•Scary Holidays•

~32ο κεφάλαιο~

Την ίδια στιγμή ο Θοδωρής με την Ντινα καθοντουσαν στο δωμάτιο εκείνου του σπιτιού εξαθλιωμένοι. Τα μάτια της Ντίνας ήταν πρησμένα από το κλάμα. Καθοντουσαν διπλα-διπλα στο πατωμα κοιτώντας τον τοίχο απέναντι, ενώ το μυαλό τους ταξίδευε αλλου:

Θ - Ντίνα... *είπε χωρίς να την κοιτάξει*
Ν - Ναι..?
Θ - Πιστευεις οτι οι άλλοι είναι καλά?
Ν - Μακάρι... Πρέπει να το πιστευω γιατί αλλιώς θα τρελαθω!
Θ - Και αν τους έχουν πιασει και τους έχουν αλλου?
Ν - Θοδωρή μην μου το κάνεις αυτό! Μην το λες! Οχι! Αποκλείεται! *είπε και τα μάτια της βουρκωσαν*
Θ - Οχι, όχι μην κλαις! Δεν ήθελα να το πω... Δεν είναι αλήθεια! Είμαι σίγουρος πως η Χαρά και οι υπόλοιποι είναι μια χαρά και μας ψάχνουν! *είπε και την αγκάλιασε*
Ν - Ήμουν σίγουρη ότι τελικά την θέλεις! *μουρμουρισε και χαμογέλασε στραβά*. Από την πρωτη μερα που την είδες ξανά... Σε είδα! Εκείνο το βράδυ που κοιμηθήκαμε στο σπίτι της στο Βόλο. Ήρθες στο δωμάτιο και την κοιτούσες τόσο στοργικά. Είμαι σίγουρη ότι αργά ή γρήγορα θα καταλήξετε στο κρεβάτι! *είπε και γέλασε*
Θ - Βασικά... *είπε και περασε το χέρι του από τα μαλλιά του καταλήγοντας στο σβέρκο του καθώς ένα χαμογελο σχηματίστηκε στο προσωπο του*
Ν - Το κάνατε? Ποτε?
Θ - Πως νομίζεις ότι ξέραμε για σένα και το Στέλιο? *είπε γελώντας*
Ν - Ααα βρε καθικια! *είπε και εκείνη γελώντας, και χτυπησε ελαφρά τον Θοδωρή στο μπράτσο*
Θ - Ντινα... Μου λείπει... *είπε και ακουμπησε το κεφάλι του στον ώμο της*

****

Καθώς η Χαρά περιμενε να περασουν τα λεπτά που δίνονταν για το τεστ κοίταξε την αντανάκλαση της στον καθρέφτη και πηρε μια βαθιά ανάσα. Τι να κάνει τώρα? Συλλογιστηκε. Κοίταξε το ρολόι της. Τα δέκα λεπτά είχαν περασει. Η καρδιά της χτυπουσε πολυ γρήγορα. Ένα βάρος πλακωσε το στήθος της. Ένας κόμπος υπήρχε στο λαιμό της. Μια απόφαση είναι. Σκέφτηκε και με μια κίνηση πηρε στα χέρια της το τεστ και το κοίταξε. Ήταν θετικό. Κατέβηκε κάτω με βουρκωμένα μάτια.:

Σ - Λοιπόν? *είπε κοιτώντας την στα μάτια με αγωνία*
Χα. - Πρέπει να βρουμε τα παιδιά... Πρέπει να βρουμε τον Θοδωρή... Πρέπει...
Ι - Χαρά? Ηρεμησε... Ελα να καθίσεις... *είπε καλά την πλησιασε*
Χα. - Είμαι έγκυος! Δεν μπορώ χωρίς τον Θοδωρή... Θέλω τον Θοδωρή! Τον χρειάζομαι!! Πρέπει να τον βρω!! ΠΡΕΠΕΙ! *ουρλιαξε η Χαρά και έπεσε στο πάτωμα κλαίγοντας*

Όλοι έτρεξαν από πανω της προσπαθωντας να την καθησυχάσουν. Η Χαρά έκλαιγε με λίγους. Δεν άκουγε κανέναν. Σηκώθηκε απότομα και έτρεξε έξω από το σπίτι. Έτρεχε σας ότου έφτασε στην θάλασσα. Κάθισε στην άμμο και κοιτούσε την θάλασσα με τα δάκρυα να κυλουν από το μάτια της. Τι θα έκανε τώρα? Δεν ήξερε ποιος ήταν ο πατερας του παιδιου. Δεν ήξερε αν ο Θοδωρής και η Ντινα ήταν ζωντανοί. Δεν ήξερε αν έπρεπε να κρατήσει αυτό το παιδι. Και αν ήταν του Άγγελου? Τότε τι θα έκανε? Βασανιζονταν. Τότε ένιωσε κάποιον να ρίχνει ένα μπουφάν στους ώμους της. Γυρισε και είδε τον Γιάννη να καθεται δίπλα της.:

Γ - Ξέρω ότι δεν γνωριζόμαστε παρα μόνο λίγες μέρες, αλλά με όλα αυτά που συμβαίνουν νομίζω ότι σε ξέρω χρόνια. Μακάρι να μπορουσα θα σου πω ότι όλα θα πανε καλα. Αλλά μπορεί και να μην πανε... Βρίσκεσαι σε μια άσχημη κατάσταση αλλά είμαι σίγουρος ότι θα το ξεπεράσεις γιατί δεν είσαι μόνη σου! Ναι μπορεί ο Θοδωρής και η Ντινα να μην είναι εδώ τώρα αλλά... Έχεις εμάς! Και θα κάνουμε τα αδυνατα δυνατά για να τους βρουμε!
Χα. - Ευχαριστώ... Είναι το μόνο που μπορώ βαθμό πω... *είπε και τον αγκάλιασε χαμογελώντας*
Γ - Χαρά..? Δεν θέλω να σε αγχωσω ή κάτι τέτοιο αλλά... Εισαι σίγουρη ότι θα κρατήσεις αυτό το παιδι?
Χα. - Δεν ξέρω... Θέλω τον Θοδωρή... Και αν αυτό το παιδι είναι δικό του.. Το θέλω... Και ας μην το θέλει αυτός.. Αν όμως το παιδι είναι του Άγγελου.. Εγώ έχω τελειώσει μαζί του, ουτε τον ξέρω καλά καλά.. Οκτώ μήνες ειμασταν μαζί.. Δεν ξέρω.. Αυτό που προέχει είναι να βρουμε τα παιδια!
Γ - Ναι.. Έχεις δίκιο... Πάμε σπίτι τώρα? Άρχισε να φυσάει
Χα. - Ναι...