☥ When the lights are off ☥ The Come Back

Chapter 24

DREW

Την κοιταζα και δεν πιστευα πως την βλεπω. Απο πισω της εμφανιστηκε η Aniela και χαμογελασε. «Καιρος να εισαι ευτυχισμενος σωστα?» Μου ειπε και εγω συνεχιζα να ειμαι σοκαρισμενος. Τελικα μετα απο ολα. Μετα απο τις λαθος επιλογες, μετα απο τους λανθασμενους δρομους που επελεξα, μετα απο τα τοσα λαθοι και εγωισμους ειχα πλεον δικαιωθει. Ακομα και μετα τον θανατο μου. «Καιρος να δικαιωθεις για οσα εκανες Drew» Γυρισα και την κοιταξα ενω ανεμιζαν και στις δυο τα λευκα φορεματα τους μαζι με τα κοκκινα μαλλια τους. «Σου αξιζει η πραγματικη αγαπη που δεν προλαβες να ζησεις» Συνεχισε να λεει η Aniela. Δεν ηξερα αν επρεπε να χαρω η' να κλαψω. Της στερησα τα ονειρα της με το θανατο της, μα απο την αλλη χαρης τον θανατο της την ειχα εδω κοντα μου και επιτελους ενιωθα ευτυχισμενος και ηρεμος. Ειχαν τακτοποιηθει ολα και συντομα τελειωνε η αποστολη μου. Αν και παντα θα ειμαι ο φυλακας αγγελος των τριων μικρων μου. Του Τζεισον , της Μπεατριξ και του Τζαστιν. Εκει παντα να τους προσεχω απο τους κινδυνους. Θα ζουσα αυτο που δεν προλαβα στην Γη. Τελικα μου εκρυβαν πολλα. Η Aniela εκτος απο φυλακας αγγελος του Φεντε , ηθελε να μου διορθωσει τα δικα μου λαθοι. Να τελειωσει την ιστορια που ειχα στην Γη αφου ειχε μετεωρη μετα το θανατο μου. «Πηγαινε Τζεανα.» Την εσπρωξε ελαφρα δινωντας της το δικαιωμα να με πλησιασει. «Τωρα εισαι ηρεμος και εσυ και αυτος» Της ειπε και μετα εξαφανιστηκε. Την κοιταξα και πηρα το προσωπο της στα χερια μου. Τυλιξε τα χερια της γυρω απο την μεση μου. Θεε μου! Μετα απο τοσο καιρο μπορουσα να την αγγιξω ξανα. Μετα απο δυο χρονια. Μετα απο δυο χρονια μπορουσα να την χαιδεψω, να την αγκαλιασω , να την φιλησω. «Συγνωμη για ολα μωρο μου. Συγνωμη» Της ειπα γεματο απελπισια ενω ενωσαμε τα μετωπα. «Θα σαγαπουσα ακομα και αν ζουσα εκει κατω Drew» Μου απαντησε και ο αντιχειρας μου χαιδεψε το μαγουλο της. «Εκανα τοσα λαθοι. Σε πονεσα και σε τσακισα. Κατι που δεν σου αξιζε μωρο μου» Ψελισσα με φωνη που ετρεμε. Ημουν σε σοκ. Τελικα ο Θεος, αυτος που μου χαρισε την δευτερη ευκαιρια, αυτος που με εκανε φυλακα αγγελο, αυτος που οριζε και αποφασιζε για τις ζωες μας με δικαιωσε. Εστω και αργα. Οταν ημουν ζωντανος , καποτε μου ειχαν πει. «Ο θεος ειναι στις λεπτομερειες» Εγω το αμφισβητησα μα τωρα πλεον το εβλεπα καθαρα. Καθε λεπτο, καθε στιγμη την εβλεπε. Ενα απλο λουλουδι να ανθισει θα λαμψει το φως που μας γεμιζει ελπιδα, μια μικρη πραξη προς τον αλλον ισως μας χαριζε ηρεμια. Και ξερετε? Αυτο το ειχε η Μπεατριξ. Δεχοταν πονο απο παντου. Δακρυζε και ηταν απελπισμενη μα δεν σταματησε να ειναι ο εαυτος της. Το γλυκο κοριτσι που ηθελε να βοηθαει τους παντες, να νοιαζετε ακομα και αν την πληγωναν. Κατι που εγω δεν εκανα. Ηταν μια μικρη ηρωιδα εστω και αν δεν το εβλεπε. Της αξιζε η μεγαλυτερη ευτυχια στο κοσμο. «Σαγαπαω» Της ψιθηρισα στο αυτι και την κοιταξα στα ματια. «Και εγω σαγαπαω» Η ανασα της με ισοπεδωσε μονο που την ενιωσα στο προσωπο μου. Θεε μου! Την ειχα μπροστα μου. Ηταν τοσο παραλογο. Αγγιξα τα χειλια της και την φιλησα. Την φιλουσα και ενιωθε την γευση μου μετα απο δυο χρονια. Επαιζα με την γλωσσα της μεχρι που τραβηχτηκα. Την ειδα να χαμογελαει και κοιταξα προς τα πανω. Ειδα τον ουρανο να παιζει με τις ηλιαχτιδες και τοτε καταλαβα. Μου χαμογελουσε απο ψηλα με το σημαδι που ελεγε τα παντα. «Αξιζεις Drew» . Εκλεισα για λιγο τα ματια και ο αερας με χτυπησε στο προσωπο. Ξαφνικα ειδα τα χερια μου. Ειχαν γινει λευκα χωρις κατα κοκκινα σημαδια απο τις βελονες της ηρωινης πια.Ημουν πλεον ηρεμος. Και σωματικα και ψυχικα.