☥ When the lights are off ☥ The Come Back

Chapter 11

BEATRIX

Εκλεισα το κινητο και επεσα με φορα πανω στο μαξιλαρι αναψο κοκκισμενη. Ακομα και τωρα , ενα χρονο μετα , κοκκινηζω και νιωθω αμηχανη οποτε ακουω την φωνη του. Αραγε θα σταματησει ποτε αυτο το συναισθημα? Θα φτασει η μερα που πλεον δεν θα ειμαι νευρικη οποτε θα μου μιλαει και θα με κοιταει? Πολυ το αμφεβαλα. Νιωθω τοσο εντονα συναισθηματα γι΄ εκεινον που καθε μερα γινονται πιο δυνατα. Χριστε μου McCann!! Τελικα εχουν δικιο. Ολα τα καλα αργουν να ερθουν. Απλα κανουν την εμφανιση τους και τα ισωπεδωνουν ολα. Σωμα , μυαλο , συναισθηματα , σκεψεις. Ειναι λες και ειναι παλιρροιακο κυμα που καταστρεφει τα παντα στο περασμα του. Κοιτα τι συμβαινει στην ζωη μας , απο εναν αγνωστο , που σε εψαξε, σε νοιαστηκε χωρις να ζητησει ανταλλαγματα , βρισκεις το ερωτα της ζωης σου. Ολα τελικα τα οριζει η μοιρα. Οσο και προσπαθουμε να αποτρεψουμε τα γεγονοτα αυτοι που θα ερθουν στην ζωη μας , αυτοι που θα μας γεμισουν ζωντανια ,  αυτοι που θα μας φερουν την πραγματικη αγαπη και ευτυχια , θα ερθουν εκει που δεν το περιμενουμε. Ναι πολλοι ανθρωποι μπορουν να μας φερουν πονο αλλα η μοιρα γι αυτο τους φερνει. Μεσα απο αυτους καταλαβαινουμε την αξια αυτων που μας αγαπανε πραγματικα και θα παλεψουν για μια θεση στην καρδια μας. Και ο Τζεισον ηταν ενας απο αυτους. Χριστε μου δεν μπορω να το αποδεχτω πως ειμαι ευτυχισμενη. Εγω ειχα προοριστει για να ποναω σε ολη την ζωη μου. «Το αξιζεις πριγκιπισσα» Ακουσα την φωνη του Drew και γυρισα το κεφαλι . «Αξιζεις μονο που αντεξες ολα αυτα» Εκατσε διπλα μου στο κρεβατι και χαμογελασα . «Το αμφιβαλω. Ειναι υπεροχος και εγω τι του προσφερω? Μονο προβληματα» Του απαντησα και ανακαθησα. «Τον εσωσες , εισαι αυτη που του χαρισε την ευτυχια που εψαχνε καιρο. Μην το ξεχνας πριγκιπισσα» Μου εσπρωξε μια τουφα απο τα μαλλια μου και μετα εξαφανιστηκε.  Και με αυτα τα λογια μου ηρθε η εικονα του Τζεισον να με αγκαλιαζει και να μου ψιθηριζει «Με κανεις ευτυχισμενο» . Ημασταν τοσο καιρο και δυο τοσο πληγωμενοι και γεματο πονο που ο ενας βρηκε στον αλλον το σωσιβιο του. Οσο σκεφτομαι πως ειχα μπει σε διλημμα στο ποιον να διαλεξω . Μονο με ολα αυτα που ειχε κανει επρεπε να επιλεξω αυτον. Μονο την φωνη του , τα ματια του , το χαμογελο του να δω , χαμογελαω και μου φτιαχνει την μερα. Ενιωσα ενα δυνατο πονο στην κοιλια και μορφασα. Σηκωθηκα και μπηκα στο μπανιο. Και τοτε επιβεβαιωθηκα. Μου ειχε ερθει περιοδος. Γαμωτο μου. Τωρα πρεπει να ανησυχησω? Δεν μπορει σωστα? Ειναι αδυνατο να συμβει . Κουνησα το κεφαλι και πληθηκα. Βγηκα απο το μπανιο τρεχοντας οταν ακουσα το ηχο του κινητου μου οπου μου ειχε ερθει μηνυμα. Το πηρα απο το κρεβατι οπου το ειχα πεταμενο και το ανοιξα. Μπηκα στα μυνηματα και ειδα πως ηταν το Τζεισον . «Ο έρωτας είναι τυφλός και οι ερωτευμένοι δεν βλέπουν τι χαριτωμένες ανοησίες κάνουν." .. και εγω  , εγω νομιζω θα κανω πολλες ανοησιες για σενα» Θυμασαι?» Μου ειχε γραψει. Χαμογελασα. Απιστευτο τι ειχε θυμηθει. Εκεινο το φιλι που ηταν γεματο λυσσα , απελπισια. Το παθος του εκεινη την μερα με ειχε φερει τερμα σε αμηχανη θεση. Μου ειχε τρελανει το σωμα. Οπως παντα φυσικα. «Και φυσικα θυμαμαι