☥ When the lights are off ☥ The Come Back

Chapter 18

BEATRIX 

Ο Τζεισον με βοηθησε να κατεβω απο το ταξι αφου συνεχιζα ακομα να εχω δεμενα τα ματια και με αγκαλιασε απο πισω. Ακουγα διαφορους θορηβους και πολλα βηματα να ειναι γρηγορα. Ημουν σιγουρη πως ημασταν σε κεντρικη λεωφορο. «Εισαι ετοιμη?» με ρωτησε ενω στηριξε το κεφαλι του στο λαιμο μου. «Ναι» του ειπα με ανυπομονησια. Ηθελα τοσο πολυ να δω που με εφερε. Ειχα τα ματια μου δεμενα πανω απο εξι ωρες αν δεν μου ελυνε τωρα το μαντηλι θα εκανα φονο, χωρις πλακα. Ενιωσα να μου λυνει το μαντηλι και ειδα ξανα το φως. Ειχε πεσει το ελαφρυ σκοταδι. Ο ηλιος ειχε εξαφανιστει πληρως και εγω κοιταξα γυρω μου. Ενας παγωμενο αερακι με χτυπησε στο προσωπο και τρεμω επαιξα τα ματια μου. Μετα απο τοσες ωρες που τα ματια μου ηταν δεμενα ειχε θολωσει το βλεμμα μου. Μικρα αστερακια εμφανιστηκαν με την αποτομη επαφη μου με το φως και κουνησα το κεφαλι. Γυρω μου υπηρχε λευκο. Παγωμενος αερας και απλωμενο λευκο χιονι οπου κυριαρχουσε στους δρομους. Που στο καλο με ειχε φερει? «Βλεπεις αυτο?» Μου ειπε ενω εγω ειχα χαθει στις σκεψεις μου. Καθως ειχε δεμενα τα χερια του γυρω απο την μεση μου εμφανισε ενα χαρτι. Τον ειχε ανοιξει και αντικρυσα ενα χαρτη της Ελβετιας. ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΩΡΑ? Με ειχε φερει τοσο μακρια απο το Τοροντο? Χριστε μου! Τι αλλο θα κανει πλεον? Καθε μερα μου κρυβει και μια εκπληξη. Αν και τρελος αγαπουσα αυτο. Αγαπουσα τις τρελες του και τον τροπο που με εκπλησει. «Δεν το πιστευω!! Με εφερες στην Ελβετια?» Του απαντησα και γυρισα ελαφρα στο πλαι το κεφαλι και τον κοιταξα αφου ειχε το κεφαλι του στυριγμενο στον ωμο μου. «Ναι» μου απαντησε και μετα κοιταξε τον χαρτη «Βλεπεις τις σημαδεμενες πολεις στον χαρτη?» Με ρωτησε και μου εδειξε μερικα σημεια πανω στον χαρτη. Ειχε σημαδεψει πεντε πολεις ακριβως. Τι στο καλο σκεφτοταν? «Θα παμε σε ολες» Συνεχισε και γουρλωσα τα ματια. «Πλακα μου κανεις?» Τον κοιταξα ξαφνιασμενη. «Εχουμε 10 γαμημενες μερες και θα σε γαμω κανω να τα ξεχασεις ολα μωρο μου» Μου απαντησε και μου εδωσε ενα ελαφρυ φιλι στο μαγουλο. Σκοτωσε με κι αλλο Τζεισον. Μπορεις! «Και που ημαστε τωρα?» Τον ρωτησα ενω ειχα ζεσταθει. Αν και γυρω μου ολα ηταν παγωμενα εγω μονο με ενα του φιλι και μια αγκαλια η θερμοκρασια μου ειχε ανεβει στα υψη. «Στην Λωζανη» μου ειπε. «Παμε τωρα γιατι εχεις γαμω κρυωσει» Με φιλησε στο λαιμο και ανασα βαθια. Με εσφυξε καλα πανω του και προχωρησαμε προς το ξενοδοχειο. Η πορτα