•Scary Holidays•

~33ο κεφάλαιο~

Ησυχία. Κενά βλέμματα. Κεφάλια γεμάτα σκέψεις. Φωνές που ουρλιάζουν. Αυτή η κατάσταση επικρατούσε στο σπίτι. Το τηλέφωνο του Λευτέρη χτυπησε. Σηκώθηκε και πηγε στην κουζίνα για να μιλήσει.:
Λ - Δεν περιμενα να με παρεις τόσο νωρίς...
   - Τι να πω... Εισαι ενδιαφέρον τυπος...
Λ - Έτσι λες?
   - Τι θα ελεγες να βρεθουμε τώρα?
Λ - Ναι.. Ελα στο παρκο δίπλα στο φαρμακείο... Δεν ψηνομαι και πολυ για καφε...
   - Τα λέμε σε λίγο..!!

Ο Λευτέρης εκλεισε το τηλέφωνο και πηγε στο σαλόνι.:

Λ - Θα παω μια βόλτα..
Σ - Βολτα? Τώρα? Να σου θυμίσω ότι πρεπει να βρουμε τα παιδια?!
Γ - Στέλιο..
Σ - Τι Στέλιο ρε Γιάννη?? Που θα πας Λευτέρη??
Λ - Όπου θέλω!! *είπε φανερά εκνευρισμένος* Ουτως ή άλλως εδώ δεν θα καταφ-... *δεν τελείωσε την προταση του*

Τα βλέμματα όλων στράφηκαν στον Λευτέρη που ήταν έτοιμος να φυγει.:
Ι - Τι ήθελες να πεις? Τελείωσε την φράση σου!!
Σ - Ναι Λευτέρη γιατί δεν τελειώνεις την φράση σου??
Χα - Φτάνει!! Ο Λευτέρης έχει δίκιο! Δεν θα τους βρουμε ποτε!
Λ - Χαρά! Δεν είπα αυτό.. Δεν το εννοουσα!
Χα. - Δεν τελείωσα ακόμα!! Δεν θα τους βρουμε ποτε με το να καθόμαστε εδώ! Λευτέρη πηγαινε όπου θες! Εγώ παω να μιλήσω στην γριά!! Είμαι σίγουρη πως κάτι ξέρει!! Γιατί δεν το σκέφτηκα πιο νωρίς???! Αυτό είναι!! Από την αρχή μου φάνηκε υποπτη! Είχα δει μια φιγουρα στο παραθυρο εκείνη τη μέρα!!
Σ - Χαρά τι λες?!
Χρ. - Γιατί δεν το είπες πιο νωρίς?
Χα. - Νόμιζα ότι είναι με το μέρος μας... Αλλά εκείνη ήταν που μας οδήγησε στην αποθηκη που πηραν τον Θοδωρή!!
Γ - Όλο αυτό... Βγάζει.. Νόημα?
Λ - Καντε ότι νομίζετε! Εγώ φευγω! Κάθε μέρα σκεφτόμαστε κάτι καινουριο και καταλήγουμε στο τίποτα! Σε αδιέξοδα! Ξανά και ξανά! Και καλά θα κάνετε να το παρετε και εσείς απόφαση ότι όλο αυτό δεν βγάζει πουθενα! Οι φίλοι μας χάθηκαν!! *είπε και έκλεισε δυνατά την πορτα πισω του*
Γ - Λευτέρη...
Σ - Άφησε τον.. Θα ηρεμήσει...
Χα. - Πάω στην κωλόγρια τώρα!!
Ι - Χαρά περιμενε! Δεν μπορουμε να παμε έτσι απλά!
Χα. - Σωστά! Θα κανουμε ενα τηλέφωνο στην αστυνομία πρωτα! Δεν την ξαναπατω! Δεν ξέρουμε καν αν είναι ζωντανοί! Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ δεν είμαι πλεον μόνη μου!! Και δεν θα αφησω κανέναν να πειραξει εμένα και αυτό το μωρό!! Ακόμα και αν αυτό... Στοιχίσει.. Την ζωή κάποιον άλλων... *είπε καθως έπαιρνε την αστυνομία*

