☥ When the lights are off ☥ The Come Back

Chapter 29

ΒΕΑΤRIX 

Ο Τζεισον παρκαρε στο γνωστο του στεκι και κατεβηκε απο την μηχανη. Τυλιξε το χερι του γυρω απο τους ωμους μου και κοιταξα γυρω μου. Μου ελειψε τοσο το σχολειο και ενας θεος ηξερε τι θα γινοταν τωρα που ειχα λειψει τοσες μερες. Αν εμενα στην ιδια ταξη? Ω χριστε μου ουτε να το φανταστω δεν ηθελα. Εγω η αριστουχα και σπασικλακι Beatrix Cristin Guerra να εμενα στασιμη. Ο Jason McCann φταει για ολα. «Και τωρα ο Ντυλαν ειναι με την Ναταλι?» Μου ειπε και ξυπνησα απο τις σκεψεις μου. «Ναι.» Του χαμογελασα. Οσο σκεφτομουν πως τωρα ο Ντυλαν ηταν με την Ναταλι χαμογελουσα ολο και πιο πολυ. Επιτελους θα ερωτευοταν πραγματικα και αυτος, ισως η Ναταλι τον οδηγουσε μακρια απο το παρελθον του. «Εισαι υπεροχη μωρο μου» Με σταματησε και με γυρισε προς το μερος του. «Δεν εκανα κατι» Του απαντησα. Το βλεμμα του με σκοτωνε. Ο ηλιος χτυπουσε στα προσωπα μας και ακουγα μακρινα βουητα. Δεν ξερω τι μου συμβαινε οποτε τον κοιτουσα. Ειναι λες και η γη ανοιγε και με τραβουσε προς τα κατω χανωντας καθε λογικη στο μυαλο μου. Μονο με το βλεμμα του. Απλα με αυτο το μελαγχολικο και σκοτεινο βλεμμα. «Δεν γαμω ξερεις τι του εκανες μωρο μου. Τον βοηθησες να ξεχασει το γαμημενο παρελθον του» Μου χαιδεψε το μαγουλο με τον αντιχειρα του ενω τα αλλα τεσσερα του δαχτυλα κρατουσαν το λαιμο μου. «Με το φως μεσα σου κανεις οποιον ειναι διπλα σου να γαμω γινεται καλυτερος.» συνεχισε να λεει. Τα λογια του χριστε μου. Η καθε λεξη του με εστελνε σε αλλον κοσμο, σε αλλη διασταση. «Μην το ξεχασεις ποτε αυτο μωρο μου» Ποσο φαινοταν πως αγαπουσε τους φιλους του. Εστω και αν δεν το παραδεχοταν. Αυτοι οι τρεις ειχαν ξεκινησει μαζι μια διαδρομη και κανενας δεν θα παρατουσε τον αλλον, οτι και αν συμβαινε. Οι αχτιδες του ηλιου γεμιζαν καθε σκοτεινο σημειο και εγω ομως ενιωθα πως χανομαι. Χανομαι μεσα απο το αγγιγμα του και το χαδι του. «Δεν θα ζουσα χωρις εσενα Τζεισον» Μου χαμογελασε και ενωσε τα μετωπα μας ενω μου χαιδευε το μαγουλο. «Ημουν νεκρος μεχρι που σε γαμω βρηκα» Μου ειπε πανω στα χειλια μου και με φιλησε. Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο την μεση του και μου εσπρωξε τα χειλια. Η γλωσσα του μπλεχτηκε με την δικη μου σαν ιστος. Σαν κομπος που δεν θα λυνοταν ευκολα εκτος αν τον εκοβες. Με φιλουσε αργα ενω επαιζε με το μαγουλο μου. Ολα γυρω μου περιστρεφονταν ενω ειχα κλεισει τα ματια. Η αισθηση του φιλιου του με εκανε να ταξιδευω εξω απο αυτον τον κοσμο. Την τραβηξε αργα προς τα εξω και μου δαγκωσε το κατω χειλος μου ανασαινωντας βαθια. Το εγλυψε και ξανα μπηκε μεσα στο στομα μου. Μου κρατουσε το κεφαλι ακινητο και με τραβηξε πιο πολυ πανω του. Ειχα κολλησει πανω του ενω επαιζε το βασανιστηκο του παιχνιδι. Ενιωθα μεσα μου να καιγομαι ενω μου ετρωγε το εσωτερικο του στοματος μου. Χριστε μου τα ποδια μου ειχαν αρχισει να τρεμουν και κρατησα με τα χερια μου τις ακριες απο το μπλουζακι του. Ηταν τοσο αργο και τοσο αισθησιακο. Ανεσταναξα και ενιωσα να κανει και αυτος το ιδιο μεσα στο στομα μου. Με τρελενε κυριολεκτικα. Απλα το φιλι του.. Απλα δεν μπορω. Μου κοβει στην κυριολεξια την αναπνοη. «Ναι παιδια σχολειο ειναι εδω , οχι το δωματιο σας» Ακουσαμε μια γνωστη φωνη και τραβηχτηκαμε ο ενας απο τον αλλον. «Τζαστιν» του ειπα λαχανιασμενα. «Συγκρατηθειτε λιγο σας πηραν χαμπαρι» Μου εκανε νοημα