•Scary Holidays•

~27ο κεφάλαιο~

Λ - Τι και κάνουμε τώρα? *είπε με σιγανή φωνη*
Ι - Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί...
Γ - Ουτε εγώ...κάτι πρεπει να κανουμε όμως..
Χρ. - Πως είμαστε σίγουροι ότι η Ντινα και ο Θοδωρής δεν είναι ήδη...
Ι - Μη το πεις!
Λ - Μην σε ακουσουν ο Στέλιος και η Χαρά! Είναι ήδη σε πολυ χάλια κατάσταση...
Γ - Τι θα κάνουμε με αυτους?
Χρ. - Δεν έχω ιδέα...
Λ - Ουφ...

Εκείνη την ώρα ακουστηκε η πορτα του αυτοκινήτου και βγήκαν από μέσα ο Στέλιος με την Χαρά.:
Σ - Τι κάνετε εσείς εδώ?
Χα. - Μπείτε στα αυτοκίνητα γρηγορα!
Σ - Πάμε σπίτι να βρουμε σχέδιο!
Χα. - Όσο καθυστερουμε τα παιδιά κινδυνεύουν!
Λ - Εντάξει ηρεμήστε λιγο θα παμε..
Χα. - Να ηρεμήσουμε!? Κατάλαβες τι έγινε!?
Γ - Χαρά ήρεμα! Και εμείς είμαστε σοκαρισμενοι!
Ι - Παιδιά!
Λ - Τι?
Ι - Πάμε μέσα! *είπε δείχνοντας την αποθηκη που ήταν μπροστά τους*
Χρ. - Να κάνουμε τι? Αφού αυτοί έφυγαν!
Ι - Ναι αλλά όλο και κάτι θα έχει! Αλλιώς που θα πάμε? Έχεις κάτι στο μυαλό σου?
Σ - Έχει δίκιο η Ιωάννα.. Πάμε! *είπε καλά χωρίς δευτερη σκεψη προχωρησε μπροστά*

Η Χαρά τον ακολουθήσει μαζί με τους υπόλοιπους. Ο Στέλιος άνοιξε την μεγάλη σιδερένια πορτα αργά. Η Χαρά προχωρησε στον διαπλατο χωρο της αποθηκης που απλωνονταν μπροστά της. Τα παιδια την ακολουθησαν. Ένα ρίγος διαπέρασε τα κορμιά τους. Η Χαρά ένιωσα να πνιγεται. Ο αέρας λιγοστευει. Τα μάτια της βουρκωσαν. Μόνο ένα όνομα τριβελιζε το μυαλό της.. "Θοδωρής"... " Θοδωρή" ψέλλισε δυο τρεις φορές. Τα χείλη της είχαν παγωσει. Δυσκολευονταν να αναπνεύσει. Τα μάτια της έκλεισαν απότομα. Ο Θοδωρής ήταν εκεί! Έτρεξε και τον αγκάλιασε. Τον κοίταξε στα μάτια. Δεν ελαμπαν πια. "Χαρά συνελθε!". Ένιωσε ένα ταρακουνημα. Άνοιξε τα μάτια της απότομα φωνάζοντας το όνομα του! Η Ιωάννα την αγκάλιασε. Η αγωνία της ήταν φανερή...:
Ι - Τι έγινε?
Χα. - Δεν ξέρω... Το τελευταίο πραγμα που θυμάμαι είναι να με πιανουν δυο χέρια..
Γ - Ναι σε επιασα όταν κατάλαβα ότι θα έπεφτες.
Χα. - Ένιωσα μια ζάλη... Και μετά.. Ο Θοδωρής ήταν εκεί.. Τα μάτια του... *είπε σχεδόν υπνωτισμένη*
Σ - Χαρά! Μην μου το κάνεις αυτό! Δεν πρεπει να τα χάσεις τώρα! Δεν μπορείς! Πρέπει να τους βρουμε.. Την Ντινα και τον Θοδωρή!
Χα. - *κουνησε το κεφάλι της για να συνέλθει* Έχεις δίκιο! *είπε και σηκώθηκε με μια απότομη κίνηση*
Χρ. - Παιδιά? Μηπως να ριχναμε καμια ματια τριγυρω?
Ι - Ναι... Παμε...

Την ιδια στιγμη ο Θοδωρής ανοιξε απότομα τα ματια του, αφου του εβγαλαν το μαντιλι. Τα ανοιγοκλεισε κανα δυο φορες και επειτα κοιταξε γυρω του για να επεξεργαστεί τον χωρο που βρισκονταν. Ηταν ένα μικρο δωματιο με απαλο μπεζ χρωμα στους τέσσερεις τοιχους. Το πατωμα ηταν παλιο και ξυλινο. Παραθυρο δεν υπηρχε πουθενα. Η πορτα ηταν παλια αλλα ειχε πολλες κλειδαριες. Τις ειχε ακουσει οσο ειχε ακομη κλειστα τα ματια του. Και τοτε ηταν που το θυμηθηκε! Ειχε κατεβει σκαλια! Ηταν πλεον σιγουρος ότι βρισκονταν στο υπογειο ενός παλιου σπιτιου και όχι πολύ μακρυα από την αποθηκη που βρισκονταν πριν λιγη ωρα, αφου δεν βρισκονταν παρα μονο λιγα λεπτα στο βανακι. Ειχε δεμενα τα χερια του πισω από την πλατη του. Προσπαθησε να λυθει αλλα ματαια. Τοτε μπηκε μεσα ο αντρας της φωτογραφιας. Ο Διονυσης. Τον κοιταξε και ένα αποκοσμο χαμογελο σχηματιστηκε στο προσωπο του.:
Δ - Τζάμπα προσπαθεις να λυθεις... Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής! Δεν μπορείς να πας πουθενα! Θα πας να συναντήσεις την φίλη σου και αφου επιλέξατε να πεθανετε όλοι θα σεβαστώ την επιθυμία σας και θα σας σκοτώσω όλους μαζί!! *είπε και ένα σατανικό και φρικιαστικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο προσωπο του*
Θ - Η Ντινα! *είπε και προσπαθησε για ακόμα μια φορά να λυθεί* Το καλό που σου θέλω να μην την έχεις πειραξει!!
Δ - Χαχαχα! Απαιτείς κιόλας?? Χαχαχαχα! Αλλά για να δεις τι καλός που είμαι θα σε παω να δεις ότι είναι καλά.. *είπε και τον πλησιασε*
Θ - Μην μ'ακουμπας! *είπε και τραβήχτηκε*
Δ - Θες ή δεν θες να δεις την φίλη σου!!!??