στέλιος ανυπόμονα*
Ι - Διονύσης Παπασταθόπουλος...
Σ - Μόνο αυτό?!
Θ - Τι ήθελες και διεύθυνση??
Χρ. - Και τι θα κάνουμε με το όνομα?
Χα. - Θα παμε να τους ρωτήσουμε όλους! Τώρα!
Γ - Τώρα??
Χα. - Όσο περιμενουμε η Ντινα κινδινευει!
Θ - Καταλαβαίνω γιατί θες να παμε τώρα αλλά είναι βράδυ Χριστουγέννων... *είπε και πλησιασε γλυκά την Χαρά*
Χα. - Όχι δεν το δέχομαι! Εγώ θα παω τώρα οποίος θέλει έρχεται! *είπε και έβγαλε το χέρι του Θοδωρή που είχε τυλιχτει στη μέση της*
Σ - Έρχομαι! *είπε και πηρε το μπουφάν του *
Ι - Όλοι μαζί θα παμε!

Με τα πολλα ξεκίνησαν πόρτα-πορτα και ρωτουσαν αν κάποιος γνώριζε αυτόν τον άντρα... Οι προσπάθειες ήταν μάταιες.. Το μόνο που κατάφερναν είναι να αναστατώνουν τους ανθρώπους μέσα στη νυχτα... Η ώρα ήταν 3 το βράδυ... Όλοι ήταν πολυ κουρασμένοι... Αποφάσισαν απογοητευμένοι να γυρίσουν σπιτι και να ξεκινήσουν ξανά αυριο το πρωι...