ανοιξε αυτοματα και μπηκαμε μεσα. Και αντικρυσα μια μαγευτικη εικονα. Μου θυμιζε τοσο πολυ σαν παλατι. Παντου υπηρχαν κλασσικα επιπλα. Ενω στον διαδρομο προς την ρεσεψιον περπατουσες πανω σε κοκκινο χαλι. Χριστε μου! Στο βαθος δεξια υπηρχε ενα πιανο και πισω απο αυτο βρισκοταν ενα μικρο μπαρ οπου μερικοι απο τους πελατες επιναν και συζητουσαν. Ο Τζεισον πηρε την καρτα-κλειδι για το δωματιο μας και μπηκαμε στο ασανσερ. Και καθως οι πορτες του ασανσερ εκλεισαν ταυτοχρονα ο Τζεισον με κολλησε πανω στο καθρεφτη του ασανσερ οπου υπηρχε και επεσε με λυσσα πανω στα χειλια μου. Ξαφνιαστηκα και αφησα τα χερια μου να πεσουν. Με παγιδευσε αναμεσα απο τα χερια του. «Γαμω την τρελα μου» Γρυλισε πανω στα χειλια μου. Τα δοντια του διαπερασαν το ροζ δερμα του κατω χειλους μου και το δαγκωσαν τραβωντας το. «Καθε γαμημενο λεπτο που περναει σε χρειαζομαι ολο και πιο πολυ πουστη μου μεσα» Μου χαιδεψε το μαγουλο και μου εγλυψε το χειλος αργα και μετα εισηλθε στο στομα μου. Χριστε μου πρεπει να σταματησει να κανει αυτο το πραγμα. Να με ανατριχιαζει καθε λεπτο και πιο πολυ. Αυτο που νιωθω φτανει στο σημειο να ποναει. Το ποσο με τρομαζει αυτο το συναισθημα μονο εγω το ηξερα. Αυτο που ακομα και με ενα φιλι μου εβγαζε το συναισθημα πως θα πεθαινε για μενα με τρελενε. Μπροστα μου ειχα ενα αλητη, ενα ναρκομανη, ενα παιδι των δρομων οπου μεγαλωσε και επιβιωσε μονος στο σκοταδι και στα ματια μου βρηκε το σωσιβιο του. Σε ποια? Σε μενα. Ειναι σαν εξαρτηση και για τους δυο μας. Με διαφορετικο τροπο αλλα εξαρτηση. «Αν δεν ησουν εσυ , θα αυτοκτονουσα το ξερεις?» Του ειπα ξεψυχισμενα ενω τα χερια μου επιασαν το μπλουζακι του και το κρατησαν σφιχτα. «Και εγω αν δεν σε γαμω εβρισκα , θα με εβρισκαν νεκρο στους δρομους» Ανασαινε βαρια ενω με κοιταζε βαθια στα ματια. Ξερετε ο θανατος για αυτους που ζουν στον φως ειναι φοβος η' ανακουφιση μα για μας που ζουμε στο σκοταδι ειναι σαν ναρκωση , λες και πεφτουμε σε αιωνιο λυθαργο , σαν ενα πραγμα ανουσιο , που ειτε πεθανουμε η' ειτε ζουμε δεν θα υπαρξει καμια διαφορα για μας. Ετσι παει το πραγμα και η ζωη στο σκοταδι. Πηγε να ξανα περασει την γλωσσα του στο στομα μου οταν ανοιξαν οι πορτες. Αντικρυσαμε ενα ζευγαρι και μερικα παιδια και ο Τζεισον εσκυψε και σκουπισε τα χειλια του απο το κραγιον οπου ειχα αφησει σαν σημαδι πανω τους. Κοκκινησα και χαμογελασε. Οι πορτες εκλεισαν ξανα και μετα απο μερικα λεπτα ξανα ανοιξαν στον επομενο οροφο. «Εδω ειμαστε» Μου πηρε το χερι και βγηκαμε απο το ασανσερ.