Μετά το τηλεφώνημα όλοι πήγαν στο σπίτι της κυρίας Μάρθας όπου βρήκαν τους αστυνομικους ήδη εκεί. Ήταν μέσα και της έκαναν ερωτήσεις ενώ οι υπόλοιποι έψαχναν το σπίτι. Έτρεξαν όλοι εκεί. Μετά από λίγα λεπτά οι άνθρωποι της αστυνομίας φώναξαν για ενίσχυσεις στο δωμάτιο. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα. Κανενας δεν πρόλαβε να καταλάβει τίποτα. Πυροβολισμοί ακουστηκαν παντου. Η Χαρά έτρεξε στο δωμάτιο. Και είδε τέσσερις άντρες να κείτονται νεκροί στο πατωμα. Οι αστυνομικοί προσπαθησαν να την απομακρυνουν αλλά εκείνη έτρεξε μέσα. Είδε τον Θοδωρή να κρατάει την Ντινα ενώ είχαν καλυμμένα τα κεφάλια με τα χέρια τους.:
Χα. - Θοδωρή... Ντινα... *είπε σαστισμενη*
Θ - Χαρά?? *είπε σηκώνοντας το κεφάλι του για να την αντικρίσει*
Ν - Χαρά?...

Σηκώθηκαν και αγκαλιάστηκαν όλοι μαζί. Την ίδια στιγμή μπήκαν στο δωμάτιο και οι υπόλοιποι και άρχισαν να συζητουν όλοι λαχανιασμενα τι είχε μόλις συμβεί. Οι αστυνομικοί τους οδήγησαν έξω από το σπίτι όπου η κυρία Μαρθα έμπαινε στο αυτοκίνητο των αστυνομικών κοιτώντας τους. Τα παιδια τους έδωσαν αναφορά και γυρισαν σπίτι τους σχεδόν ανακουφισμενοι αλλά και μπερδεμένοι...

***

Θ - Ο Λευτέρης που είναι??
Σ - Βασικά... Έφυγε πριν έρθουμε να σα βρουμε... Θα τον παρω τηλεφωνο..
Ι - Πολυ χαίρομαι που τελείωσε όλο αυτό! *είπε αγκαλιαζοντας της Ντινα*
Ν - Και εγώ! Δεν φαντάζεστε ποσο μου λείψατε!
Χα. - Και εμάς μας λείψατε παρα πολυ... Για λίγο νόμιζα ότι σας έχασα... *είπε και τα μάτια της βούρκωσαν*
Θ - Ελα δω! *είπε και την πηρε αγκαλιά* Είμαστε εδώ και είμαστε καλά! Όλα θα πανε καλα από δω και περα.. Ότι συνέβη είναι πλεον παρελθον!
Σ - Παιδιά!!! Μια κοπέλα απάντησε το τηλέφωνο του Λευτέρη και είπε ότι είναι νεκρός εξ αιτίας αυτού που κάναμε!!!
Γ - Τι??? Οχι! Όχι όχι όχι όχι! Λέει ψέματα! Μπλοφάρει! Αποκλείεται!! *είπε και βγήκε έξω τρέχοντας για να τον ψάξει*

Ο Γιάννης δεν πηγε πολυ μακριά αφού το πτωμα του Λευτέρη βρίσκονταν μπροστά στην πορτα του σπιτιού στραγγαλισμενο. Ο Γιάννης έπεσε από πάνω του μη μπορώντας να πιστεψει τι είχε συμβεί μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Έτρεξαν όλοι από πανω του. Δεν μπορουσαν να πιστεψουν στα μάτια τους. Ήταν όλα τόσο ξαφνικά....

****