☥ When the lights are off ☥ The Come Back

Chapter 27

BEATRIX

Αφου πλεον ειχα ντυθει κατεβηκα στο σαλονι οπου βρηκα τον Ντυλαν ξυπνιο και να χαζευει τηλεοραση. «Καλημερα» του ειπα και γυρισε και με κοιταξε. «Καλημερα μικρο» Μου χαμογελασε και γυρισε το κεφαλι ξανα προς την τηλεοραση. «Εισαι καλυτερα σημερα?» Τον ρωτησα και καθησα στην ακρη του καναπε. «Περασα και χειροτερα» Ειπε. Φαινοταν κουρασμενος, αξεσθημενος και κυριως σκεφτικος. Χριστε μου τι στο καλο εχει παθει αυτο το παιδι τις τελευταιες μερες? «Τι εχεις Ντυλαν? Δεν σε εχω ξανα δει ετσι» Του ειπα και επαιξα με τα μαυρα ατιθασα μαλλια του. «Ξυπνησαν πραγματα που εθαψα τοσο καιρο» Πεταξε και μετα επεσε σιωπη. Ηταν λες και εβλεπα μπροστα μου τον Τζεισον. Τι στο καλο εκρυβαν ολοι τους? Ο καθενας εκρυβε και κατι που τον πονουσε. Για τον Φεντε ηξερα καλα τι τον πονουσε, απο την αλλη ο Τζεισον εκρυβε πολλα που οσο και αν μου ελεγε μερικα παντα θα υπηρχε κατι που δεν θα ηξερα, μα ο Ντυλαν τι εκρυβε? Τοσο ωστε να του ξυπναει το παρελθον τωρα. «Θες να μου πεις?» Τον ρωτησα. Με τον Ντυλαν ημασταν διαφορετικα. Δεν φοβοταν να μου πει τιποτα. Ακομα θυμαμαι πως αυτος με εφερε την πρωτη φορα στο σπιτι του Τζεισον. Παντα με βοηθουσε χωρις να τον νοιαζει τιποτα. «Χεστο μικρο» Μου ειπε και σηκωθηκα απο το καναπε. Οκ αυτο ηταν σοβαρο. Ο Ντυλαν και να μην θελει να μου πει? Ηταν σοβαρο αυτο που ενιωθε. «Οπως θες» του απαντησα. «Εγω φευγω τωρα αλλα θα ερθει σε λιγο ο Φεντε και η Ανναμπελ να σου κανουν παρεα οκ?» Ανεσταναξε και με κοιταξε. «Οκ» Μονο αυτο? Πλακα μου κανει? «Εσυ που θα πας?» Συνεχισε μετα απο μερικα λεπτα σιωπης. «Θα βγω για καφε με τον Τζαστιν» Πηρα την τσαντα μου και εβαλα τα απαραιτητα μεσα. Τον κοιταξα. Ειχε γινει ολο ασπρος. «Την γαμησες αν δεν το εχεις πει στον Τζεισον» Ειπε οσο πιο ηρεμα μπορουσε για να μην δειξει την αμηχανια του. «Θα τον παρω τηλεφωνο καθως πηγαινω. Μην ανησυχεις» Περασα την τσαντα μου στο χερι μου και τον πλησιασα ξανα. «Να προσεχεις. Και σε αγαπαω πολυ οκ? Χαμογελα» Τον φιλησα στο μετωπο και μου χαμογελασε αμυδρα. Πηρα τα κλειδια μου και μετα βγηκα απο το σπιτι.