και κοιταξα γυρω μου. Ολοι μας εβλεπαν αναυδοι. Χριστε μου ηταν τοσο αισθησιακο το φιλι που τραβηξαμε την προσοχη? «Τι βλεπετε?» Ειπε αγριεμενα ο Τζεισον ενω σκουπισε τα χειλια του. «Τσακιστειτε» Τον κοιταξαν και μετα αρχισαν να εξαφανιζονται. Ακομα και ενα χρονο μετα συνεχιζε να δημιουργει φοβο ο Τζεισον στο σχολειο. Δεν τον ειχαν ξεχασει. «Τι γαμω παιζει παλι Bieber?» τον ρωτησε. «Απλα σας ειδα και ηρθα να σας πω πως αποψε θα βγουμε με τα αδερφια μας Μπεατριξ» γυρισε και με κοιταξε ενω ο Τζεισον με ειχε φυλακισμενη στην αγκαλια του. «Θα σε επαιρνα τηλεφωνο αλλα αφου σας βρηκα εδω» Συνεχισε ενω εγω ακομα ανασαινα βαθια. Ακομα δεν ειχα συνελθει απο το φιλι. Ηταν τοσο εντονο θεε μου. Πως το κανει αυτο? Καθε φιλι του με κανει να χρειαζομαι μερικα λεπτα ωστε να συνελθω. Ειναι λες και μου κανει ερωτα μονο με τα χειλια. Γαμω σου McCann πρεπει να σταματησει αυτο. Να εισαι τοσο.. Τοσο, ουτε να βρω την λεξη δεν μπορω. Σεξι? Ερωτευσιμος? Μαγνητης? Τιποτα και καμια λεξη δεν μπορουσε να τον περιγραψει. «Α! Ωραια που θα βρεθουμε?» του απαντησα οσο πιο ηρεμα μπορουσα. «Στο 360, το ξερεις?» Με ρωτησε ενω ο εγκεφαλος μου ακομα δεν λειτουργουσε. «Το γαμω ξερω εγω. Τι ωρα να ειμαστε εκει?» Απαντησε για μενα ο Τζεισον. Δεν ειμαι καλα. Πραγματικα δεν ειμαι καλα. Εχω παθει παραλυση των νευρωνων μου. Ενιωθα ακομα να καιγομαι απο ζεστη. «Στις 9» απαντησε ο Τζαστιν. «Λοιπον την κανω θα τα πουμε αποψε» Συνεχισε να λεει ενω ακουσαμε να παιζει το κουδουνι. Κουνησαμε το κεφαλι και μετα τον ειδαμε να απομακρυνετε. «Νομιζω σε εχω γαμω φερει σε οργασμο δημοσιως» Μου ειπε και κοκκινισα. Δεν μου εφτανε η ζεστη μου, δεν μου εφτανε το οτι το σωμα μου ειχε τρελαθει, δεν μου εφτανε πως εχω παραλυσει και δεν μπορω να σκεφτω καθαρα. Εχω και τον Τζεισον να μου πετα ερωτικα υπονουμενα. «ΤΖΕΙΣΟΝ» Του απαντησα και γουρλωσα τα ματια. Ενα μικρο χαμογελο εμφανιστηκε στα χειλια του. «Το πως δεν γαμω μπορει να αντισταθει το σωμα σου με κανει να γαμω τρελενομαι» Με τραβηξε και με κολλησε πανω του. Χριστε μου μονο που με κολλησε πανω του αρχισα να νιωθω ξανα αυτο το ρευμα, αυτην την τρελα που νιωθω καθε δευτερολεπτο οποτε με αγγιζει. «Θεε μου» Ανεσταναξα. «Πρεπει να σταματησεις να το κανεις αυτο. Χωρις πλακα ομως» Του απαντησα ενω ανασανα βαρια. «Και αν το γαμημενο σκοταδι μας πνιγει. Θα το γαμησουμε μαζι χωρις κανενα πουστικο φοβο» Μου ειπε ξαφνικα με την βραχνη του φωνη. Αργα συρνωντας καθε λεξη του. Ενιωθα να μου κοβεται η αναπνοη. Θεε μου! Ο ερωτας μου για αυτο το αγορι ποναει, χειροτερο απο σκοταδι, χειροτερο απο ναρκωτικο, απλα σε οδηγει στο απειρο και στο τελος του κοσμου. Καποιος καποτε ειπε, «Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή.» Ποσο δικιο ειχε. Μεσα σε καθε στιγμη που ζουσα απο τοτε που γνωρισα τον Τζεισον, μου εκοβε την αναπνοη, μου σταματουσε τους παλμους της καρδιας μου, ηταν ολα τοσο εντονα. Δυσκολο καποιος θα ξεχνουσε τα οσα ζησαμε. Η στιγμη που μου κοπηκε η ανασα οταν τον ειδα λυποθημο απο υπερβολικη δοση, οι στιγμες που μου κοβοταν η αναπνοη οταν με ισωπεδωνε ο ψυχικος μου πονος,  οταν η αναπνοη μου κοβοταν μεσα σε ενα φιλι του. Ολα αυτα δεν θα μπορουσα ποτε να τα ξεχασω. Μια αναπνοη , μια στιγμη, μια αναμνηση. «Παμε να μιλησουμε στους καριοληδες τους καθηγητες σου» Μου ειπε και με συνεφερε. Κουνησα το κεφαλι και μπηκαμε στο γραφειο.