Μπηκα στο ταξι και του ειπα ακριβως που να με παει και εγω εβγαλα το κινητο μου απο την τσαντα μου.Σχηματισα το αριθμο του Τζεισον και περιμενα να απαντησει. Κοιταξα εξω. Ολα μελαγχολικα. Πιστευα πως μολις θα γυριζαμε απο την Ελβετια θα τα εβρισκα ολα τακτοποιημενα και πλεον ηρεμα μα απο την στιγμη που γυρισαμε ολα ερχονται μαζεμενα. Το οτι παιζει κατι με τον Ντυλαν και την Ναταλι, μετα ο πυροβολισμος, μετα η σχεση Φεντε- Ανναμπελ και ενας θεος τι ηθελε να μου πει και ο Τζαστιν. Τιποτα δεν σταματουσε. Ποτε επιτελους θα ζουσαμε ηρεμοι? Παντα και παντου πονος. ΠΑΝΤΑ αδυσωπητος να μας χτυπαει. «Μωρο μου» Ακουσα την φωνη του Τζεισον απο την αλλη γραμμη να λεει. «Καλημερα» Του απαντησα με ενα χαμογελο. Πως το κανει? Ακομα και με την φωνη του να χαμογελω. Καποτε ο Roger Mondoloni ειπε «Η φωνη ειναι εκεινη που μοιαζει περισσοτερο με την ψυχη» Και η φωνη του Τζεισον αποκαλυπτε την δικη του ψυχη. Βραχνη και βαθια που σε ταξιδευει σε δρομους σκοτεινους. Μονο να εκλεινα τα ματια και απλα να ακουγα την φωνη του θα βρισκομουν αμεσως σε ενα σκοτεινο δρομο να περπαταω και στο βαθος να ακουγεται η φωνη του να μου λεει σαγαπω. Σε δασος γεματο ψηλα δεντρα με γυμνωμενα κλαδια χωρις σταλας πρασινου. Μονο γκρι και μαυρο. Ερειπωμενο και παραμελημενο οπως και η ψυχη του Τζεισον. Η φωνη του να ηχει παντου και να προσπαθω να την βρω που κρυβεται. Να ακουω μονο εγω την απελπισια του οπως και αυτος την δικη μου. «Που εισαι?» Τον ρωτησα ξυπνωντας απο τις σκεψεις μου. «Ηρθα για μια δουλεια. Θες κατι?» Με ρωτησε. Ακουγοταν θορηβος απο πισω. Αυτοκινητα να βουιζουν και φωνες ανθρωπων. «Οχι τιποτα απλα ηθελα να σου πω πως παω για καφε με τον Τζαστιν και οταν τελειωσεις να ερθεις να με παρεις» Επεσε σιωπη. Ωχ φουντωσε ημουν σιγουρη. «ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΓΑΜΩ ΕΙΠΕΣ ΧΘΕΣ ΠΩΣ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΕΣ ΓΙΑ ΚΑΦΕ?» Γρυλισε ενω η φωνη του εγινε εντονη. Ειχε νευριασει. «Χθες ειχαμε να φροντισουμε τον Ντυλαν αν το ξεχασες» Τον ειρωνευτικα. Γαμω Μπεατριξ μην τραβας το σχοινι. «ΜΗΝ ΜΕ ΓΑΜΩ ΕΙΡΩΝΕΥΣΕ ΕΜΕΝΑ ΜΠΕΑΤΡΙΞ ΜΗΝ ΠΕΤΑΧΤΩ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΓΑΜΗΣΩ ΟΛΑ» Φωναξε και ενιωσα την φωνη του να βουιζει δυνατα στο αυτι μου. «Καλα» ειπα απολογητικα και με χαμηλη φωνη. «Δωσε την γαμημενη διευθυνση και οταν γαμω τελειωσω θα ερθω απο εκει. Γαμω το σπιτι μου εμπλεξα μαζι σου» Ενα μικρο μειδιασμα εμφανηστηκε στα χειλια μου. Οταν εβριζε ηξερα πως ειχε βγει εκτος ελεγχου, μα ηξερα επισης πως ζηλευε τον Τζαστιν και δεν θα με αφηνε μονη για πολυ μαζι του. Του εδωσα την διευθυνση και ενα γλυκο σαγαπω που του ειπα κλεισαμε το τηλεφωνο. Εγωιστης και νευρικος μα ηταν το υπεροχο αγορι μου.